Investigation Of Working Accidents and Consequences At The Level Of Turkey and Istanbul

Year 2020, Volume: 15 Issue: 60, 363 - 377, 01.10.2020

Yusuf Yaman

Abstract

Mechanization, which enables the transition from traditional means of production to modern means of production, refers to the industrialization that makes mass production with the effect of bringing more profit and the increasing world population meet their needs. In factories, many people are made to work together and for long working hours. For this reason, working accidents also become inevitable. As a result, the increase of working safety in the field of occupational health and safety on behalf of reducing working risks especially in Germany has developed. Turkey also in this direction under the influence of European Union harmonization law to speed has gained in the scope of work to speed the membership accession process. It is aimed to reveal the results of the legal regulations in the context of preventing work accidents. This descriptive study generally in Turkey and Istanbul in particular the work accidents occurred between 2007 and 2018 as a result of temporary incapacity period, statistical data to be including income and fatal occupational accidents connected to workers or rights holders were examined. Thus, the effects of the Occupational Health and Safety Law (OHS), enacted in 2012, number 6331, on the prevention of occupational accidents were questioned. Finally, from the statistics obtained using secondary data, it is understood that there is no reduction in occupational accidents. It has been concluded that workplace inspection and control should be more frequent with the legal regulation in preventing work accidents.

Keywords

Work accident, Temporary Incapacity to work, Permanent Incapacity to work, Fatal Work Accident

İş kazaları ve sonuçlarının Türkiye ve İstanbul düzeyinde incelenmesi

Abstract

Geleneksel üretim araçlarından modern üretim araçlarına geçişi sağlayan makineleşme, artan dünya nüfusunun ihtiyaçlarını karşılama ve daha fazla kar getirme güdüsünün etkisiyle seri üretim yapan fabrikalaşmayı ifade etmektedir. Fabrikalarda birçok insan bir arada ve uzun mesai saatleri boyunca çalıştırılmaktadır. Bu nedenle iş kazaları da kaçınılmaz olmaktadır. Haliyle iş güvenliğini artırıp iş kazaları azaltmak adına özellikle Almanya başta olmak üzere iş sağlığı ve güvenliği alanında günümüze varana kadar birçok gelişme olmuştur. Türkiye’de de bu yönde çalışmalar-Avrupa Birliğine adaylık sürecinin etkisiyle uyum yasaları kapsamında-hız kazanmıştır. Yapılan yasal düzenlemelerin iş kazalarının önlenmesi bağlamında nasıl sonuçlar verdiğinin ortaya konması amaçlanmıştır. Bu betimsel çalışmada Türkiye geneli ve İstanbul özelinde 2007 - 2018 yılları arasında meydana gelen iş kazası, iş kazası sonucu geçici iş göremezlik süreleri, işçiye veya hak sahiplerine bağlanan sürekli iş göremezlik geliri ve ölümlü iş kazalarının içinde yer aldığı istatiksel veriler incelenmiştir. Böylece 2012 yılında çıkarılan 6331 sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunun (İSG) iş kazaları önlemedeki etkileri sorgulanmıştır. Sonuç olarak iş kazalarında azalmanın olmadığı ikincil verilerin kullanıldığı istatistiklerden anlaşılmıştır. Bu da iş kazalarının önlenmesinde yasal düzenleme ile birlikte iş yeri denetimi ve kontrolünün sıklaşması gerektiği sonucuna varılmıştır.

