BibTex RIS Kaynak Göster

Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği

Yıl 2016, Cilt: 13 Sayı: 2, 85 - 95, 05.05.2016

Taşkın Taştepe A. Merve Başbay Zeliha Yazıcı

Öz

Bu araştırma, Türkiye’de kentleşme yapısında çocuklar için tasarlanan alanlarda bulunan ekolojik oyun alanlarının özelliklerini incelemek ve bu alanların ekolojik oyun alanı özelliklerini ne boyutta taşıdığını belirlemek amacıyla yapılmıştır. Nitel araştırma deseni kullanılarak gerçekleştirilen araştırmanın amacı doğrultusunda, ekolojik oyun alanları; çevre ögeleri, oyun araçları ve fiziksel özellikler başlıkları altında değerlendirmeye alınmıştır. Araştırmada, sadece sağlıklı gelişim gösteren çocuklar değil özel gereksinimi olan çocuklar için de gelişimi destekleyici ekolojik oyun alanlarının olmadığı dikkati çekmektedir. 

Anahtar Kelimeler

Doğal alan ekolojik temelli oyun alanı çocuk ve oyun çocuk gelişimi

Kaynakça

  • Acar, H. 2003. Çocuk oyun alanlarında kullanıcıların bitki tercihlerinin belirlenmesi üzerine bir araştırma: Trabzon kenti örneği. Yüksek lisans tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 167 s.
  • Aksoy, Y. 2011. Çocuk oyun alanları üzerine bir araştırma: İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon illeri örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 6: 82- 106.
  • Alat, Z., Akgümüş, Ö., ve Cavalı, D. 2012. Okul öncesi eğitimde açık hava etkinliklerine yönelik öğretmen görüş ve uygulamaları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8: 47-62.
  • Ayvaz, Z. 1998. Çevre eğitiminde temel kavramlar el kitabı. İzmir: Çevre Koruma ve Araştırma Vakfı, Çevre Eğitim Merkezi Yayınları.
  • Başbay, A. M. 2012. Ankara ili sınırları içindeki özel ve resmi anasınıfı ve anaokulu bahçelerinin kullanım yönünden incelenmesi. Yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, 150 s.
  • Bixler, R. D., Carlisle, C. L., Hammitt, W. E., and Floyd, M. F. 1994. Observed fears and discomforts among urban students on field trips to wildland areas. Journal of Environmental Education, 26: 24-33.
  • Bukatko, D. and Daehler, M. W. 2004. Child development: A thematic approach (Fifth edition). New York: Houghton Mifflin Company.
  • Cohen, S. and Horm-Wingerd, D. 1993. Children and the environment: Ecological awareness among preschool children. Environment and Behaviour, 25: 103-120.
  • Çukur, D. 2011. Okulöncesi çocukluk döneminde sağlıklı gelişimi destekleyici dış mekan tasarımı. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 12: 70- 76.
  • Çukur, D. ve Özgüner, H. 2008. Kentsel alanda çocuklara doğa bilinci kazandırmada oyun mekanı tasarımının rolü. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 2: 177-187.
  • Decker, C. A. and Decker, J. R. 2005. Planning and administering early childhood programs (Eighth edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Devall, B. 1994. Ekolojik benliğimiz. Günseli Tamkoç (Der.), Derin ekoloji içinde. İzmir: Ege Yayınları.
  • Doğa Derneği. 2005. Doğa çantam 6-11 yaş çocukları için doğa eğitim programı. 01.12.2015 tarihinde http://dogaguncem.org/wp- content/uploads/2010/11/dogacantam.pdf adresinden alınmıştır.
  • Eshach, H. and Fried, M. N. 2005. Should science be taught in early childhood?. Journal of Science Education and Technology, 14: 315-336.
  • Filer, A., Pollard, A., and Thiessen, D. (Eds.). 2002. Children and their curriculum: The perspectives of primary and elementary school children. UK: Routledge.
  • Fjİrtoft, I. and Sageie J. 2000. The natural environment as a playground for children landscape description and analyses of a natural playscape. Landscape and Urban Planning, 48: 83-97.
  • Frost, J. L. 1992. Play and playscapes. New York: Delmar Publishers Inc.
  • Görür, G. 2011. Temel ekoloji kavramları. Sabri Gökmen (Ed.), Genel ekoloji içinde (2. baskı). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Gül, A. ve Küçük, V. 2001. Kentsel açık-yeşil alanlar ve Isparta kenti örneğinde irdelenmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 2: 27- 48.
  • Haluza-Delay, R. 2001. Nothing here to care about: Participant constructions of nature following a 12-day wilderness program. The Journal of Environmental Education, 32: 43-48.
