Abstract
Kökeni M.S. 5. yüzyıla kadar giden ve modern manada 17. yüzyıldan itibaren oluşmaya başlayan Ermeni tarih yazımı içinde dört ana unsur göze çarpmaktadır. Bunlar, Ermeni kilisesi, Ermeni mukaddes mekânları, Ermeni milli kahramanları ve Ermeni komiteleridir. Osmanlı Devleti içinde çoğu zaman kiliselerde ve özel mekânlarda ele geçen evraklarda muzırr olarak ifade edilen bu tarih bilgileri ve nüshaları 19. yüzyıldan günümüze kadar bir evrim içinde olmuştur. Ermenilerin tarihi iddialarını kapsayan soykırım tarihi yazımı içinde, mağdur olan Ermenilerin gasp edilmiş haklarını elde etmek için savaşan sözde kahramanların ayrı bir yeri vardır. Milli bir tarih inşası için vazgeçilmez bir unsur olan kahramanlık miti Ermeni tarih yazımı içinde birçok karmaşıklığı içermektedir. Bugün Ermeni tarih kitaplarında milli kahraman olarak anılan Mesrop, Mıgırdıç Hrımyan, Antranik, Dro, Hamparsum Boyacıyan, Armen Garo, Mihran Damadyan, Karekin Pastırmacıyan ve daha birçok Hınçak ve Taşnak gibi komite mensupları 19. yüzyıldan itibaren Osmanlı Devleti içinde sivil halka yönelik terör eylemleri gerçekleştirerek Ermeni bağımsızlık savaşının kahramanları olmuşlardır. Ermeniler için tarihi bir beklentiyi ortaya koyan ve doğuda Büyük Ermenistanı inşa etmek için çalışan bu liderler Osmanlı Devleti açısından birer komiteci ve yasaklanmış kişiler olmuştur. Bu kişilerin gerçekten kahramanlık yönleri var mıydı? Masum ve silahsız sivil halka nasıl davranmışlardı? Çalışmamızda bu liderlerin arasından seçtiğimiz örnekler çerçevesinde, bunların gerçekleştirdikleri eylemleri ve terör olaylarındaki payları, 1890-1922 yılları arasında bu kahramanlık mitinin macerası ele alınmaya çalışılacaktır.
Abstract
In the historiography of Armenians, whose roots date back to 5 BC and who, in a modern sense, started to originate in 17th century, four main elements stand out. These are the Armenian Church, Armenian sacred places, Armenian national heroes and Armenian Committees. These kinds of historical information and copies called vicious in the documents obtained mostly in churches and private places during the Ottoman State times have evolved from the 19th century onwards. In the historiography of genocide involving the historical claims of Armenians, so-called Armenian heroes who fight to retrieve the usurped rights of Armenian victims have a special place. The heroic myth, an indispensable element for building a national history, contains numerous complications in Armenian historiography. Mentioned in the Armenian history books today as national heroes, Mesrop, Mıgırdıç Hrımyan, Antranik, Dro, Hamparsum Boyacıyan, Armen Garo, Mihran Damadyan, Karekin Pastırmacıyan and many more members of such committees as Hınçak and Taşnak, in fact, became the heroes of Armenian independence war by conducting terrorist actions against the civil society in the Ottoman State from 19th century. These so-called leaders executing a historical expectation of Armenians and striving for building the United Armenia in the east were bandits and brigands for the Ottoman State. Did these figures really have heroic aspects? How did they treat the unarmed innocent civil society? In this study, the activities of these figures, their share in the terrorist incidents and the adventure of this heroic myth between 1890 and 1922 will be discussed within the scope of samples among these leaders.
Details
| Other ID | JA42CT22NY |
|---|---|
| Journal Section | Research Article |
| Authors | |
| Publication Date | July 1, 2015 |
| Submission Date | July 1, 2015 |
| Published in Issue | Year 2015 Issue: 51 |