The Views of Practitioner Classroom Teachers on The Effects of Selcuklu Cognitive Training Program on Different Skill Areas of Children

Yıl 2018, Cilt: 26 Sayı: 5, 1653 - 1666, 15.09.2018

Bengü Türkoğlu

https://doi.org/10.24106/kefdergi.2197

Öz

This study is a qualitative research to determine the views of classroom teachers who were the practitioners of Selcuklu Cognitive Training Program (SCTP) on the effects of the program on different skill areas of children. This study was designed by case study from qualitative research methods. The study group of this research was composed of 20 classroom teachers working at the Cahit Zarifoglu Primary School, who were selected by proportionate cluster sampling method from the primary schools. The study group was chosen from the classroom teachers in accordance with the homogeneous sampling method from the criterion sampling methods. In the study, a semi-structured interview form consisting of open-ended questions was used as the data collection tool. The analysis of the answers to the open-ended questions in the interview form was evaluated using “descriptive analysis”. According to the results of the research, classroom teachers think that Selcuklu Cognitive Training Program is a very effective program for children on different skill areas. Classroom teachers state that this program has an impact on communication, emotional and speech skills, especially on the cognitive and social skills of children. 

Anahtar Kelimeler

cognitive board games cognitive training program, different skill areas, classroom teacher, primary school education

Selçuklu Bilişsel Eğitim Programının Çocukların Farklı Beceri Alanlarına Etkisine İlişkin Uygulayıcı Sınıf Öğretmenlerinin Görüşleri

Öz

Selçuklu Bilişsel Eğitim Programı (SEBEP) uygulayıcısı olan sınıf öğretmenlerinin programın çocukların farklı beceri alanlarına etkisine ilişkin görüşlerini tespit etmek için yapılan bu çalışma nitel bir araştırmadır. Nitel araştırma yöntemlerinden durum çalışması deseniyle gerçekleştirilen bu araştırmanın çalışma grubunu oranlı küme örnekleme yöntemi ile seçilen Cahit Zarifoğlu İlkokulu’nda görev yapan 20 sınıf öğretmeni oluşturmuştur. Amaçlı örneklem yöntemlerinden benzeşik örnekleme yöntemine uygun olarak sınıf öğretmenlerinden çalışma grubu seçilmiştir. Araştırmada, veri toplama aracı olarak açık uçlu sorulardan oluşan yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Görüşme formundaki açık uçlu sorulara verilen cevapların analizi, “betimsel analiz” kullanılarak değerlendirilmiştir. Araştırma sonuçlarına göre sınıf öğretmenleri Selçuklu Bilişsel Eğitim Programı’nın çocukların farklı beceri alanları üzerinde oldukça etkili bir program olduğunu düşünmektedir. Sınıf öğretmenleri bu programın başta çocukların bilişsel ve sosyal becerileri olmak üzere iletişim, duygusal ve konuşma becerileri üzerinde de etkili olduğunu ifade etmektedir. 

Anahtar Kelimeler

bilişsel kutu oyunları, bilişsel eğitim programı, farklı beceri alanları, sınıf öğretmeni, ilkokul eğitimi