  • Heck, A., Collins, J., and Peterson, L. 2001. Decreasing children's risk taking on the playground. Journal of Applied Behavior Analysis, 34: 349-352.
  • Henniger, M. L. 2005. Teaching young children: An introduction(Third edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Kocataş, A. 1997. Ekoloji ve çevre biyolojisi (6. Baskı). İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi.
  • Louv, R. 2010. Doğadaki son çocuk. Ankara: TÜBİTAK.
  • Morrison, G. S. 1998. Early childhood education today (Seventh edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Mott, A., Rolte K., James, R., Evans, R., Kemp, A., Dunstan, F., Kemp, K., and Sibert, J. 1997. Safety of surfaces and equipment for children in playgrounds. The Lancet, 349: 1874-1876.
  • Oltman, M. 2002. Natural wonders: A guide to early childhood for environmental educators. 31.01.2014 tarihinde http://www.seek.state.mn.us/publications/naturalw onders.pdf adresinden alınmıştır.
  • Özgen, Y. ve Aytuğ, A. 1992. Kullanıcı eğilimleri açısından çocuk oyun alanları ve araçları üzerine bir inceleme. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 42: 99-118.
  • Palmberg, I. E. and Kuru, J. 2000. Outdoor activities as a basis for environmental responsibility. Journal of Environmental Education, 31: 32-36.
  • Parker, C. 2008. The outdoor learning environment. In D. Whitebread & P. Coltman (Eds.), Teachind and learning in the early years (Third edition). New York: Routledge.
  • Phenice, L. A. and Griffore, R. J. 2003. Young children and the natural world. Contemporary Issues in Early Childhood, 4: 167-171.
  • Robertson, J. S. 2008. Forming preschoolers’ environmental attitude lasting effects of early childhood environmental education. Unpublished master’s thesis, Royal Roads University, Canada.
  • Seefeldt, C. and Galper, A. 2007. Active experiences for active children: Science (Second edition). New Jersey: Pearson.
  • Senda, M. 1992. Design of children's play environments. New York: McGraw-Hill.
  • Shin, K. H. 2008. Development of environmental education in the Korean kindergarten context. Unpublished doctoral dissertation, University of Victoria, Canada.
  • Taylor, B. J. 1999. A child goes forth: A curriculum guide for preschool children (Ninth edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Thelen, E. 1992. Development as a dynamic system. 01.05.2014 http://www2.psychology.uiowa.edu/Faculty/Spencer /Thelen_Dev%20as%20a%20Dynamic%20System.pdf adresinden alınmıştır. tarihinde
  • Titman, W. 1994. Special places; special people: The hidden curriculum of school grounds. UK: World Wide Fund For Nature/Learning through Landscapes.
  • Turgut, H. ve Yılmaz, S. 2010. Ekolojik temelli çocuk oyun alanlarının oluşturulması. III. Ulusal Karadeniz Ormancılık Kongresi, Cilt IV. Artvin, 20-22 Mayıs 2010, s. 1618-1630.
  • Türkan, E. E. ve Önder, S. 2011. Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8: 69-80.
  • Uluğ, H. 2007. Kuzey Adana’daki çocuk oyun alanlarının bitki seçimi yönünden irdelenmesi. Yüksek lisans tezi, Çukurova Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 200 s.
  • Uslu, A. 2011. Kent ekolojisi. Sabri Gökmen (Ed.), Genel ekoloji içinde (2. baskı). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Vaske, J. J. and Kobrin, K. C. 2001. Place attachment and environmentally responsible behavior. The Journal of Environmental Education, 32: 16-21.
  • Wellhousen, K. and Crowther, I. 2004. Creating effective learning environments. USA: Thomson Delmar Learning.
  • White, R. and Stoecklin, V. 1998. Children’s outdoor play & learning environments: Returning to nature. 01.05.2014 http://www.whitehutchinson.com/children/articles/ outdoor.shtml adresinden alınmıştır. tarihinde
  • Wilkinson, P. F. 1980. In celebration of play. London: Croom Helm.
  • Wilson, R. A. 1996. Starting early: Environmental education during the early childhood years. Columbus, OH: ERIC Clearinghouse for Science, Mathematics and Environmental Education. (ERIC Document Reproduction Service No. ED402147).
  • Wolfgang, C. H. 2004. Child guidance through play: Teaching positive social behaviors (Ages 2-7). USA: Merrill.

