Patates Yumrularında Rhizoctonia solani Kühn Sklerotlarının Canlılığı ve Oluşumu Üzerine Bazı Antagonistlerin Etkinliğinin Belirlenmesi

Year 2011, Volume: 21 Issue: 2, 29 - 38, 01.12.2011

M. Hadi Aydın Gülay Turhan Erhan Göre

Abstract

Bu çalışma 2008-2010 yılları arasında laboratuvar ve sera koşullarında yürütülmüştür. Bu çalışmanın amacı, patateste yumru kökenli Rhizoctonia solani Kühn sklerotlarının canlılığı ve oluşumu üzerine bazı kimyasalların ve antagonist uygulamalarının etkilerini belirlemektir. Uygulamalar; a) doğal bulaşık yumruların antagonist süspansiyonları içinde bekletilmesi, ve b) ilaçların bulaşık yumrulara püskürtülmesi şeklinde yapılmıştır. Laboratuvar çalışmasında, değişik topraklardan izole edilmiş 14 antagonist (Trichoderma asperellum TZ17, T. atroviride VG3, T. croceum BOZ26, T. gamsii VG47, T. hamatum ÖT16, T. harzianum LO52, T. inhamatum PT12, T. neokoningii A15, T. spirale KB13, T. strigosum LO43, T. tomentosum VG2, T. virens ÖT19, T. viride VG18, ve Gliocladium roseum LO41) ile 2 kimyasal uygulamanın Rizolex-T® (Tolclofos methyl+Thiram, %20+30) ve Celest-Max® (Fludioxonil, 100 g/l) etkinliği araştırılmıştır. Laboratuvar çalışmaları sonucunda antagonistlerin etkinliği %0,0 ile %75,0 arasında değişen oranlarda bulunmuştur. Kimyasal uygulamalar ise yumru üzerinde bulunan sklerotların canlılığını tamamıyla engelleyerek %100 oranında etki gösterdiği belirlenmiştir. En etkili izolatlar T. viride VG18, T. gamsii VG47, T. strigosum LO43, G. roseum LO41 ve T. asperellum TZ17 olurken, en az etkili antagonistler T. inhamatum PT12 başta olmak üzere T. tomentosum VG2, T. spirale KB13, T. harzianum LO52 olarak belirlenmiştir. Serada saksı denemesi şeklinde yürütülen çalışmada ise, laboratuvar çalışmasında %50,0’nin üzerinde etki gösteren 5 Trichoderma ve 1 Gliocladium türü (T. virens ÖT19, T. asperellum TZ17, T. viride VG18, T. strigosum LO43, T. gamsii VG47 ve G.roseum LO41) ile yine Rizolex-T® (Tolclofos methyl+Thiram, %20+30) ve Celest-Max® (Fludioxonil, 100 g/l) isimli kimyasal ilaçlar kullanılmıştır. Antagonistlerin etkinliği %26,89 ile %61,67 arasında değişen oranlarda bulunmuştur. En etkili izolatlar T. virens ÖT19, T. asperellum TZ17, T. gamsii VG47 olurken en az etkili antagonistler, G. roseum LO41 ve T. viride VG18 olarak belirlenmiştir. Kimyasal ilaçlar ise sırasıyla %73,12 ile %96,38 oranında etki göstermiştir

Keywords

Patates, Rhizoctonia solani Kühn, fungal antagonistler, biyolojik mücadele, kimyasal mücadele

