Avrupa Konseyi’nin Türk Kamu Yönetimi Reformu Üzerindeki Etkisinin İncelenmesi

Year 2020, Volume: 12 Issue: 2, 17 - 28, 15.06.2020

Önder Kutlu Selçuk Kahraman

Abstract

Uluslararası örgütlerin
ülkeler üzerinde, özellikle de kamu yönetimi sistemlerinin şekillenmesi
husususundaki etkileri çok merak uyandıran bir alandır. 1980’li yıllardan
itibaren dünyayı kasıp, kavuran küreselleşme dalgası ve sistemlerin giderek
birbirlerine benzer hale gelmeleri bu türden örgütlerin etkilerini gündeme
taşımıştır. Tanzimat'tan beri yönünü Batıya çevirmiş olan Türk siyasal ve idari
sistemi üzerindeki etkileri açısından Avrupa boyutu, II. Dünya Savaşını takip
eden dönemde daha hissedilir hale gelmiştir. Türkiye’de reform açısından 1949
yılında başlayan Avrupa Konseyi kurucu üyeliği asıl etkenken, kamuoyu daha çok 1959
yılında başlayan AB sürecinden haberdardır. Bunda ilişkilerin inişli, çıkışlı
seyri ile AB tarafından gündeme getirilen bitmez-tükenmez taleplerin etkisi
aşikardır. Demokratikleşme, yerelleşme ve insan hakları alanlarındaki
ilerlemelerde başat rolü üstlenen AK, Türk kamu yönetimini derinden
etkilemiştir. Son dönem yerel yönetim ve merkezi idare reformlarında Avrupa
Konseyinin etkisi bilinmektedir. Karar vericilerin de açıkça ifade ettiği Konsey
boyutu, üye ve ilgili ülke ve sistemleri ciddi derecede yakınlaştırmaktadır.Avrupa
Konseyi tarafından geliştirilen denetleme ve düzenleme mekanizmaları ile
Türkiye’nin bu anlamdaki kararlılığı Türk kamu yönetimi reformlarının plan ve
uygulama boyutunda kolaylaştırıcı olmuştur.