Yıl 2016, Cilt: 13 Sayı: 2, 85 - 95, 05.05.2016

Taşkın Taştepe A. Merve Başbay Zeliha Yazıcı

Öz

Kaynakça

  • Acar, H. 2003. Çocuk oyun alanlarında kullanıcıların bitki tercihlerinin belirlenmesi üzerine bir araştırma: Trabzon kenti örneği. Yüksek lisans tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 167 s.
  • Aksoy, Y. 2011. Çocuk oyun alanları üzerine bir araştırma: İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon illeri örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 6: 82- 106.
  • Alat, Z., Akgümüş, Ö., ve Cavalı, D. 2012. Okul öncesi eğitimde açık hava etkinliklerine yönelik öğretmen görüş ve uygulamaları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8: 47-62.
  • Ayvaz, Z. 1998. Çevre eğitiminde temel kavramlar el kitabı. İzmir: Çevre Koruma ve Araştırma Vakfı, Çevre Eğitim Merkezi Yayınları.
  • Başbay, A. M. 2012. Ankara ili sınırları içindeki özel ve resmi anasınıfı ve anaokulu bahçelerinin kullanım yönünden incelenmesi. Yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, 150 s.
  • Bixler, R. D., Carlisle, C. L., Hammitt, W. E., and Floyd, M. F. 1994. Observed fears and discomforts among urban students on field trips to wildland areas. Journal of Environmental Education, 26: 24-33.
  • Bukatko, D. and Daehler, M. W. 2004. Child development: A thematic approach (Fifth edition). New York: Houghton Mifflin Company.
  • Cohen, S. and Horm-Wingerd, D. 1993. Children and the environment: Ecological awareness among preschool children. Environment and Behaviour, 25: 103-120.
  • Çukur, D. 2011. Okulöncesi çocukluk döneminde sağlıklı gelişimi destekleyici dış mekan tasarımı. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 12: 70- 76.
  • Çukur, D. ve Özgüner, H. 2008. Kentsel alanda çocuklara doğa bilinci kazandırmada oyun mekanı tasarımının rolü. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 2: 177-187.
  • Decker, C. A. and Decker, J. R. 2005. Planning and administering early childhood programs (Eighth edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Devall, B. 1994. Ekolojik benliğimiz. Günseli Tamkoç (Der.), Derin ekoloji içinde. İzmir: Ege Yayınları.
  • Doğa Derneği. 2005. Doğa çantam 6-11 yaş çocukları için doğa eğitim programı. 01.12.2015 tarihinde http://dogaguncem.org/wp- content/uploads/2010/11/dogacantam.pdf adresinden alınmıştır.
  • Eshach, H. and Fried, M. N. 2005. Should science be taught in early childhood?. Journal of Science Education and Technology, 14: 315-336.
  • Filer, A., Pollard, A., and Thiessen, D. (Eds.). 2002. Children and their curriculum: The perspectives of primary and elementary school children. UK: Routledge.
  • Fjİrtoft, I. and Sageie J. 2000. The natural environment as a playground for children landscape description and analyses of a natural playscape. Landscape and Urban Planning, 48: 83-97.
  • Frost, J. L. 1992. Play and playscapes. New York: Delmar Publishers Inc.
  • Görür, G. 2011. Temel ekoloji kavramları. Sabri Gökmen (Ed.), Genel ekoloji içinde (2. baskı). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Gül, A. ve Küçük, V. 2001. Kentsel açık-yeşil alanlar ve Isparta kenti örneğinde irdelenmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 2: 27- 48.
  • Haluza-Delay, R. 2001. Nothing here to care about: Participant constructions of nature following a 12-day wilderness program. The Journal of Environmental Education, 32: 43-48.
  • Heck, A., Collins, J., and Peterson, L. 2001. Decreasing children's risk taking on the playground. Journal of Applied Behavior Analysis, 34: 349-352.
  • Henniger, M. L. 2005. Teaching young children: An introduction(Third edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Kocataş, A. 1997. Ekoloji ve çevre biyolojisi (6. Baskı). İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi.
  • Louv, R. 2010. Doğadaki son çocuk. Ankara: TÜBİTAK.
  • Morrison, G. S. 1998. Early childhood education today (Seventh edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Mott, A., Rolte K., James, R., Evans, R., Kemp, A., Dunstan, F., Kemp, K., and Sibert, J. 1997. Safety of surfaces and equipment for children in playgrounds. The Lancet, 349: 1874-1876.
  • Oltman, M. 2002. Natural wonders: A guide to early childhood for environmental educators. 31.01.2014 tarihinde http://www.seek.state.mn.us/publications/naturalw onders.pdf adresinden alınmıştır.
  • Özgen, Y. ve Aytuğ, A. 1992. Kullanıcı eğilimleri açısından çocuk oyun alanları ve araçları üzerine bir inceleme. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 42: 99-118.
  • Palmberg, I. E. and Kuru, J. 2000. Outdoor activities as a basis for environmental responsibility. Journal of Environmental Education, 31: 32-36.
  • Parker, C. 2008. The outdoor learning environment. In D. Whitebread & P. Coltman (Eds.), Teachind and learning in the early years (Third edition). New York: Routledge.
  • Phenice, L. A. and Griffore, R. J. 2003. Young children and the natural world. Contemporary Issues in Early Childhood, 4: 167-171.
  • Robertson, J. S. 2008. Forming preschoolers’ environmental attitude lasting effects of early childhood environmental education. Unpublished master’s thesis, Royal Roads University, Canada.
  • Seefeldt, C. and Galper, A. 2007. Active experiences for active children: Science (Second edition). New Jersey: Pearson.
  • Senda, M. 1992. Design of children's play environments. New York: McGraw-Hill.
  • Shin, K. H. 2008. Development of environmental education in the Korean kindergarten context. Unpublished doctoral dissertation, University of Victoria, Canada.
  • Taylor, B. J. 1999. A child goes forth: A curriculum guide for preschool children (Ninth edition). New Jersey: Prentice Hall.
  • Thelen, E. 1992. Development as a dynamic system. 01.05.2014 http://www2.psychology.uiowa.edu/Faculty/Spencer /Thelen_Dev%20as%20a%20Dynamic%20System.pdf adresinden alınmıştır. tarihinde
  • Titman, W. 1994. Special places; special people: The hidden curriculum of school grounds. UK: World Wide Fund For Nature/Learning through Landscapes.
  • Turgut, H. ve Yılmaz, S. 2010. Ekolojik temelli çocuk oyun alanlarının oluşturulması. III. Ulusal Karadeniz Ormancılık Kongresi, Cilt IV. Artvin, 20-22 Mayıs 2010, s. 1618-1630.
  • Türkan, E. E. ve Önder, S. 2011. Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8: 69-80.
  • Uluğ, H. 2007. Kuzey Adana’daki çocuk oyun alanlarının bitki seçimi yönünden irdelenmesi. Yüksek lisans tezi, Çukurova Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 200 s.
  • Uslu, A. 2011. Kent ekolojisi. Sabri Gökmen (Ed.), Genel ekoloji içinde (2. baskı). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Vaske, J. J. and Kobrin, K. C. 2001. Place attachment and environmentally responsible behavior. The Journal of Environmental Education, 32: 16-21.
  • Wellhousen, K. and Crowther, I. 2004. Creating effective learning environments. USA: Thomson Delmar Learning.
  • White, R. and Stoecklin, V. 1998. Children’s outdoor play & learning environments: Returning to nature. 01.05.2014 http://www.whitehutchinson.com/children/articles/ outdoor.shtml adresinden alınmıştır. tarihinde
  • Wilkinson, P. F. 1980. In celebration of play. London: Croom Helm.
  • Wilson, R. A. 1996. Starting early: Environmental education during the early childhood years. Columbus, OH: ERIC Clearinghouse for Science, Mathematics and Environmental Education. (ERIC Document Reproduction Service No. ED402147).
  • Wolfgang, C. H. 2004. Child guidance through play: Teaching positive social behaviors (Ages 2-7). USA: Merrill.
Toplam 48 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Taşkın Taştepe