Kaynakça

• Allery, L.A., (2004). Educational games and structured experiences. Medical Teacher, 26 (6), 504–505.
• Aral, N., Gürsoy, F. ve Köksal, A. (2000). Okul öncesi eğitimde oyun. İstanbul: Ya-Pa Yayın Pazarlama.
• Arntzen, E., Halstadtrø, A. and Halstadtrø, M. (2003). Training play behavior in a 5-year-old boy with developmental disabilities. Journal of Applied Behavior Analysis, 36, 367–370.
• Barnett, L. A. and Storm, B. (1981). Play, pleasure, and pain: The reduction of anxiety through play. Leisure Sciences, 4(2), 161-175. DOI: 10.1080/01490408109512958
• Brady, J. E., Newcomb, A. F. and Hartup, W. W. (1983). Context and companion’s behavior as determinants of cooperation and competition in school age children. Journal of Experimental Child Psychology, 36(3), 396-412.
• Bretherton, I. (1989). Pretense: The form and function of make-believe play. Developmental Review, 9, 383-401.
• Catron, C. E. and Allen, J. (2003). Early childhood curriculum: A creative play model. (3rd Ed.). USA: Pearson Education.
• Choi, K. Y. (2005). Children’s play behaviour during board game play in a kindergarten classroom. International Journal of Early Childhood Education, 11(2), 159-172.
• Christakis, D. A., Zimmerman, F. J. and Garrison, M. M. (2007). Effect of block play on language acquisition and attention in toddlers: A pilot randomized controlled trial. Archives of Pediatric and Adolescent Medicine,161, 967-971.
• Corbeil, P. (1999). Learning from the children: practical and theoretical reflections on playing and learning. Simulation and Gaming, 30(2), 163-80.
• Creswell, J. W., Hanson, W. E., Clark Plano, V. L. and Morales, A. (2007). Qualitative research designs: Selection and implementation. Counselling Psychologist, 35 (2), 236-264.
• Çepni, S. (2012). Araştırma ve proje çalışmalarına giriş. (6. Baskı). Trabzon: Celepler Matbaacılık.
• Çoban, B. ve Nacar, E. (2006). Okul öncesi eğitimde eğitsel oyunlar. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Davis-Temple, J., Jung, S., Sainato, D. (2014). Teaching young children with special needs and their peers to play board games: Effects of a least to most prompting procedure to ıncrease ındependent performance. Behavior Analysis in Practice, 7 (1), 21-30.
• Driscoll, A. and Nagel, N. G. (2008). Early childhood education, Birth-eight. (4. Edition). USA: Pearson Education.
• Ellialtıoğlu, M. F. (2005). Okul öncesi dönemde oyun ve oyun örnekleri. İstanbul: Ya-Pa Yayın Pazarlama.
• Erdal K. ve Erdal G. (2003). Çocuk oyunlarında yaratıcılık. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 17 (1), 37-46.
• Esen, M. A. (2008). Geleneksel çocuk oyunlarının eğitimsel değeri ve unutulmaya yüz tutmuş Ahıska oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21, (2), 357-367.
• Fisher, K., Hirsh-Pasek, K., Golinkoff, R. M., Singer, D. and Berk, L. E. (2011). Playing around in school: Implications for learning and education policy. A. D. Pellegrini (Ed.), In The Oxford Handbook of the Development of Play (341–363). New York, NY: Oxford University Press.
• Fox, H. (1988). Great games. Learning, 17(8), 66-67.
• Gobet, F., de Voogt, A. and Retschitzki, J. (2004). Moves in mind: The psychology of board games. Hove, UK: Psychology Press.
• Goldstein, J. (2012). Play in children’s development health and well-being. Retrieved from: http://opensource.wdka.nl/mediawiki/images/4/4e/Play-in-children-s-developmenthealth-and-well-being-feb-2012.pdf.
• Ginsburg, H. P., Lee, J. S. and Boyd, J. S. (2008). Mathematics education for young children: What it is and how to promote it. Social Policy Report, 22, 1–24.
• Harris, C.R. (2003). Create board games to enhance classroom learning. Association for Career and Technology Education Conference, December, Orlando, FL.
• Hirsh-Pasek, K. and Golinkoff, R. (2003). Einstein never used flashcards: How our children really learn and why they need to play more and memorize less. Emmaus, PA: Rodale Press.
• Huizinga, J. (1950). Homo Ludens: A study of the play element in culture. Boston, MA: Beacon Press.
• Johnson, J. E., Christie, J. F. and Wardle F. (2005). Play, development, and early education. Boston, MA: Allyn&Bacon.
• Jung, S. and Sainato, D.M. (2013). Teaching play skills to young children with autism. Journal of Intellectual & Developmental Disability, 38, 74–90.
• Kamii, C. and DeVries, R. (1980). Group games in early education: Implications of Piaget's theory. Washington, DC: National Association for the Education of Young Children.
