Educational and Political Change: The Meaning Given by Turkish Revolution to Education

Yıl 2016, Sayı: 1ozel, 0 - 0, 01.03.2016

Atakan Hatipoğlu

Öz

The leaders of the Turkish Revolution had been thinking education was the largest pillar for the new regime to overcome the major socio- political changes. Their thoughts were fed from three sources. The first one was rationality that constituted the intellectual background of the Turkish Revolution. The second is the lack of some social change factors especially industrialization necessary for modernization. The third was the fact that the Kemalists were a part of the human resources created by the Ottoman educational reforms. These three factors, attributed education to a larger role than it might actually play in political and social change

Anahtar Kelimeler

Education, Turkish revolution, Political change, Enlightment, Modernization

EĞİTİM VE SİYASAL DEĞİŞME: TÜRK DEVRİMİ’NİN EĞİTİME YÜKLEDİĞİ ANLAM

Öz

Türk Devrimi’nin önderleri, yeni rejimin üstesinden gelmesi gereken büyük çaplı sosyo-politik değişmeler için gereken en büyük dayanağın eğitim olduğunu düşünmekteydiler. Bu düşünceleri üç kaynaktan beslenmekteydi. Birincisi Türk Devrimi’nin düşünsel arka planını oluşturan akılcılıktı. İkincisi modernleşme için gereken endüstrileşme başta olmak üzere toplumsal değişme faktörlerinin eksikliğiydi. Üçüncüsü, Kemalistlerin Osmanlı eğitim reformlarının yarattığı insan kaynağının bir parçası olmalarıydı. Bu üç faktör, siyasal ve toplumsal değişmede eğitime gerçekte oynayabileceğinden daha büyük bir rolün atfedilmesine neden olmuştu

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Türk devrimi, Siyasal değişme, Aydınlanma, Modernleşme

Kaynakça

• AKŞİN, S., 1997, Türkiye’nin Önünde Üç Model, İstanbul: Telos.
• ATATÜRK, M. K., 2004, Atatürk’ün Bütün Eserleri, c. 14, İstanbul: Kaynak.
• BOTTOMORE, T. B., 1984, Toplumbilim, İstanbul: Beta.
• ERGUN, D. 1995, Sosyoloji ve Eğitim, Ankara: İlke.
• ESKİCUMALI, A., 2003, “Eğitim ve Toplumsal Değişme: Türkiye’nin Değişim Sürecinde
• Eğitimin Rolü, 1923-1946” Boğaziçi Üniversitesi Eğitim Dergisi, cilt 19(2), ss.15-29, İstanbul.
• KAYA, Y. K., 1981, İnsan Yetiştirme Düzenimiz, Ankara: Erk Basımevi.
• KEMERLİOĞLU, E., KIZILÇELİK, S., GÜNDÜZ, M., 1996, Eğitim Sosyolojisi, İzmir, Saray Kitabevleri.
• KONGAR, E., 1985, Toplumsal Değişme Kuramları ve Türkiye Gerçeği. İstanbul: Remzi.
• LUNDBERG, G. A., SCHRAG C. C., LARSEN, O. N., 1970, Sosyoloji. c.2, Ankara: Ayyıldız Matbaası.
• LOCKE, J., 2004, Eğitim Üzerine Düşünceler, (Çev.) H. Zengin, İstanbul: Morpa.
• MANTRAN, R. (Ed.), 1995, Osmanlı İmparatorluğu Tarihi. c.2, (Çev.) S. Tanilli, İstanbul: Cem.
• OZANKAYA, Ö., 1995, Temel Toplumbilim Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Cem.
• ÖZKALP, E., 1992, Sosyoloji. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yay.
• ROUSSEAU, J. J., 1945, Emile Yahut Terbiyeye Dair. (Çev.) H. Z. Ülken, A. R. Ülgener,
• S. Güzey, İstanbul: Ahmet Sait Matbaası. SAĞ, V., 1991, “Toplumsal Değişme ve Eğitim”, C.Ü. Fen-Ed. Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı: 14, Sivas.
• SARIBAY, A. Y., 1994, Siyasal Sosyoloji. İstanbul: Gündoğan.
• SARIHAN, Z., 1999, “Cumhuriyet’in Eğitim Mirası ve Halkçı Eğitim”, Devrimci
• Cumhuriyet’in Eğitim Politikaları (iç.), İstanbul: Kaynak. TATLIDİL, E., 1998, “Atatürk’ün Ve Cumhuriyetçi Elitin Anadolu Gerçeği Ve Eğitim
• Anlayışı”, Dezihungen Turkei und Europa, Deutsch-Turkisches Symposium; 4-6, Institut Für Soziologie Der Universitat Hannover und Deutsch-Turkische Vereingung TURAN, Ş., 2006, Atatürk’ün Düşünce Yapısını Etkileyen Olaylar, Düşünürler, Kitaplar.
• Ankara: Türk Tarih Kurumu. TOPSES, M. D. 2011, Eğitim Sosyolojisi. Ankara: Nobel.
• YAMANER, Ş., 1999, Atatürkçü Düşüncede Ulusal Eğitim. İstanbul: Toplumsal Dönüşüm.
• YÜCEKÖK, A., 1984, 100 Soruda Türk Devrim Tarihi. İstanbul: Gerçek. http://www.atam.gov.tr/dergi/sayi-03/ataturkun-egitim-konusunda-gorusleri-ve-misak-i- maarif