ESMÂ-İ HÜSNÂ İLE MÜNÂCÂT VE ED-DİMYÂTÎ’NİN MANZUM MÜNÂCÂTI / Invocation With Esma-i Hüsna And The Poetical Invocation By ed-Dimyati

Yıl 2016, Sayı: 57, 33 - 50, 23.02.2018

Kenan Demirayak

Öz

Öz

Esmâ-i hüsnâ Allah’ın isimleri için

kullanılan bir tabir olup, ismin çoğulu olan

esmâ ( أسماء ) kelimesi ile “güzel, en güzel”

anlamındaki hüsnâ ( حسنى ) kelimesinden

oluşur. Kur’an’da esmâ-i hüsnâ terkibi dört

ayette yer alır. Esmâ-i hüsnânın sayısı Ebû

Hureyre’den nakledilen hadise dayanılarak

doksan dokuz olarak belirlenmiştir. Esmâ-i

hüsnânın anlamını şerh ve izah eden pek

çok mensur eserin yanı sıra, şairler de bu

güzel isimlerle Allah’a münâcâtta

bulunmuşlardır. Bu çalışmada esmâ-i hüsnâ

hakkında bilgi verilmiş ve ed-Dimyâtî’nin

manzum esmâ-i hüsnâ’sı Türkçeye

çevrilmiştir.

Anahtar Kelimeler: Esmâ-i hüsnâ, Münâcât, ed-Dimyâtî.

Abstract

Esma-i Hüsna is a term used for

names of Allah, and consists of word “esma”

which is the plural form of “name”, and

word “hüsna” which means beautiful, the

most beautiful. In Quran, the phrase Esma-i

hüsna takes place in four verses. The number

of Esma-i hüsna is determined as ninety nine,

on the basis of the hadith recounted from

Ebu Hureyre. As well as many prose works,

which explain and annotate the meaning of

Esma-i hüsna, the poets also invocate to

Allah with these beautiful names. In this

study, information about Esma-i hüsna is

given, and Esma-i hüsna, the poetical work

by ed-Dimyati is translated into Turkish.

Keywords: Esmâ-i hüsnâ, Invocation, ed-Dimyâtî.

Anahtar Kelimeler

Esmâ-i hüsnâ, Münâcât

Kaynakça

• Kehhâle Omer Rıdâ, Mu’cemu’l-muellifîn, I-V, Beyrut, 1376/1957.
• el-Kindî Ebû Omer Muhammed b. Yûsuf, el-Vulât ve’l-kudât, nşr. Rhuvon Guest, Beyrut, 1908.
• Mahlûf Muhammed b. Muhammed b. Omer Kâsım, Şeceretu’n-nûri’z-zekiyye fî tabakâti’l-mâlikiyye, I-II, nşr. Abdulmecîd Hayâlî, Beyrut, 1424/2003.
• Muhsin Macit, “Münâcât”, DİA, XXXI, 563-565.
• Mustafa Şukrî, Süllem-i Münâcât Yahut Kasîde-i Dimyâtiyye Tercümesi, İstanbul, 1324.
• en-Nâblusî, Dîvânu’l-hakâik ve mecmûu’r-rakâik, Mısır, 1306.
• es-Sayyâdî Muhammed Ebu’l-Hudâ, Dîvân (el-Feydu’l-Muhammedî ve’l-mededu’l- Ahmedî), İstanbul, 1298.
• Süleyman Uludağ, “Abdülkadir-i Geylânî”, DİA, I, 234-239.
• et-Tirmizî Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre, el-Câmi’u’s-sahîh, I-V, nşr. Ahmed Muhammed Şâkir, Kahire, 1398/1978.
• Yusuf Şevki Yavuz, “Tevessül”, DİA, XIL, 6-8.
• ez-Zeccâcî Ebu’l-Kâsım Abdurrahmân b. İshâk, İştikâku esmâillâh, nşr. Abdulhuseyn el- Mubârek, Beyrut, 1406/1986.
• ez-Ziriklî, Hayruddîn, el-A’lâm, I-XI, Beyrut, tsz.