Bingöl İl Merkezine Bağlı Ormanardı Köyü Merasının Botanik Kompozisyonun Belirlenmesi

Yıl 2019, Cilt: 6 Sayı: 1, 16 - 23, 21.01.2019

Halit Tutar Kağan Kökten

https://doi.org/10.30910/turkjans.515343

Cited By: 1

Öz

Bu çalışma, Bingöl il Merkezine bağlı
Ormanardı köyü’nde doğal bir meranın dört değişik yöneyinin botanik kompozisyon
açısından karşılaştırılması amacıyla 2017 yılı Mayıs-Haziran aylarında yürütülmüştür.
Mera alanının vejetasyon ölçümlerini belirlemek için lup yöntemi
kullanılmıştır. Araştırmada, bitki ile kaplı alan oranı %85.8, botanik
kompozisyondaki buğdaygil, baklagil ve diğer familya bitkileri oranı sırasıyla
%50.4, %2.3, %47.2 olduğu tespit edilmiştir. Tespit edilen en fazla
buğdaygillerin oranı ile en düşük diğer familya bitkileri oranı kuzey yöneyinde
saptanmıştır. Kaplama alanına göre botanik kompozisyonda buğdaygillerin oranı
en fazla Kuzey yöneyinde (%59.3), baklagillerin oranının yöneyler arasında bir
farklılık göstermediği ve diğer familya bitkilerinin oranı ise en fazla Batı ve
Doğu yöneylerinde (%55.6-54.0 ) olduğu tespit edilmiştir. Merada en yaygın
türlerin; Gundelia tournefortii L.
var. armata (%47.92), Aegilops umbellulata (%43.94), Taeniatherum caput-medusae (%36.04)
ve Poa bulbosa var. vivipara (%29.54) olduğu ortaya
çıkmıştır. Araştırmada elde edilen bu sonuçlara göre; Ormanardı köyünün
merasında, amenajman kurallarına uygun olarak otlatılması ve gübreleme ile
ıslah edilmesinin meranın botanik kompozisyonu üzerine olumlu etkisi olacağı
sonucuna varılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Bingöl, mera, botanik kompozisyon, yöney, lup yöntemi.

