CHRISTINE SWANTON’UN ÇOĞULCU ERDEM ETİĞİNE BİR BAKIŞ

Yıl 2019, Cilt: 6 Sayı: 1, 280 - 299, 09.05.2019

İkbal Bozkaya

Öz

Bu makale, erdem etiğinin eylem-kılavuzluğu sağlayamamasına ilişkin
eleştiri karşısında, Swanton’un geliştirdiği çoğulcu/hedef-merkezli erdem
etiğini açıklamayı ve erdem etiğinin klasik okuması olan eudaimonistik erdem
etiği ile mukayesesi bağlamında eleştirilmesini amaçlamaktadır. Bu bakımdan,
makale üç bölüme ayrılacaktır. İlk bölüm, erdem etiğine yöneltilen
eylem-kılavuzluğu eleştirisini ve bu eleştiriye cevaben sunulan çağdaş erdem
etiği çeşitlerini tanıtacaktır. İkinci bölüm, Swanton’un çoğulcu/hedef-merkezli
erdem etiğinde erdemin doğası, profili ve erdemli/doğru eylemin nasıl
açıklandığına odaklanacaktır. Üçüncü bölüm, Swanton’un anlayışına erdem, pratik
bilgelik ve eudaimonia kavramlarının ilişkisi bağlamında eleştirel bir yaklaşım
sunacaktır. erdem, pratik bilgelik ve eudaimonia arasındaki bağlantıyı
kuracaktır. Bu açıdan Swanton’da erdemlerin birliği, eudaimonia ve pratik
bilgeliğin kavramsallaştırılmasından doğan sorunların kuram için sebep olduğu
eksiklikler tartışılacaktır. 

Anahtar Kelimeler

Erdem Etiği, Eudaimonia, Pratik Bilgelik, Phronesis, Eylem-kılavuzluğu

AN OUTLOOK ON CHRISTINE SWANTON’S PLURALIST VIRTUE ETHICS

Öz

This article aims to explain Swanton’s pluralist/target-centered virtue ethics in the face of the action-guidance objection against virtue ethics and to review it in comparison to its ancient counterpart, namely eudaimonistic virtue ethics. In this respect, this article will be divided into three sections. The first section will introduce the action-guidance objection and the contemporary responses to the objection. The second section will focus on how Swanton explains the nature and the profile of virtue and virtuous/right action in her pluralist/target centered virtue ethics. The third section will provide a critical approach to Swanton’s account in respect to the relationship between virtue, practical wisdom and eudaimonia. In this regard, the shortcomings of her theory that are caused by the conceptualization of the unity of the virtues, eudaimonia and practical wisdom will be explained.

Anahtar Kelimeler

Virtue Ethics, Eudaimonia, Practical Wisdom, Phronesis, Action-guidance, Target-centered virtue ethics

Kaynakça

• Annas, J. (2005). Virtue Ethics. David Copp (Ed.) The Oxford Handbook of Ethical Theory: İçinde 515-536. New York: Oxford University Press.
• Anscombe, G. E.M. (2003). Modern Moral Philosophy. R. Crisp, & M. Slote (Ed.) Virtue Ethics: İçinde 26-45. Oxford: Oxford University Press.
• Aristoteles. (2004). Nicomachean Ethics. (R. Crisp Ed. ve Çev.). Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press.
• Athanassoulis, Nafsika. (2019). Virtue Ethics. The Internet Encyclopedia of Philosophy. ISSN 2161-0002. http://www.iep.utm.edu/, (21.03.2019).
• Audi, R. (1997). Moral Knowledge and Ethical Character. New York: Oxford University Press.
• Brickhouse, T.C. ve Smith, N. D. (1997). Socrates and the Unity of the Virtues. The Journal of Ethics, 1 (4): 311-324.
• Driver, Julia. (2007). Uneasy Virtue. Cambridge University Press. Frankena, William K. (1973). Ethics. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall, Inc.
• Hill, Thomas. (2012). Virtue, Rules, and Justice: Kantian Aspirations. Oxford: Oxford University Press.
• Hursthouse, R. (1999). On Virtue Ethics. New York: Oxford University Press Inc.
• Hursthouse, Rosalind and Pettigrove, Glen. (Kış 2018 yayını). Virtue Ethics. The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Edward N. Zalta (ed.). https://plato.stanford.edu/archives/win2018/entries/ethics-virtue/ , (21.03.2019).
• Kart, Berfin. Deontolojist ve Teleolojist Kuramlar İkileminde “Erdem Etiği”. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Felsefe Anabilim Dalı: Ankara. YÖK Ulusal Tez Merkezi veri tabanından elde edildi. (Tez no: 173335)
• Korsgaard, C. (1996). From Duty and for the Sake of the Noble: Kant and Aristotle on Morally Good Action. S. Engstrom and J. Whiting (edler.). Aristotle, Kant and the Stoics: İçinde 203-236. Cambridge: Cambridge University Press.
• Louden, R. B.. (1986). Kant’s Virtue Ethics. Philosophy 61: 473-89. Louden, R. B. (2007). On Some Vices of Virtue Ethics. R. Crisp, & M.
• Slote (Edlr.) Virtue Ethics: İçinde 201-217. New York: Oxford University Press. MacIntyre, A. (1984). After Virtue. Notre Dame, Indiana: University of Notre Dame Press.
• Nietzsche, F. (1976). Thus Spoke Zarathustra. W. Kaufmann (Ed. ve Çev.) The Portable Nietzsche: İçinde 115-440. New York: Penguin.
• Nietzsche, F. (1996). On the Genealogy of Morals. D. Smith (Çev.). Oxford: Oxford University Press.
• O’Neil, O. (1984). Kant After Virtue. Inquiry 26: 387-405.
• Pincoff, E. (1971). Quandary Ethics. Mind. New Series. 80:320. Oxford University Press.
• Plato. (1962). Protagoras. W.M.R. Lamb (Çev.) Plato with an English Translation: Laches, Protagoras, Meno, Euthydemus: İçinde 85-259. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
• Russell, D.C. (2009). Practical Intelligence and the Virtues. New York: Oxford University Press Inc.
• Slote, M. (1995). Agent-Based Virtue Ethics. Midwest Studies In Philosophy, XX.
• Slote, M. (2001). Morals From Motives. Oxford University Press: Oxford.
• Solomon, D. (1997). Internal Objections to Virtue Ethics. Statman, D. (Ed.) Virtue Ethics: A Critical Reader: İçinde 165-180. Cambridge: Edinburgh University Press.
• Swanton, C. (2003). Virtue Ethics: A Pluralistic View. New York: Oxford University Press Inc.
• Williams, B. (1982). Moral Luck. Cambridge: Cambridge.
• Williams, B. (2006). Ethics and the Limits of Philosophy. London & New York: Routledge.