Keywords

İş kazası, Geçici İş Göremezlik, Sürekli İş Göremezlik, Ölümlü İş Kazası

References

• Akyıldız, H. (1999), Dünyada Sosyal Güvenlik Reform Alternatif Reform Arayışları. Deü Dergisi, 2.
• Akyüz, K. C.; Yıldıırm, İ.; Akyüz, İ.; Ersen, N. (2019). Orman Ürünleri Sanayi Sektöründe İş Kazası ve Ölümlü İş Kazalarının Türkiye Ve Avrupa Birliği Ülkeleri Düzeyinde İncelenmesi, Artvin: Artvin Çoruh Üniversitesi Orman fakültesi Dergisi, 194, 197-199.
• Akdeniz, A. L. (2012). Sosyal Güvenlik Hukukunda Meslek Hastalığı Kavramı, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Özel Hukuk Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, 56
• Akın, L. (2005). Sosyal Sigortalar Ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu Tasarısı’nın İş Kazası Tanımı. İşveren Dergisi, 62.
• Aslanköylü, R. (2003). Sosyal Sigortalar Kanunu Yorumu. Ankara: Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı Yayın, 455.
• Aydın F. (2014). Avrupa Birliği’nde İş Sağlığı Ve Güvenliği. Ankara: Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı Yayın No: 12.
• Arslantürk, Z. (2016). Uygulamalı Sosyal Araştırma Metot ve Teknikleri, 185-186, İstanbul: Çamlıca Yay.
• Bilir, N. (2016). İş sağlığı ve güvenliği profili: Türkiye Uluslararası Çalışma Örgütü, ILO Türkiye Ofisi.
• Caniklioğlu, N. (2006). 5510 Sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanununun Kısa Vadeli Sigorta Kollarına İlişkin Hükümlerinin Kısa Bir Değerlendirilmesi. İşveren Dergisi.
• Caniklioğlu, N. (2006). Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanun Tasarısına Göre Kısa Vadeli Sigorta Hükümleri. Çalışma Ve Toplum Dergisi.
• Caniklioğlu, N. (1997). 506 Sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu Açısından Geride Kalanların Korunması, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 53
• Çelik, A. (2002), Küreselleşme Sürecinde Sosyal Güvenlik Sistemlerinin Dönüşümü Ve Türkiye, Ankara: Kamu İşletmeleri İşverenleri Sendikası, 2.
• Çenberci, M. (1985). Sosyal Sigortalar Kanunu Şerhi, Ankara: Olgaç Mat. 120.
• Çubuk, A. (1986), Sosyal Politika Ve Sosyal Güvenlik, No. 21, Ankara: Gazi Üniversitesi, Yayın, 155.
• Demirbilek: (2005). Sosyal Güvenlik Sosyolojisi. İzmir: Legal Yayıncılık.
• Elma, R. (2019). Örnekler ve Uygulamalarla Sosyal Güvenlik Hukuku, Ankara: Seçkin yay.
• Emeksiz Ç. (2019). Yaşlılık Olgusunun Sosyal Güvenlik Sistemi Açısından İncelenmesi. Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sağlık Yönetimi Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tez.
• Emiroğlu, C. (2001). Çalışma Ortamında Kazalar ve Mesleki İlkyardım, 23, Ankara: Türk İş Yayınları.
• Erkul, İ. (1968). Sosyal Güvenlik Sisteminin Tarihi Gelişimine Kısa Bir Bakış. Eskişehir İktisadi Ve Ticari İlimler Akademisi Dergisi. Giddens, A. (2000). Sosyoloji, Ankara: Ayraç Yayınları, 53-59.
• Gümüş, E. (2010). Türkiye’de Sosyal Güvenlik Sistemi; Mevcut Durum, Sorunlar Ve Öneriler. Siyaset, Ekonomi Ve Toplumsal Araştırmalar Vakfı Dergisi, 6.
• Güven, R. (2012). Dünyada ve Ülkemizde Meslek Hastalıkları. Ankara: Çalışma Ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı İş Sağlığı Ve Güvenliği Genel Müdürlüğü.
• ILO (2012). ILO Tarihçesi ( https://www.ilo.org/ankara/about-us/WCMS_372874/lang--tr/index.htm). (Erişim Tarihi: 10.08.2020).
• ILO (2020). Ekonomik ve sosyal gelişme üzerindeki olumsuz etkilerini azaltma https://www.ilo.org/ankara/conventions-ratified-by-turkey/WCMS_377312/lang--tr/index.htm (Erişim Tarihi: 16.08.2020).