• Kaya, S. ve Elgün, A. (2015). Eğitsel oyunlar ile desteklenmiş fen öğretiminin ilkokul öğrencilerinin akademik başarısına etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi. 23(1), 329-342.
• Kirikkaya, E. B., Iseri, S. and Vurkaya, G. (2010). A board game about space and solar system for primary school students. Turkish Online Journal of Education Technology, 9(2) , 1-13.
• Koçyiğit S., Tuğluk M. N. ve Kök M. (2007). Çocuğun gelişim sürecinde eğitsel bir etkinlik olarak oyun. Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, 16, 324-342.
• Leigh, C. (2003). It’s all in the game. Childhood Education, 80(2), 59-64.
• Mangır, M. ve Aktaş, Y. (1993). Çocuğun gelişiminde oyunun önemi. Yaşadıkça Eğitim, 26, 14-18.
• Milli Eğitim Bakanlığı. (2007). Çocuk gelişimi ve eğitimi. Oyun albümü. MEB Mesleki Eğitim ve Öğretim Sisteminin Güçlendirilmesi Projesi (MEGEP). http://hbogm.meb.gov.tr/modulerprogramlar/kursprogramlari/cocukgelisim/moduller/ oyunalbumu.pdf, Erişim Tarihi:11.09.2014.
• Millians, D. (1999). Simulations and young people: developmental issues and game development. Simulation and Gaming, 30(2), 199-226.
• Özgenç, N. (2010). Oyun temelli matematik etkinlikleriyle yürütülen öğrenme ortamlarından yansımalar. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Trabzon.
• Özyürek, A. ve Çavuş, Z. S.. (2016). İlkokul öğretmenlerinin oyunu öğretim yöntemi olarak kullanma durumlarının incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 24(5), 2157-2166.
• Papastergiou, M. (2009). Exploring the potential of computer and video games for health and physical education: A literature review. Computers & Education, 53, 603–622. doi:10.1016/j.compedu.2009.04.001
• Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• P21. (2008). 21st Century Skills, Education & Competitiveness. Washington DC, Partnership for 21st Century Skills. www.p21.org/storage/documents/21st_ century_skills_education_and_competitiveness_guide.pdf. Erişim Tarihi: 10.10.2017.
• Romine, X. (2004). Using games in the classroom to enhance motivation, participation, and retention: A pre-test and post-test evaluation. Culminating Experience Action Research Projects, 5, 283-295.
• Rydland, V. (2009). ‘Whow—when I was going to pretend drinking it tasted coke for real!’ second-language learners’ out-of-frame talk in peer pretend play: A developmental study from preschool to first grade. European Journal of Developmental Psychology, 6, 190-222.
• Saracho, O. N. (1996). The relationship between the cognitive style and play behaviors of 3 to 5-year-old children. Personality and Individual Differences, 21(6), 863-876.
• Seyrek, H., Sun, M. (2010). Okul öncesi eğitiminde oyun. İzmir: Müzik Eserleri Yayınları.
• Şahin, H. M. (2006). Okul öncesi eğitimde eğitsel oyunlar. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Shapira, A. and Madsen, M. (1971). Between and within group cooperation and competition among Kibbutz and Non-Kibbutz children. (ERIC) Document Reproduction Service No. ED 065182)
• Tüfekçioğlu, Ü. (2013). Oyun gelişiminde öğretmenin rolü. Ü. Tüfekçioğlu (Ed.), Çocukta oyun gelişimi içinde (153-184). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayın No: 2279.
• Türkoğlu, B. (2016). Oyun temelli bilişsel gelişim programının 60-72 aylık çocukların bilişsel gelişimine etkisi. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(6), 50-68.
• Uğurel, I. (2003). Ortaöğretimde oyunlar ve etkinlikler ile matematik öğretimine ilişkin öğretmen adayları ve öğretmenlerin görüşleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
• Usta N., Işık A. D., Şahan G., Genç S., Taş F., Gülay G., Diril F., Demir Ö. ve Küçük K. (2017). Öğretmen adaylarının matematik öğretiminde oyunların kullanımı ile ilgili görüşleri. International Journal of Social Sciences and Education Research. 3(1), 328-344.
• Westman, G. (2003). Lek coh kommunikation. [Play and communication.] Förskoletidningen. Lego Learning Institute Newsletter, Sept./Oct, No.1, 11-17.
• Yazar, A. (2015). Çocuk ve oyun. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi Yayını. http://www.ataturkuni.net/ow_userfiles/plugins/forum/attachment_1310_544130ab1 fec9_ 5441308fc4cd6_%C3%87OCUK-VE-OYUN-5.pdf. Erişim Tarihi: 21.07.2015.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (8. Basım). Ankara: Seçkin.
• Zan, B. and Hildebrandt, C. (2005). Cooperative and competitive games in constructivist classrooms. The Constructivist, 16(1),1-13.
• Zigler, E. F. and Bishop-Josef, S. J. (2009). Play under siege: A historical overview. Washington, DC: Zero to Three. 30(1), 4–11.