Keywords

Avrupa Konseyi, Türk kamu yönetimi, reform

References

• Abbing, R. (1996). Human Rights and Medicine A Council of Europe Convention.European Journal of Health Law, (3), 201-205.Akgün, B. (2006). AK: Avrupa Konseyi. Uluslararası Örgütler ve Türkiye. Ed. Ş. H. Çalış, B. Akgün ve Ö. Kutlu, Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları, 259-279.Alger, C. (2010). Expanding Governmental Diversity in Global Governance: Parliamentarians of States and Local Governments.Global Governance, (16), 59-79.Apan, A. (2004). Avrupa Yerel ve Bölgesel Yönetimler Kongresi ve Yerel Yönetimlerimiz.Hukuk ve Adalet Dergisi, (2), 212-222.Atak, S. (2010).Avrupa Konseyi’nin Kişisel Veriler Açısından Sağladığı Temel Güvenceler.TBB Dergisi, (87), 90-120.Aykaç, B. (2003). Türkiye’de Kamu Yönetiminin Küçültülmesi, Yerel Yönetimler ve Yerel Demokrasinin Açmazları.Kamu Yönetimi Seçme Yazılar, Ed. B. Aykaç ve H. Kavruk, 1. Baskı, Ankara: Hazar Reklam Matbaacılık, 5-20.Ayman-Güler, B. (2013). Kamu Personeli: Sistem ve Yönetim. 2. Baskı, Ankara: İmge Kitabevi Yayınları. Baykal, S. (2013).Avrupa Birliği’nde Ombudsman Kurumu: Siyasi Bütünleşme ve Genişleme Çerçevesinde Bir İnceleme. Ankara: Siyasal Kitabevi.Baykaler, G. (2006).Kamu Görevlilerine Yönelik Etik Davranış İlkeleri.Türk İdare Dergisi, (453), 35-45. Bayrakcı, E. ve Kahraman, S. (2018). Türkiye’de Kalkınma Planlarında Belediye Hizmetlerine Yüklenen Sorun Alanlarının ve Politika Hedeflerinin İncelenmesi.Güncel Kent Sorunları Üzerine Seçme Yazılar, Ed. İ. B. Kanlı, 1. Baskı, Ankara: Ekin Yayınevi, 1-27.Bezci, B. ve Coşkun, B. (2007). Avrupa Birliği ve Sübzidiarite İlkesi: İlkenin AB’de Uygulanması ve Türkiye Üzerine Bir Değerlendirme. Çağdaş Yerel Yönetimler, 16 (3), 5-27.Bilir, F. (2006).Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin Yapısı ve 14 Nolu Protokol.A.Ü. Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt. 55, Sayı. 1, ss. 135-156.Börzel, T. A. ve Pamuk, Y. (2011).Pathologies of Europeanization Fighting Corruption in the Southern Caucasus.Journal of West European Politics,35 (1), 79-97.Churchill, W. S. (1994). The Tragedy of Europe.The European Union. Eds. B. F. Nelsen and A. Stubb, London: Palgrave.Coşkun, B. ve Eşki, Ş. (2013). Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı ve Ek Protokol Bağlamında Türkiye’deki Yerel Yönetim Sisteminin Değerlendirilmesi.Kuramdan Uygulamaya Yerel Yönetimler ve Kentsel Politikalar. Ed. Y. Bulut., vd., Ankara: Pegem Akademi, 112-120. Çağlar, A. A. (2007). Yolsuzlukla Mücadelede Uluslararası İşbirliği ve Örgütler. AÜ SBE Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara.Demirel, D. (2015). Yasal Çerçevede Bilgi Edinme Hakkı: Kanada ve Türkiye Örneği. Bartın Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi,6 (11), 145-162.De Sousa, L. (2010). Anti-Corruption Agencies: Between Empowerment and Irrelevance. Crime, Law and Social Change, 53 (1), 5-22.De Wachter, M. (1997).The European Convention on Bioethics.The Hastings Center Report,27 (1), 13-23.Dinan, D. (2014).Europe Recast: A History of European Union. Second Edition, Boulder: Lynne Rienner Publishers.Doğan, B. ve Seven, H. (2003). İnsan Hakları Sorunu Olarak İşkence: Tanım, Tarihçe, Ulusal-Uluslararası Sistematik. Türk İdare Dergisi, (438), 117-128.Dommel, F. W. and Alexander, D. (1997).The Convention on Human Rights and Biomedicine of the Council of Europe.Kennedy Institute of Ethics Journal, 7 (3), 259-276.Eken, M. (1996). Bilgi Edinme Hakkı. İnsan Hakları Yıllığı, (17-18), 61-75.Elban, H. K. (2008).Avrupa Konseyi ve İnsan Hakları Avrupa Mahkemesi İlişkileri.TBB Dergisi, (77), 167-190.Erbay, Y. ve Keleş, R. (2013).Bölge Yönetimlerinin Özerkliği ve Avrupa Konseyi.