Tarımsal Üretimde Sera Gazları ve Karbon Ayak İzi

Yıl 2016, Cilt: 12 Sayı: 3, 157 - 162, 14.10.2016

Güvenç Şahin Ayten Onurbaş Avcıoğlu

Öz

Her geçen gün gelişmekte olan dünyamız bu gelişim ve hızlı nüfus artışı nedeniyle gün

geçtikçe daha fazla enerji ve yiyecek ihtiyacı duymaktadır. Tüm bu enerji ve yiyecek üretimi

beraberinde belirli seviyede olumsuz etkilere sahip yan ürünler ve atıklar meydana getirmektedir.

Günümüzde bu atıkların sınıflandırılması ve dünyamıza olan etkilerini ölçebilmek amacı ile karbon

ayak izinin takibi ve değerlendirilmesi son derece önemli bir konu haline gelmiştir. Üretim sonrası

ortaya çıkan sera gazlarının belirlenebilmesi ve ne şekilde azaltılabileceğine yönelik çalışmalar

dünyamızın geleceği açısından son derece önemli bir rol oynamaktadır. Bu çalışmada sera gazları ve

karbon ayak izi konularının detaylı olarak açıklanması ve tarımsal üretimde bu karbon ayak izlerinin

ne şekilde karşımıza çıktığının belirlenmesi amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Karbon ayak izi

Kaynakça

• Arıkan Y. (2006). Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi ve Kyoto Protokolü, metinler ve temel bilgiler, Bölgesel Çevre Merkezi REC Türkiye, Ankara.
• Arıkan Y. (2016). İklim Değişikliği ve Teknoloji Uygulamaları. Türkiye Teknoloji Geliştirme Vakfı. http://www.ttgv.org.tr/content/docs/iklim_degisikligi_ve _teknoloji .pdf Erişim Tarihi: 21.06.2016.
• Aydın G. Karakurt İ. ve Aydıner K. (2011).Antropojenik Metan Emisyonlarının SektörelAnalizi Karadeniz Teknik Üniversitesi, Mühendislik Fakültesi, Maden Mühendisliği Bölümü, Trabzon.
• Bauer S. (1994). Development of environmental impact assessment tools for livestock production systems.Vol. 1 :Research Report, Giessen, Germany, pp.4-16.
• Bekiroğlu O. (2011). Tarımda Karbon Ayak İzi Sürdürülebilir Kalkınmanın Yeni Kuralı: Karbon Ayak İzi. Cangir C., Türkeş M. Boyraz D. Akça E. Kapur B. Kapur S. ve Haktanır, K. (2016). Uluslar Arası Sözleşmelerin Türkiye Tarımına Etkileri, http://www.zmo.org.tr/ resimler/ekler/81397bc0630d47a_ek.pdf?tipi=14, Erişim Tarihi: 26.06.2016.
• Crutzen P. J, Aselmann I. ve Seiler W. (1986). Methane Production by Domestic Animals, Wild Ruminants, Other Herbivorous Fauna and Humans. Tellus, 38B: 271-284.
• Demir P. Cevger Y (2007). Küresel Isınma ve Hayvanccılık Sektörü.
• DSİ Genel Müdürlüğü (2016) Etüd ve Plan Dairesi Başkanlığı, İklim Değişikliği Birimi İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi, Kyoto Protokolü ve Türkiye.
• Ertekin P. (2012). Sürdürülebilir Kaynak Kullanımına Yönelik Çevre Eğitimi Uygulamalarının İlköğretim Öğrencilerinin Karbon Ayak İzi Konusunda Bilinçlenmeleri Üzerine Etkisi, Muğla, Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü İlköğretim Eğitimi Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi.
• Scheehle E. (2002). Emissions and Projections of Non CO2 Green House Gases from Developing Countries 1990- 2020. http://www.epa.gov/ttn/chief/conference/ ei10/ghg/scheehle.pdf Erişim Tarihi: 20.05.2016 Sirohi S. Michaelowa A. (2004). CDM Potential of Dairy Sector in India (No. 273). HWWA Discussion Paper.
• Tolay İ. Gülmezoğlu N. ve Aytaç Z. (2010). Azot Kirliliğinin Azaltılmasında Azotlu Gübre Etkinliğinin Arttırılmasının Rolü, 5. Ulusal Bitki Besleme ve Gübre Kongresi Bildiriler Kitabı, 15-17 Eylül 2010, İzmir.
• TÜİK Haber Bülteni, 2015, Sayı:18744.
• http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do? id=18744 Erişim Tarihi: 20.05.2016
• U.S. EPA (Environmental Protection Agency). Erişim Tarihi 24.05.2016
• Wheeler D. M. Ledgard S. F. Boyes M. (2013). Farm-Specific Carbon Footprinting To The Farm Gate For Agricultural Co-Products Using The Overseer Model, Animal (2013), 7:s2, 437–443
• Wiedmann T. Minx J. (2008). A. Definition of ‘Carbon Footprint’. Ecologica l Economics Research Trends,1, 1- 11.
• Yılmaz O. Hotunluoğlu H. (2015). Yenilenebilir Enerjiye Yönelik Teşvikler ve Türkiye. Adnan Menderes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Yıl: 2, Sayı: 2 S. 74-97.