References

• Anonymous.,1999, Tohumluk Standartları ve Uygulama Esasları, Koruma kontrol Genel Müdürlüğü, Ankara.
• Aydın, M.H ve G. Turhan. 2009. Rhizoctonia solani’nin Fungal Antagonistlerinin Belirlenmesi Üzerinde Araştırmalar. Anadolu, 19 (2): 49-72.
• Aydın, M.H.,2008. Patates Yetiştiriciliğinde Sorun Olan Rhizoctonia solani’nin Biyolojik Savaşımı ve Bunun Kimyasal Savaşla Entegrasyonu. Doktora Tezi. Ege Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü. Bitki Koruma Ana Bilim Dalı Bornova- İzmir.
• Banville, J.B., E.C. Carling and B.E. Otrysko. 1996. Rhizoctonia Diseases on Potato. pp. 321-330, in Rhizoctonia Species: Taxonomy, Molecular biology, Ecology, Pathology and Disease Control, Edited by. B. Sneh., S. Jabaji-Hare., S. Neate and G. Dijst. Kluwer Academic Publishers, London.
• Beagle-Ristaino, J.E and G.C. Papavizas.1985. Biological control of Rhizoctonia stem canker and black scurf of potato, Phytopathology 75: 560-564.
• Boosalis, M.G. and A.L. Scharen. 1959. Methods for microscopic detection of Aphaanomyces euteiches and Rhizoctonia solani and for isolation of Rhizoctonia solani associated with plant debris, Phytopathology, 49: 192-198.
• Brewer, M.T. and R.P.Larkin. 2005. Efficacy of several potential biocontrol organisms against Rhizoctonia solani on potato, Crop Protection, 24: 939-950.
• Carling, D.E., R.H. Leiner and P.C. Westphale. 1989. Symptoms, signs and yield reduction associated with Rhizoctonia disease of potato induced by tuberborne inoculum of Rhizoctonia solani AG 3. Am. Potato J. 66: 693-701.
• Carling, D.E., S. Kuninage and K.A. Brainard. 2002. Hyphal anastomosis reactions, rDNA internal transcribed spacer sequences and virulence levels among subsets of Rhizoctonia solani anastomosis group 2 (AG2) and AG-BI. Phytopathology, 92: 43-50.
• Demirci, E. ve C. Eken. 1995. Patateste Rhizoctoni solani Kühn’nin topraktan ve yumrudan kaynaklanan inokulumunun hastalık şiddetine etkisi, Türkiye VII. Fitopatoloji Kongresi. Adana. s. 39-43.
• Hall, B., K. Davies. and T. Wicks. 2000. Biological and chemical control of Rhizoctonia, www. sardi.sa.gov.au /pages/ horticulture/ pathology.
• Hide G. A. and G.R. Cayley. 1982. Chemical techniques for control of stem canker and black scurf (Rhizoctonia solani) disease of potatoes. Annals of Applied Biology, 100: 105-116.
• Hide G. A. and P.J. Read. 1991. Effect of rotation length, fungicide treatment of seed tubers and nematicide on diseases and the quality of potato tubers, Annals of Applied Biology, 119: 77-87.
• Jaklitsch, W.M., G.J. Samuels, S.L Dodd, B.S. Lu and İ.S. Druzhinina. 2006. Hypocrea rufa/Trichoderma viride: a reassessment, and description of five closely related species with and without warted conidia, Stud Mycol. 56: 135-177.
• Jager, V. and H. Velvis. 1985. Biological control of Rhizoctonia solani on potatoes by antagonists. 4. Inoculation of seed tubers with Verticillium biguttatum and other antagonists in field experiments. Netherlands Journal of Plant Pathology. 91: 49-63.
• Jeger, M.J., G.A. Hide, P.H.J..F van den Boogert, A.J. Termorshuizen, P. van Baarlen. 1996. Pathology and control of soil-borne fungal pathogens of potato. Potato Research, 39: 437-469.
• Lewis, J.A., Fravel, R.D. Lumsden and B.S. Shasha. 1995. Application of biocontrol fungi in granular formations of pregelatinized starch-flour to control damping-off diseases caused by Rhizoctonia solani, Biol. Control 5: 397-404.
• Lewis, J.A.and R.P. Larkin. 1997. Extruded granular formulation with biomass of biocontrol Gliocladium virens and Trichoderma spp. to reduce damping-off of eggplant caused by Rhizoctonia solani and saprophytic growth of the pathogen in soil-less mix. Biocontrol Sci. Technol. 7: 49-60.
• Lewis, J.A., R.P. Larkin and D.L. Rogers. 1998. A formulation of Trichoderma and Gliocladium to reduce damping-off by Rhizoctonia solani and saprophytic growth of pathogen in soilless mix, Plant Dis, 82: 501-506.
• Little G., R. Marquinez and L.R. Cooke. 1988. The response of twelve potato cultivars to infection with Rhizoctonia solani. Tests of Agrochemicals and Culivars 9, Ann. Appl. Biol. 112: 88-89.
• Read, P.J., G.A. Hide, J.P. Firmager and S.M. Hall. 1989. Growth and yield of potatoes as affected by severity of stem canker (Rhizoctonia solani), Potato Res. 32:9-15.
• Sneh, B., 1996. Non pathogenic Isolates of Rhizoctonia spp. (np-R) and their role in biological Control,. 473-483 p, in Rhizoctonia Species: Taxonomy, Molecular biology, Ecology, Pathology and Disease Control, Edited by. B. Sneh., S. Jabaji-Hare., S. Neate and G. Dijst. Kluwer Academic Publishers, London.
• Trillas, M.I., C.E. Cotxarrera, O.J.Borrero and C. Avilès.2006. Composts from agricultural waste and the Trichoderma asperellum strain T-34 suppress Rhizoctonia solani in cucumber seedlings, Biol. Control 39: 32-38.
• Tsror, L., R. Barak and B. Sneh., 2001. Biological control of black scurf on potato under organic management, Crop Protection, 20 (2): 145-150.
• Tsror, L. and I. Peretz-Alon. 2005. The Influence of the Inoculum Source of Rhizoctonia solani on development of black scurf on potato. Journal of Phytopathology, 153: 240-244.
• Weinhold, A.R. and T. Bowman. 1982. Rhizoctonia disease of potato. Effect on yield and control by seed tuber treatment, Plant Dis. 66:815-818.
• Wicks, T.J., B. Morgan and B. Hall. 1995. Chemical and biological control of Rhizoctonia solani on potato seed tubers, Agriculture, 35: 661-664.
• Wicks, T.J., B. Morganand, B.Hall. 1996. Influence of soil fumigation and seed tuber treatments on the control of Rhizoctonia solani on potatoes, Aust. J. Exp. Ag. 36: 339-45.