Çağdaş Yerel Yönetimler. 22 (1), 23-39.Eryılmaz, B. (2007). Kamu Yönetimi: Düşünceler, Yapılar, Fonksiyonlar. İstanbul: Erkam Matbaası. Eryılmaz, B. (2008). Etik Kültürü Geliştirmek. Türk İdare Dergisi, (459), 1-12.Fendoğlu, H. T. (2010). Kamu Denetçiliği (Ombudsmanlık). Ankara: SDE Analiz.Göküş, M. (2011).Kamu Hizmeti: Kuram, Politika, Uygulama. Konya: Çizgi Kitabevi.Güner, N. E. (2010). 5018 Sayılı Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Kanununun Mali Saydamlık ve Yolsuzlukla Mücadele Açısından Değerlendirilmesi. DEÜ SBE Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İzmir. Hasgüler, M. ve Uludağ, M. B. (2004).Devletlerarası ve Hükümetler-Dışı Uluslararası Örgütler. 1. Baskı, Ankara: Nobel Yayınları.Karakaş, M. ve Çak, M. (2007). Yolsuzlukla Mücadelede Uluslararası Kuruluşların Rolü. Maliye Dergisi, (153), 74-101.Karakılçık, Y. ve Özcan, A. (2005).Yerellik (Sübsidiarite) İlkesinin Türk Yerel Yönetim Dizgesinde Uygulanabilirliğinin İrdelenmesi.Çağdaş Yerel Yönetimler, 14 (4), 5-30.Katoğlu, T. (2006).Türk Hukukunun Bir Parçası Olarak Avrupa Konseyi İnsan Hakları ve Biyotıp Sözleşmesi. A.Ü. Hukuk Fakültesi Dergisi, 55 (1), 157-193.Kaya, C. (2005). Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesi’nin Resmi Belgelere Erişme Konusunda Üye Devletlere Tavsiye Kararı REC (2002) 2.TBB Dergisi, (58), 189-194.Kayrak, M. (2006). Yolsuzlukla Mücadelede Uluslararası Örgütler. Sosyoekonomi, (2), 85-108.Keleş, R. (1995). Hizmette Halka Yakınlık (Subsidiarity) İlkesi ve Yerel Yönetimler.Çağdaş Yerel Yönetimler, 4 (1), 3-14.Keleş, R. (1995). Yerel Yönetimler Özerklik Şartı Karşısında Avrupa ve Türkiye.Çağdaş Yerel Yönetimler, 4 (6), 3-19.Keleş, R. ve Erbay, Y. (1999).Avrupa Konseyi’nin Bölge Olgusuna Bakışı.Çağdaş Yerel Yönetimler. 8 (4), 3-29.Kıvılcım-Forsman, Z. (2000). Avrupa Konseyi İnsan Hakları ve Biyotıp Sözleşmesi.İnsan Hakları Yıllığı, (21-22), 95-107.Kleinsorge, T. E. J. (2010). Council of Europe. The Netherlands: Kluwer Law International. Kutlu, Ö. (2004). Gelişmiş Ülkeler ve Türkiye’de Kamu Reformu ve Yönetimin Yeniden Düzenlenmesi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım. Kutlu, Ö. (2006). Karşılaştırmalı Kamu Yönetimi: Teorik Çerçeve ve Ülke Uygulamaları. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları.Kutlu, Ö. ve Kahraman, S. (2017). Türkiye’de Kişisel Verilerin Korunması Politikasının Analizi.Siyaset, Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi,5 (4), 45-62.Kutlu, Ö., Örselli, E. ve Kahraman, S. (2019). Kamu Yönetiminde Denetim, Ombudsmanlık ve E-Yönetişim. E-Yönetişim: Kavramsal/Kuramsal Çerçeve, Ülke İncelemeleri ve Türkiye’ye Yansımaları. Ed. B. Parlak ve K. C. Doğan, 1. Baskı, Bursa: Beta Yayınları, 115-148.Küçük, H. ve Alan, Ç. (2017). Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı Bağlamında Yerel Yönetimlerde Mali Özerklik.Belediyelerin Geleceği ve Yeni Yaklaşımlar.Ed. M. Güler ve A. M. Turan, Cilt. 2, İstanbul: Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları, 25-43.Mengi, A. ve Algan, N. (2003). Küreselleşme ve Yerelleşme Çağında Bölgesel Sürdürülebilir Gelişme: AB ve Türkiye Örneği. 1. Baskı, Ankara: Siyasal Kitabevi.Öner, Ş. (2002). Globalleşme Sürecinde Yerellik: Demokratik ve Katılımcı Yerel Yönetimin Kurumsallaştırılması. Avrupa Birliği ile Bütünleşme Sürecinde Türkiye’de Yerel Yönetimler.Ed. B. Parlak ve H. Özgür, 121-135.Özbaran, M. H. (2003). Yolsuzluk ve Bu Alanda Mücadele Eden Uluslararası Örgütler ve Birimler.Sayıştay Dergisi, (50-51), 17-34.Özbek, M. (2006).Avrupa Konseyince Adalet Hizmetlerinin Etkinliğinin Artırılması İçin Öngörülen Tedbirler.A.Ü. Hukuk Fakültesi Dergisi,55 (1), 207-292. Özel, M. (2000). Kamu Yönetiminde Yeni Bir Örgütlenme İlkesi: Yerellik (Subsidiaritaet). Çağdaş Yerel Yönetimler, 9 (3), 25-43.Özer, M. A. ve Akçakaya, M. (2014). Yerel Yönetimler. Ankara: Gazi Kitabevi.Parlak, B. (2002). Avrupa Birliği Perspektifinden Merkezi Yönetim – Yerel Yönetim İlişkileri. Avrupa Birliği ile Bütünleşme Sürecinde Türkiye’de Yerel Yönetimler.Ed. B. Parlak ve H. Özgür, Bursa: Alfa Yayınları, 39-72.Pektaş, E. K. ve Akın, F. (2010). Avrupa Kentsel Şartları Perspektifinde Bir Kentli Hakkı Olarak “Katılım Hakkı” ve Türkiye.Afyon Kocatepe Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 12 (2), 23-49.Pieth, M. (1999).International Efforts to Combat Corruption.9th International Anti-Corruption Conference (IACC), 10-15 October, Durban, South Africa, 1-18.Reif, L. C. (2004). The Ombudsman, Good Governance and the International Human Rights System. Danvers: Springer. Sevinç, İ. (2015). Kamu Yönetiminin Denetlenmesinde Yeni Bir Yöntem Olarak Ombudsmanlık Kurumunun Uygulanabilirliği. S.D.Ü. İ.İ.B.F. Dergisi, 20 (4), 99-121.Schwarz, N. (2010). Urban form Revisited: Selecting Indicators for Characterising European Cities. Landspace and Urban Planning, 96 (1), 29-47.Sobacı, M. Z. (2015). Türkiye’nin Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’na Uyumu: Özerklik Miti. SETA Analiz, Sayı. 120, İstanbul: Turkuvaz Yayıncılık.Steves, F. and Rousso, A. (2003). Anti-Corruption Programmes in Post-Communist Transition Countries and Changes in the Business Environment, 1999-2002. Working Paper, No. 85, London: European Bank for Reconstruction and Development.Şengül, R. (2014).Avrupa Konseyi Belgelere Erişim Özgürlüğü Sözleşmesi Karşısında Türkiye’de Bilgi Edinme Hakkı.Amme İdaresi Dergisi,47 (3), 91-110.Tamer, M. (2016).Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı ve Türkiye.International Journal of Academic Value Studies.2 (3), 133-144.Toprak, Z. (2014). Yerel Yönetimler. 9. Baskı, Ankara: Siyasal Kitabevi. Üskül, Z. (1995). “Subsidiarite” İlkesi Üzerine Düşünce Alıştırmaları.Yeni Türkiye, (4), 22-26.Yalçın, E. ve Aslan, S. (2017). “Konut Hakkı ve Konut Sektörüne 2013-2016 Dönemi Konya Özelinde Bakış”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (38), 95-111.Yeter, E. (1997). Avrupa Konseyi XI. Yerel Yönetimlerden Sorumlu Bakanlar Konferansı Notları. Çağdaş Yerel Yönetimler, 6 (1), 45-52.https://www.coe.int/en/web/cpt/states, (28.02.2019).http://www.mfa.gov.tr/insan-haklari-ve-avrupa-konseyi.tr.mfa, (28.02.2019).