Öğrencilerin Duygusal Zekâ İle İletişim Becerileri Düzeylerinin Bağımlı Etkinliği Üzerine Bir Uygulama

Yıl 2018, Cilt: 9 Sayı: 18, 205 - 220, 25.11.2018

Özkan Avcı

Öz

Kendi duygularımız ve
iletişim kurduğumuz diğer bireylerin duygularını anlamamız ve bilinçli olarak
kullanabilmemiz için gerekli olan duygusal zekâ ve iletişim becerileri çalışmanın
ana unsurlarını oluşturmaktır. Çalışma kapsamında örneklem olarak belirlenen Bartın
Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım Programı ön lisans öğrencilerinin ikinci
yarıyıl içerisindeki duygusal zekâ düzeyleri Bar-On Duygusal Zekâ Ölçeği ile
iletişim becerileri ise Korkut İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeği ile
tespit edilmeye çalışılmıştır. Aynı uygulama öğrencilere duygusal zekâ ve
etkili iletişim üzerine ders verildikten sonra öğrenim gördükleri dördüncü
yarıyıl içerisinde tekrar uygulanmıştır. Bu kapsamda yapılan uygulama ile öğrencilerin
duygusal zekâ ve iletişim beceri düzeylerinin etkinliğinin değişip değişmediği
SPSS programı yardımıyla bağımlı örneklem t testi analizine tabi tutulmuştur.
Yapılan analizler sonucunda öğrencilerin genel duygusal zekâ düzeylerinin anlamlı
olarak arttığı, iletişim becerilerinde ise anlamlı bir farklılık olmadığı
tespit edilmiştir. 

Anahtar Kelimeler

duygusal zekâ, iletişim becerileri, ön lisans, bağımlı örneklem

Kaynakça

• Aslan, Ş. (2013). Duygusal Zekâ Dönüşümcü ve Etkileşimci Liderlik. Konya: Eğitim Yayınevi.
• Avcı, Ö. (2017). Duygusal Zekâ ve İletişim. İstanbul: Beta Yayınevi.
• Bradberry, T. ve Greaves J. (2017). Duygusal Zekâ 2.0 (Emotional Intelligence 2.0). (Çev.: Azmi Ulaş). İstanbul: Sola Yayınları.
• Çömez, F. (2012). Duygusal Zeka-İş Tatmini İlişkisi: Celal Bayar Üniversitesi Akademisyenleri Üzerine Bir Araştırma. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Manisa: Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Delice, M. ve Günbeyi, M. (2013). “Duygusal Zekâ ve Liderlik İlişkisinin İncelenmesi: Polis Teşkilatı Örneği”. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt:27, Sayı:1, 209-238.
• Deniz, İ. (2003). İletişim Becerileri Eğitiminin İlköğretim 8.Sınıf Öğrencilerinin İletişim Becerisi Düzeylerine Etkisi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Drigas, A. S. ve Papoutsi, C. (2018). “A New Layered Model on Emotional Intelligence”. Behavioral Sciences, 8, 45, 1-17.
• Durdu, İ. (2015). Duygusal Zekâ ve Sınıf İklimi Arasındaki İlişki. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Durmuş, B., Yurtkoru, E. S. ve Çinko, M. (2013). Sosyal Bilimlerde SPSS’le Veri Analizi. İstanbul: Beta Yayınevi.
• Goleman, D. (2013). Duygusal Zekâ Neden IQ’den Daha Önemlidir? (Emotional Intelligence-Why it can matter more than IQ). (Çev.: Banu Seçkin Yüksel). İstanbul: Varlık Yayınları.
• Kalyoncu, Z. (2011). Duygusal Zekâ ile Örgütten Kaynaklanan Stres Arasındaki İlişkinin İncelenmesi: Hemşireler Üzerinde Bir Araştırma. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Karabulut, E. (2014). Psikolojik Danışman Adaylarının Duygusal Zekâ Düzeyleri ile Düşünme Stilleri Arasındaki İlişki. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Korkut, F. (1996). “İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeğinin Geliştirilmesi: Güvenirlik ve Geçerlik Çalışmaları”. Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, Cilt:2, Sayı:7, 18-23.
• Korkut, F. (2004). Okul Temelli Önleyici Rehberlik ve Psikolojik Danışma. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Kuzu, A. (2008). Hemşirelik Öğrencilerinin Duygusal Zekâ ve İletişim Becerilerinin Eşdeğer Öğrenim Gören Öğrencilerle Karşılaştırmalı Olarak Değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Düzce: Düzce Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
• Mayer, J. D., Salovey, P. ve Caruso, D. (2000). “Models of Emotional Intelligence”. R. Sternberg (Ed.), Handbook of Intelligence (s.396-420). England: Cambridge University Press.
• Özdayı, N. (2011). Futbol Hakemlerinin Duygusal Zekâ ve İletişim Beceri Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gaziantep: Gaziantep Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
• Özdemir Yaylacı, G. (2008). Kariyer Yaşamında Duygusal Zekâ ve İletişim Yeteneği. İstanbul: Hayat Yayıncılık.
• Pektaş, S. (2013). Güzel Sanatlar ve Spor Lisesi Müzik Bölümü Öğrencileri İle Diğer Lise Öğrencilerinin Duygusal Zeka Düzeylerinin Karşılaştırılması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Malatya: İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Quebbeman, A. J. - Rozell, E. J. (2002). “Emotional Intelligence and Dispositional Affectivity as Moderators of Workplace Aggression: The Impact on Behavior Choice”. Human Resource Management Review, 12, 125-143.
• Salovey, P. ve Mayer, J. D. (1990). “Emotional İntelligence”. Cognition and Personality, 9, 185-211.
• Spahi, E. (2010). Kosova ve Türkiye’de Öğrenim Gören Üniversite Öğrencilerinin Duygusal Zekâ ve Denetim Odağı Düzeylerinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Sü Eröz, S. (2011). Duygusal Zekâ ve İletişim Arasındaki İlişki: Bir Uygulama. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Bursa: Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Şirin, G. (2007). Öğretmenlerin Duygusal Zekâ Düzeyleriyle Stresle Başa Çıkma Tarzları Arasındaki İlişki. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Tekin Acar, F. (2001). Duygusal Zekâ Yeteneklerinin Göreve Yönelik ve İnsana Yönelik Liderlik Davranışları ile İlişkisi: Banka Şube Müdürleri Üzerine Bir Alan Araştırması. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Türkel, Ç. (2010). İlköğretim Öğrencilerinin Sportif Faaliyetlere Katılım Düzeyi İle Sosyal Uyum ve İletişim Beceri Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kayseri: Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Yüksel Şahin, F. (1997). Grupla İletişim Becerileri Eğitiminin Üniversite Öğrencilerinin İletişim Beceri Düzeylerine Etkisi. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.