Kaynakça

• Açıkgöz, E. 2001. Yem Bitkileri (3.baskı). Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı, Yayın No: 182, VİPAŞ A.Ş. Yayın No: 58, Bursa, 584 s.
• Akalın, Ş. 1952 Büyük Bitkiler Kılavuzu. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Ankara.
• Anonim, 1962. Range Research: Basic Problems and Techniques National Academy of Science. National Research Council Pup. 890.
• Anonim, 2016. Bitkisel Üretim İstatistikleri. T.C. Başbakanlık, Türkiye İstatistik Kurumu.
• Aydın, A. 2014. Karacadağ’ın Farklı Yükseltilerindeki Meralarında Bitki Tür ve Kompozisyonları ile Ot Verim ve Kalitelerinin Belirlenmesi. Doktora Tezi, Dicle Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
• Aydın İ., Uzun, F. 2002 Çayır-Mera Amenajmanı ve Islahı. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Ziraat Fakültesi Ders Kitabı Samsun, No: 9, 313 s.
• Babalık, A.A., Sönmez, K. .2010. Isparta ili Bozanönü Köyü Kırtepe merasında botanik kompozisyonun belirlenmesi üzerine bir araştırma. Bartın Orman Fakültesi Dergisi, 12(17): 27-35.
• Babalık, A.A., Sarıkaya, H. 2015. Isparta ili Zengi merasında ot verimi ve botanik kompozisyonun tespiti Üzerine bir araştırma. Türkiye Ormancılık Dergisi, 16(2): 96-101.
• Bilgili, A. 2007. Sarıkamış Orman İçi Meralarının Bitki Örtüsü ve Yem Kalitesinin Belirlenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Anabilim Dalı.
• Cornellıus, R.D., Alınoğlu, N. 1962. Vejetasyon Ölçme Metodları ve Otlatma Kapasitesinin Tayini. Tarım Bakanlığı Mesleki Kitaplar Serisi, D.66
• Christansa, M.S., Den Hoen, G. 1979. Grassen en Schijgrassen in Kleur. Politikans Forlag A/S, Kolenhavn.
• Çaçan, E., Başbağ, M. 2016. Bingöl İli Merkez İlçesi Yelesen-Dikme Köylerinin farklı yöney ve yükseltilerde yer alan mera kesimlerinde botanik kompozisyon ve ot veriminin değişimi. Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 53(1): 1-9.
• Çınar, S. 2001. Adana İli Tufanbeyli İlçesi Hanyeri Köyü merasında Verim Ve Botanik Kompozisyonun Saptanması Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Ç.Ü. Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Anabilim Dalı.
• Demiri, M. 1983. Flora Ekskursioniste e Shqiperise. T., Shtepia Botuese e Librit Shkollor, Tirane.
• Edgecombe, W. 1964. Weeds of Lebanon. Faculty of Agricultural Sciences American University of Beirut, Lebanon, Publication No: 24.
• Garms, H., Eıgener, W., Melderis, A., Pope, T., Durrell, G. 1968. The Natural History of Europe. Paol Hamilyn Limited.
• Gökkuş, A. 1991. Doğu ve Güney Doğu Anadolu Bölgeleri Çayır Mera ve Yem Bitkileri ve Hayvancılığı Geliştirme Projesi. Eğitim Semineri, 20-22 Şubat 1991.
• Gür, M., Altın, M. 2015. Trakya yöresinde farklı kullanım geçmişine sahip meraların florastik kompozisyonlarının bazı özellikleri. Anadolu Tarım Bilimleri Dergisi, 30(2015): 60-67.
• Gür, M., Şen, C. 2016. Trakya Bölgesinde doğal bir merada tespit edilen baklagiller ve buğdaygiller familyalarına ait bitkilerin bazı özellikleri. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 13(01): 61-69.
• Huxley, A., Taylor, W. 1977. Flowers of Greece and the Aegean. Chatto and Windus Ltd. Printed Great Britain by Richard Clay Ltd Bunges, Suffolk.
• İspirli, K., Alay, F., Uzun, F., Çankaya, N. 2016. Doğal meralardaki vejetasyon örtüsü ve yapısı üzerine otlatma ve topografyanın etkisi. Türkiye Tarımsal Araştırmalar Dergisi Sayı, 3: 14-22.
• Koç, A., Gökkuş, A. 1994. Güzelyurt Köyü mera vejetasyonunun botanik kompozisyonu ve toprağı kaplama alanı ile bırakılacak en uygun anız yüksekliğinin belirlenmesi. Türk Tarım ve Ormancılık Dergisi, 18(6): 495-500.
• Kürschner, H., Raus, T., Venter, J. 1995. Pflannza Der Türkei Quelle and Meyer Verlog. Werbada
• Needon, C., Petermann, J., Scheffel, P., Scheibo, B. 1989. Grasser Naturführer in Farbe. Pflanza and Tiere-Gondrom Verlog.
• Öztan, Y., Okatan, A. 1985. Çayır Mera Baklagil ve Buğdaygil Yem Bitkilerinin Tanıtım Kılavuzu. Cilt II. K.Ü. Orman Fakültesi, Karadeniz Üniversitesi Basımevi Genel Yayın No: 95, Fakülte Yayın No: 8.
• Pohl, R.W. 1968. The Grasses Library Of Congress Catalog Card Number 54-1268. WM.C. Brown Company Publishers Dubuque Polunin, O., Huxley, A. 1974. Flowers of the Mediterranean Chatto and Windus, London.
• Sabancı, C.O. 1984. Çayır-mera ve yem bitkileri sözlüğü. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı. Ege Bölge Zirai Araştırma Enstitüsü Yayınları No: 48
• SAS, 1999. SAS User’s Guide: Statistic. Statistical Analysis Systems Institute Inc., Cary, NC.
• Serin, Y., Zengin, H., Tan, M., Koç, A., Erkovan, H.İ., Avcioğlu, R., Soya, H., Geren, H., Gemici, Y., Kendir, H., Sancak, C., Parlak, A.Ö., Öztekin, M. 2005. Çayır ve Mera Bitkileri Kılavuzu. T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretim ve Geliştirme Genel Müdürlüğü.
• Serin, Y., Tan, M., Koç, A., Zengin, H. 2008. Türkiye’nin Çayır ve Mera Bitkileri. T.C. Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretim ve Geliştirme Genel Müdürlüğü.
• Seydoşoğlu, S., Kökten, K., Sevilmiş, U. 2018. Basic vegetation characteristics of village pastures connected to Mardin province and its province. Türk Tarım ve Doğa Bilimleri Dergisi, 5(4): 406-413.
• Seydoşoğlu, S., Kökten, K. 2018. Batman İli Beşiri İlçesi Mera Vejetasyonlarının Bazı Özellikleri. Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 55 (4): 491-497.
• Seydoşoğlu, S., Saruhan, V., Mermer, A. 2015. Diyarbakır ili Eğil ilçesi kıraç meralarının botanik kompozisyonunun belirlenmesi. Türkiye Tarımsal Araştırmalar Dergisi, 2: 76-82.
• Şen, Ç. 2010. Kilis İlinin Bazı Köylerindeki Meralarda Vejetasyon Yapısı Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Tarla Bitkileri Anabilim Dalı, 96 s.
• Şılbır, Y., Polat, T. 1996. Şanlıurfa ili Tektek dağlarında korunan ve otlatılan alanlarda lup yöntemine göre bitki türleri ve bitki kompozisyonlarının belirlenmesi üzerine bir araştırma. Türkiye 3.Çayır-Mer’a ve Yem Bitkileri Kongresi s. 90-97.
• Taşdemir, V. 2015. Elazığ İli Karakoçan İlçesi Bahçecik Köyü Merasında Verim ve Botanik Kompozisyonunun Saptanması Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Bingöl Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
• Tekinel, O. 1984. Türkiye Tarımında Hayvansal Üretim ve Sorunları. Dicle Ünv. Ziraat Fakültesi Konferansları. TÜİK, 2017. Bitkisel Üretim İstatistikleri. http://www.tuik.gov.tr (Erişim tarihi: 07.09.2018).
• Türker, A.H., Tükel, T. 2006. Mersin-Tarsus Olukkoyak Köyü Topakardıç mevkisinde 1997 yılından beri korunmuş ağaçlandırma sahasındaki otsu vejetasyonun özellikleri üzerine bir araştırma. Doğu Akdeniz Ormancılık Araştırma Müdürlüğü Doğa Dergisi, 12: 1-39.
• Weymer, H. 1981. Lernt Pflanza Kennen Ferdinand Enke Verlog. Stuttgart.