Bukhari’s al-Jarh al-Ta‘dil Method

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 12, 393 - 395, 20.12.2017

Mustafa Taş

Öz

The science of al-jarh
al-ta‘dil in the systemathic period of the 2^nd century A.H.
progressed through the 3^rd century A.H. with a group of scholars
among whom Bukhari (died in 256 A.H. / 870 A.D.) took his place. Bukhari is an
important figure in this field with his works at-Tarikh al-kabir, at-Tarikh
al-awsat and ad-Dhuafa as-saghir. In this study, his method of al-jarh al-ta‘dil, on
which he is regarded as an authority, was examined.  

The topic of the
research, its importance, sources and the method are mentioned in the
introduction. In the first part, the scholarly personality of Bukhari and his
role for the rijal was given. The rijal evaluation of hadith narrators in terms
of justice and protection, the terminology they used and their meanings are at
the core of al-jarh al-ta‘dil science. In this context, in the second part of
the thesis, Bukhari’s rijal and al-jarh al-ta‘dil evaluation and the
terminology he used were examined.  In
the light of the data obtained through this process, the theoretic information
was applied to the area; these data were compared to his famous work, al-Jami
al-saheeh. It was searched whether there is a hadith cited from the hadith
narrator in his book.

In the third part, what
Bukhari considered and reported relating to the al-jarh al-ta‘dil methods
during the first two centuries A.H. is discussed by comparisons between Bukhari
and other critics of the era. Besides, his work, ad-Dhuafa as-saghir, is compared to other dhuafa
literature during and after his time in terms of rijal evaluation and methods.
Thus, his trace in this field was followed. With the results determined during
the study and conclusion part, the study is completed.

Anahtar Kelimeler

Bukhari, al-Jarh al-Ta‘dil, Rijal, at-Tarikh al-kabir, at-Tarikh al-awsat ad-Dhuafa as-saghir, Method

Buhârî’nin Cerh-Ta‘dîl Metodu

Öz

Hicrî ikinci asır sistematik dönem cerh-ta‘dîl ilmi, hicrî üçüncü
asırda Buhârî’nin (ö. 256/870)
içerisinde bulunduğu tabaka ile devam etmiştir. Buhârî bu alanda et-Târîhu’l-kebîr,
et-Târîhu’l-evsat ve ed-Duafau’s-sağîr adlı eserleriyle önemli bir
münekkittir. Bu çalışmada Buhârî’nin otorite olduğu bir diğer alan olan
cerh-ta‘dîl ilmindeki metodu incelenmiştir.

Araştırmanın konusu, önemi, kaynakları ve yöntemine dair verilen
bilgilerin yer aldığı girişten sonra birinci bölümde Buhârî’nin ilmî şahsiyeti
ve ricâl ilmindeki yerine temas edilmiştir. Münekkitlerin adâlet ve zabt açısından
ricâl değerlendirmeleri, bu değerlendirmeler esnasında kullanmış oldukları
lafızlar ve bunların manaları cerh-ta‘dîl ilminin omurgasını oluşturmaktadır.
Bu bağlamda tezin ikinci bölümünde Buhârî’nin adâlet ve zabt açısından ricâl
değerlendirmeleri ile onun bu hususta kullanmış olduğu tenkit terimleri
incelenmiş, burada elde edilen verilerin değerlendirilmesiyle oluşan teorik
kısmın tatbiki sahadaki sonucu için el-Câmi‘u’s-sahîh’le mukayesesi
yapılarak değerlendirilen râvinin el-Câmi‘u’s-sahîh’te rivayetinin
bulunup bulunmadığı araştırılmıştır. Üçüncü bölümde Buhârî’nin hicrî ilk iki
asırdaki cerh-ta‘dîl ifadelerini nasıl değerlendirip aktardığı, söz konusu
dönemdeki münekkitler ile Buhârî arasında yapılan karşılaştırmalar ile ortaya
konulmaya çalışılmıştır. Yine Buhârî’nin ed-Duafâu’s-sağîr’i hem kendi
dönemi hem de kendisinden sonraki dönem duafâ literatürü ile ricâl
değerlendirmeleri ve yöntem açısından karşılaştırılmıştır. Böylece onun bu
alandaki metodunun izleri sürülmüştür. Araştırma süresince tespit edilen
neticelerin yer aldığı sonuç kısmıyla da çalışma tamamlanmıştır. 

Anahtar Kelimeler

Buhârî, Cerh-Ta‘dîl, Ricâl, et-Târîhu’l-kebîr, et-Târîhu’l-evsat, ed-Duafâu’s-sağîr, Metot

Kaynakça

• Referans 1