• ILO (2018). International Labour Standards on Occupational Safety and Health. International Labour Organization. https://www.ilo.org/global/standards/subjects-covered-by-internationallabour-standards/occupational-safety-and-health/lang--en/index.htm
• İlhan, M.N.; Kurtcebe, Z.Ö.; Durukan, E.; Koşar, L. (2006). Temizlik İşçilerinin Sosyo-Demografik Özellikleri Ve Çalışma Koşulları İle İş Kazası ve Meslek Hastalığı Sıklığı, Fırat Üniversitesi Sağlık Bilimleri Tıp Dergisi, 20, 6, 433-439.
• İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu (İSG) (2012), No: 6331, Resmî Gazete, 28339
• Joint German Occupational Safety And Health Strategy (Gda), Occupational Safety And Health Objectives 2013 – 2018, Http://Www.Gda-Portal.De/En/Objectives/Objectives2013-2018.Html
• Karadeniz, O. (2012). Dünya’da Ve Türkiye’de İş Kazaları Ve Meslek Hastalıkları ve Sosyal Koruma Yetersizliği, Çalışma ve Toplum, Sayı:3, Ankara.
• Karakaş, İ. (2009). SGK İş Kazası Uygulamaları ve İş Kazası Davaları, 15, 21, Ankara: Adalet Yayınevi.
• Kaya, A. (2013). Avrupa Birliği Hakkında Merak Ettikleriniz, 15, 121, 133, 229, 273, İstanbul: Hiperlink Yayınları.
• Kılkış, İ. (2014). İş Sağlığı ve Güvenliği. Bursa: Dora Basım-Yayım, 7-10
• Kılkış, İ. (2013). İş Sağlığı ve Güvenliğinde Yeni Bir Dönem: 6331 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu (İSGK), İş Güç Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, C. 15: 1, 17-41.
• Kılıç, L. (2006). İşverenin İş Sağlığını ve İş Güvenliğini Sağlama Yükümlülüğü ve Sorumluluğu. Ankara: Yetkin Yayınları.
• Kırımlı, Y. (1996). Türkiye’de Kadın ve Erkeğin Kırda ve Kentte Ulaştığı Eğitim Seviyesi, İstanbul: Türk Coğrafya Dergisi, Sayı: 31, 358.
• Koç, M. ve Akyol, B. (2017), Türkiye Sosyal Güvenlik Sistemi İle Almanya Sosyal Güvenlik Sisteminin Karşılaştırılması, Kırklareli: International Balkan and Near Eastern Social Sciences Congress Series V. IBANESS Congress Series
• Orgül, Ü, E. (2018). Avrupa Birliğinde İş Sağlığı Ve Güvenliği Kültürünün Gelişimi Ve Türkiye’de İş Sağlığı Ve Güvenliğinin Düzeyi, Mersin Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü İş Sağlığı Ve Güvenliği Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi
• Sosyal Sigorta Sağlık İşlemleri Tüzüğü (22.6.1972). No: 506, Resmî Gazete, 14223 5, C:11, S:2504
• Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu (2020). 5510 Sayılı Kanun 8. madde
• Şimşek, N. (2011). En Son Değişiklikler Çerçevesinde Tüm Yönleriyle SSK ve Bağkur’da Emeklilik. Ankara: Yaklaşım yayıncılık, 17
• Şimşek, A. (2015). Çalışma Hayatında Bildirimler, Sorumluluklar ve Yaptırımları. Ankara: Yaklaşım Yay. 14.
• Süzek, S. (2017). İş Hukuku. İstanbul: Beta Basım ve Yayıncılık
• Talas, C. (1993), Sosyal Güvenlik Ve Türk İşçi Sigortaları, Ankara: Güney Matbaacılık Ve Gazetecilik, 17.
• Tezel, A. ve Kurt, R. (2009). Sosyal Güvenlik Reformu, Ankara: Yaklaşım Yayıncılık, 169.
• Tuncay, A. C. ve Ekmekçi, Ö. (2005) Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri, Ankara: Beta Yayınları, 70-71.
• Tunçomağ, K. (1990), Sosyal Güvenlik Kavramı Ve Sosyal Sigortalar, 5. Bası, İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım Aş. 1.
• Temir, A. (2018). Soru ve Cevaplı İçtihatlı ve Sözleşmeli İş Sözleşmesi. Ankara: Yaklaşım Yay.
• Zaim, S. (1964). İstanbul İmalat Sanayiinde İstihdam Seviyesi ve İşgücünün Bünyevî Hususiyetleri, İstanbul: İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Mecmuası, Cilt 24, sayı: 1-2, 194.
• Zel, A.; Okur, A. R.; Caniklioğlu, N. (2009). Sosyal Güvenlik Hukuku, İstanbul: Beta Yay. 53.