TY  - JOUR
T1  - YENİ BİR NÜSHASIYLA AHMEDÎ’NİN MİRAÇ-NAMESİ
AU  - Hunutlu, Ümit
PY  - 2018
DA  - December
JF  - Türk Dili Araştırmaları Yıllığı - Belleten
JO  - TDAY-Belleten
PB  - Türk Dil Kurumu
WT  - DergiPark
SN  - 0564-5050
SP  - 281
EP  - 349
VL  - 66
IS  - 2
LA  - tr
AB  -  Miraç, ism-i alet ve bazen ism-i mekân yapan mif’âl vezninde Arapça bir kelimedir.“Yukarı çıkma aracı” veya “yukarı çıkılacak yer” anlamlarına gelen bu kelime ıstılahmanasıyla “göğe çıkma, yükselme”dir. Hz. Muhammet’in bir mucize olarak göğeyükselmesidir. Miraç-name ise Hz. Muhammet’in miraç mucizesini ayrıntılı olarakanlatan eserlerdir. Siyer ve mevlit yönüyle oldukça zengin olan Türk edebiyatında Hz.Muhammet’in hayatı anlatılırken miraç mucizesine sıkça yer verilmiştir. Ahmedî’nin“Cemşid u Hurşîd” ve “İskender-nâme” mesnevilerinin mevlit bölümlerindemiraciyeler bulunmaktadır. Ahmedî’nin müstakil bir “Miraç-nâme”si ise 1989’daYaşar AKDOĞAN tarafından ilim dünyasına tanıtılmıştır. Ahmedî’nin bu eseri Türkedebiyatının ilk miraç-namesidir. Süleymaniye Kütüphanesi Şazeli Tekkesi 110 no.luTürkçe yazmada, İskender-name’nin 16b-28b varakları arasında bulunan ve 808Rebiyülahirin’in evvelinde (1405-1406, 26 Eylül Cumartesi) yazılan 497 beyitlik“Mir’ac-nâme” şimdiye kadar bu tek nüshayla bilinmektedir.Bu makalede, Ahmedî’nin Mir’ac-nâme adlı eserinin başka bir nüshasıtanıtılmıştır. Bu nüsha, Süleymaniye nüshasından beyit sırası ve sayısı bakımındanfarklılıklar gösterdiği gibi, bazı kelime ve ifade farklılıkları da taşımaktadır. Buçalışmada Ahmedî’nin miraç-namesinin iki nüshası mukayese edilmiş ve bulunan yeninüsha ses ve şekil bilgisi yönüyle incelenmiştir.
KW  - Eski Anadolu Türkçesi
KW  - Ahmedî
KW  - miraç-name
KW  - ses bilgisi
KW  - şekil bilgisi
CR  - Akalın, M. (1994). Ahmedî’nin dili birkaç söz. TDAY-Belleten 1989, s. 9-153.
CR  - Akdoğan, Y. (1989). Mi’rac, mi’rac-nâme ve Ahmedî›nin bilinmeyen mi’rac-nâmesi. Osmanlı
Araştırmaları IX, s. 263-310.
CR  - Banguoğlu, T. (2015). Türkçenin grameri. Ankara: TDK Yayınları.
CR  - Buran, A. (1996). Anadolu ağızlarında isim çekim (hâl) ekleri. Ankara: TDK Yayınları.
CR  - Çetin, M. N. (1952). Ahmedî’nin bilinmeyen birkaç eseri, TD, II/3-4, s. 103-108.
CR  - Daşdemir, M. (2014). Oklama yöntemiyle Türkçenin yapısal-işlevsel söz dizimi. Erzurum:
Eser Yayınları.
CR  - Eker, S. (2002). Çağdaş Türk dili. Ankara: Grafiker Yayınları.
CR  - Ergin, M. (2009). Türk dil bilgisi. İstanbul: Bayrak Yayınları.
CR  - Gülsevin, G. ve Boz, E. (2010). Eski Anadolu Türkçesi. Ankara: Gazi Kitabevi.
CR  - Hacıeminoğlu, N. (1984). Türkçede edatlar. İstanbul: Millî Eğitim Basımevi.
CR  - Hunutlu, Ü. (2015). Köktürk ve Uygur Türkçesinde yan cümleler. Ankara: Gazi Kitabevi.
CR  - Karaağaç, G. (2015). Türkçenin ses bilgisi. İstanbul: Kesit Yayınları.
CR  - Korkmaz, Z. (2014). Türkiye Türkçesi grameri şekil bilgisi. Ankara: TDK Yayınları.
CR  - Köktekin, K. (2008). Eski Anadolu Türkçesi. Ankara: Fenomen Yayınları.
CR  - Mert, O. (2002). Kutadgu Bilig’de hâl kategorisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Erzurum:
Atatürk Ü. Sos. Bil. Enstitüsü.
CR  - Ünver, İ. (1977). Ahmedî’nin iskender-nâmesindeki mevlid bölümü. Türk Dili Araştırmaları
Yıllığı - Belleten, s. 355-411.
CR  - Vural, H. ve Böler, T. (2015). Ses ve şekil bilgisi. İstanbul: Kesit Yayınları.
UR  - https://dergipark.org.tr/en/pub/belleten/issue//521943
L1  - https://dergipark.org.tr/en/download/article-file/641102
ER  -