Political Communication: A Conceptual Compilation

Yıl 2018, Cilt: 1 Sayı: 1, 79 - 104, 26.11.2018

Mine İnanç Demir

Öz

The concept of political communication, which is formed by the combination of the disciplines of politics and communication, became an integral part of the world of politics immediately after the Second World War in the USA and was first observed in Turkey in the 1980s as it became more open to the outside world. Particularly in relation to election periods, which are indispensable components of the democratic process, people have discussed the effects of political communication on voters’ preferences. During these periods of political campaign and propaganda, voters’ political opinions and preferences affected by and aims to promote sustainability of these effects. The aim of this work is to understand the concept of political communication and the historical development of this concept around the world and in Turkey. Firstly, in this context, the concept of politics and communications are defined and afterwards, the different perspectives of this concept will be discussed. The study ends with different examples from around the world and Turkey. 

Anahtar Kelimeler

Politics, communication, political communication, political propaganda

SİYASAL İLETİŞİM: KAVRAMSAL BİR DERLEME

Öz

Siyaset ve iletişim disiplinlerinin birleşiminden ortaya
çıkan siyasal iletişim kavramı, dünyada ikinci dünya savaşı sonrasında,
Türkiye’de ise 1980’li yıllarda dışa açılmayla birlikte önem kazanmaya
başlamış, giderek siyaset dünyasının ayrılmaz bir parçası haline gelmiştir.
Özellikle demokrasinin vazgeçilmez unsuru olan seçim dönemlerinde kendisinden
ağırlıkla söz ettiren ve seçmenin oy tercihlerinde belirleyici olmak adına
kampanya ve propagandalarla desteklenen siyasal iletişim, seçmenin siyasal
kanaat ve tercihlerine etkili olmayı ve bunun sürdürülebilirliğini amaçlamaktadır.
Bu çalışmanın amacı da, siyasal iletişim kavramlarını ve unsurlarını ele alarak
bu kavramın dünyada ve Türkiye’de 
tarihsel gelişimini incelemektir. Bu kapsamda öncelikle siyaset ve
iletişim kavramlarının tanımı yapılmakta, sonrasında siyasal iletişim olgusuna
yönelik farklı bakış açılarına yer verilmektedir. Çalışma, dünyadan ve
Türkiye’den verilen örneklerle sona ermektedir.