A. Merve Başbay Bu kişi benim

Zeliha Yazıcı

Yayımlanma Tarihi 5 Mayıs 2016
Gönderilme Tarihi 24 Ekim 2015
Yayımlandığı Sayı Yıl 2016 Cilt: 13 Sayı: 2

Kaynak Göster

APA Taştepe, T., Başbay, A. M., & Yazıcı, Z. (2016). Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 13(2), 85-95.
AMA Taştepe T, Başbay AM, Yazıcı Z. Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği. JOTAF. Mayıs 2016;13(2):85-95.
Chicago Taştepe, Taşkın, A. Merve Başbay, ve Zeliha Yazıcı. “Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği”. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 13, sy. 2 (Mayıs 2016): 85-95.
EndNote Taştepe T, Başbay AM, Yazıcı Z (01 Mayıs 2016) Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 13 2 85–95.
IEEE T. Taştepe, A. M. Başbay, ve Z. Yazıcı, “Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği”, JOTAF, c. 13, sy. 2, ss. 85–95, 2016.
ISNAD Taştepe, Taşkın vd. “Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği”. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 13/2 (Mayıs 2016), 85-95.
JAMA Taştepe T, Başbay AM, Yazıcı Z. Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği. JOTAF. 2016;13:85–95.
MLA Taştepe, Taşkın vd. “Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği”. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, c. 13, sy. 2, 2016, ss. 85-95.
Vancouver Taştepe T, Başbay AM, Yazıcı Z. Kent Merkezlerindeki Ekolojik Çocuk Oyun Alanlarının Mekansal Açıdan İncelenmesi: Ankara-Antalya Örneği. JOTAF. 2016;13(2):85-9.