@article{article_1731038, title={Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı}, journal={İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi}, pages={57–67}, year={2016}, author={Türcan, Talip}, keywords={Islamic Law, İjma, Companions’ İjma, Religion, Sources Of Religion, Shar’i Pro vision}, abstract={İslâm hukukunun klasik teorisinde, müslüman müctehidlerin, Hz. Peygamber’den sonraki herhangi bir dönemde bir meselenin şer’î hükmü üzerinde ittifak etmelerini ifade eden icmâ, işlevi bakımından, deliller arası hiyerarşide en güçlü delil; yürürlük bakımından da müstakil bir kaynak olarak kabul edilmiştir. Buna göre icmâ, şer’î bir hüküm ihdas etmemekte, ilahî iradeyi temsil etme hususunda ona kesinlik kazandırmaktadır. İcmâa dayalı kurallar, herhangi bir pozitif düzeyli yetkiye ihtiyaç duyulmaksızın, bağlayıcılık niteliğine sahiptirler. İcmâın bağlayıcılığı çeşitli açılardan tasnife tâbi tutulmuş, özellikle geçerliliği hususunda, şia da dâhil, ümmetin tamamının ittifakı bulunması nedeniyle, sahâbe icmâının bağlayıcı olduğu üzerinde görüş birliği gerçekleşmiştir. Genelde icmâ, özelde ise sahâbe icmâının en önemli işlevi ise, dinin kaynakları ve onlara ulaşma yöntemlerini tanımlamanın yanı sıra, Kitâb ve Sünnet tarafından öngörülen kavram, kurum ve ilkelerle onların nasıl anlaşılmaları gerektiğini kesin bir biçimde tespit etmektir.}, number={27}, publisher={Gençleri Evlendirme ve Mehir Vakfı}