Anahtar Kelimeler

siyaset, iletişim, siyasal iletişim, siyasal kampanya, siyasal propaganda

Kaynakça

• Aktaş, H. (2004). Bir Siyasal İletişim Aracı Olarak İnternet, Konya: Tablet Yayınları.
• Aristotales (1993). Retorik, (çev. Mehmet H. Doğan), İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Aziz, A. (2013). Siyasal İletişim (4. Baskı), Ankara: Nobel Yayınları.
• Bektaş, A. (1996). Kamuoyu İletişim ve Demokrasi, İstanbul: Bağlam Yayınları.
• Bıçakçı, İ. (2003). İletişim ve Halkla İlişkiler: İstanbul: Mediacat Yayınları.
• Binark, M. (1994). “Acaba Türkiye’de Siyasal İletişimi Nasıl ‘Yeniden Keşfedebiliriz’ Üzerine Karınca Kararınca Bir Deneme, İletişim, Sayı: 1-2, s.183-186 İstanbul.
• Bongrand, M. (1992). Politikada Pazarlama, İstanbul: İletişim Yayınları.
• Çağlar, İ., Kılıç, S. (2011). Genel İletişim, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Dalkıran, N. (1995). Siyasal reklamcılık ve Basının Rolü, İstanbul: Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Yayınları.
• Daver, B. (2003). Siyaset Bilimine Giriş, İstanbul: Doğan Yayınları.
• Debord, G. (1996). Gösteri Toplumu ve Yorumlar, (çev. Ayşe Ekmekçi-Oksan Taşkent), İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Denton, R.E. & Woodward, G.C. (1998). Political Communication in America, New York: Praeger.
• Erdoğan, İ. (1997). İletişim Egemenlik ve Mücadeleye Giriş, Ankara: İmge Kitabevi.
• Graber, D.A. (1981). “Political Language”, Handbook of Political Communication, Nimmo & Sanders (Ed), Beverly Hills:Sage Publications ,195-223.
• Habermas, J. (2002). “öteki” olmak. “ötekiyle” yaşamak: Siyaset Kuramı Yazıları, İstanbul: YKY Yayınları.
• Heywood, A. (2006). Siyaset, (çev. Özipek ve diğerleri), Ankara:Liberte Yayınları.
• İşler, E.K. (2007). “Demokrat Parti’nin Halkla İlişkileri Üzerine Bir İnceleme”, İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, Kış-Bahar 24, 111-118.
• Johnston, A. (1990). “Trends in Political Communication: A Selective Review and Research in the 1990’s”. Içinde L.D. Swanson ve D. Nimmo (editörler). New Directions in Political Communication A Resource Book (ss.329-362), USA: Sage.
• Kağıtçıbaşı, Ç. (1999). Yeni İnsan ve İnsanlar Sosyal Psikolojiye Giriş, İstanbul: Evrim Yayınevi.
• Kalender, A. (2000). Siyasal İletişim Seçmenler ve İkna Stratejileri, Konya: Çizgi Yayınevi.
• Kapani, M. (2009). Politika Bilimine Giriş, Ankara: Bilgi Yayınevi.
• Kentel, F. (1991). “Demokrasi, Kamuoyu ve Siyasal İletişime Dair”, Birikim Dergisi, Sayı.30, 39-44: İstanbul.
• Kılıçaslan, Ç.E. (2008). Siyasal İletişim: İdeoloji ve Medya İlişkisi, Kriter Yayınları: İstanbul.
• Kışlalı, A.T. (2010). Siyaset Bilimi, İstanbul: İmge Kitabevi.
• Kongar, E. (2010). Demokrasi ve Kültür, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Köker, E. (1998). Politikanın İletişimi İletişimin Politikası, Ankara: Vadi Yayınları.
• McNair, B. (2007). An Introduction to Political Communication, London and New York: Routledge.
• Mutlu, E. (2004). İletişim Sözlüğü, Ankara: Bilim-Sanat Yayınları.
• Nimmo, D. (1978). Political Communication and Public Opinion in America, California: Goodyear Publications.
• Oktay, M. (2002). Politikada Halkla İlişkiler, İstanbul: Derin Yayınları.
• Oskay, Ü. (2001). İletişimin ABC’si, İstanbul: Der Yayınları.
• Özerkan, Ş. (2001). Medya, Dil ve İletişim, İstanbul: Martı Yayınevi.
• Özkan, A. (2007). Siyasal İletişim Stratejileri, İstanbul: Tasam Yayınları.
• Öztekin, A. (2000). Siyaset Bilimine Giriş, Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Peltekoğlu, F.B. (2007). Halkla İlişkiler Nedir, İstanbul: Beta yayınları.
• Rigel, N. (1993). Medya Ninnileri, İstanbul: Sistem Yayıncılık.
• Toker, H. (2013). Ulusal Politikanın Uluslararasılaşması, Siyasal Seçimler, Uluslararası İletişim ve Medya, Ankara: Orion Kitabevi.
• Tokgöz, O. (2008). Siyasal İletişimi Anlamak, Ankara: İmge Kitabevi.
• Topuz, H. (1991). Siyasal Reklamcılık, İstanbul: Cem Yayınevi.
• Uslu, K.Z. (1996). “Siyasal İletişim ve 24 Aralık 1995 Genel Seçimleri”, Yeni Türkiye Medya Özel Sayısı, Sayı:11,793-794.
• Uztuğ, F. (1999). Siyasal Marka Seçim Kampanyaları ve Aday İmajı, Ankara: Mediacat Yayınları.
• Üste, R.B. (2000). “Türkiye’deki Seçim Propagandaları Üzerine Bir Değerlendirme” Siyasal İletişim 1. Ulusal İletişim Sempozyumu Bildirileri, İletişim Dergisi Yayınları, 35-51: Ankara.
• Van Dyke, V. (1960). Political Science: A Philosophical Analysis. California: Stanfor University Press.
• Weber, M. (1993). Sosyoloji Yazıları, (çev. Taha Parla), İstanbul: Hürriyet Vakfı Yayınları.
• Wolton, D. (1991). Medya Siyasal İletişimin Zayıf Halkası, (çev. Hülya Tufan, Ömer Laçiner), Birikim Yayınları: İstanbul.
• Yavaşgel, E. (2004). Siyasal İletişim Kavramlar ve Ardındakiler, Ankara: Babil Yayınları.
• Yıldız, U. (1994). Bir Halkla İlişkiler Yöntemi Olarak Siyasal Reklam, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Zıllıoğlu, M. (2010). İletişim Nedir, İstanbul: Cem Yayınları.