JAPONYA DIŞ POLİTİKASININ DÖNÜŞÜMÜ: İNSAN GÜVENLİĞİ ODAKLI DIŞ POLİTİKA TERCİHİNİN NEDENLERİ ÜZERİNE BİR DEĞERLENDİRME

Year 2025, Volume: 26 Issue: 1, 130 - 152, 27.03.2025

Fatih Tekin

https://doi.org/10.53443/anadoluibfd.1466058

Abstract

Militarist, milliyetçi ve saldırgan Japonya, İkinci Dünya Savaşı’nda yenildikten sonra anayasal pasifizm dönemine girmiştir. Soğuk Savaş boyunca anti militarist ve barışçıl bir ülke olan Japonya, bu dönemde düşük profilli bir dış politika takip etmiştir. Soğuk Savaş’ın sona ermesiyle değişen uluslararası konjonktürde Japonya, önemli bir güç olmak istemektedir. Ekonomik dev, askeri cüce olmanın ötesine geçmek isteyen ve uluslararası politikada görünür olmayı arzulayan Japonya, insan güvenliği kavramını bir anahtar olarak değerlendirmek istemiştir. İnsan güvenliği odaklı bir dış politika programı benimseyen Japonya, bu sayede yumuşak gücünü artırmakta ve sert güç girişimlerini meşrulaştırmaktadır. Bu makalede Japonya’nın insan güvenliği odaklı dış politika programını, konstrüktivist öğelerden ziyade realist kaygılar sebebiyle tercih ettiği savunulmaktadır.

Keywords

Japonya, Dış Politika, İnsani Güvenlik, Sosyal İnşacılık, Realizm

TRANSFORMATION OF JAPAN FOREIGN POLICY: AN EVALUATION ON THE REASONS FOR PREFERRING HUMAN SECURITY-FOCUSED FOREIGN POLICY

Abstract

Militarist, nationalist and aggressive Japan entered a period of constitutional pacifism after being defeated in the Second World War. Japan, which was an anti-militarist and peaceful country during the Cold War, pursued a low-profile foreign policy during this period. In the changing international conjuncture with the end of the Cold War, Japan wants to become a major power. Wanting to move beyond being an economic giant and a military dwarf, and aspiring to be visible in international politics, Japan wanted to utilize the concept of human security as a key. By adopting a human security-oriented foreign policy program, Japan increases its soft power and legitimizes its hard power initiatives. This article argues that Japan prefers a human security-oriented foreign policy program due to realist concerns rather than constructivist elements.

Keywords

Japan, Foreign Policy, Human Security, Social Constructivism, Realism

References

• Adachi, K. (2023). Why did Japan engage in human security diplomacy?. K. Nakatsuji (Ed.). Japan’s Security Policy içinde (s. 198-213). London: Routledge.
• Akçadağ Alagöz, E. (2018). Şinzo Abe döneminde Japon dış politikasında yaşanan değişim. TESAM Akademi Dergisi, 5 (2), 11-37. https://doi.org/10.30626/tesamakademi.455994
• Akçadağ, E. (2010). Yumuşak güç Japonya’nın sert güç arayışları. Bilge Strateji, 2 (3), 1-28.
• Alkire, S. (2003). A Conceptual framework for human security. University of Oxford: Centre for Research on Inequality. Human Security and Ethnicity, 1-52.
• Armaoğlu, F. (2007). 20. Yüzyıl siyasi tarihi. İstanbul: Alkım Yayınevi.
• Belge, M. (2012). Militarist modernleşme: Almanya, Japonya ve Türkiye. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Best, A., Hanhimaki, J. M., Maiolo, J.A. ve Schulze, E. K. (2008). International history of the twentieth century and beyond. New York: Routledge.
• Booth, K. (2003). Güvenlik ve özgürleş(tir)me. (Çiğdem Şahin, Çev.), Avrasya Dosyası, 9(2), 51- 71.
• Bosold, D. ve Werthes, S. (2005). Human security in practice: Canadian and Japanese experiences. Internationale Politik und Gesellschaft/International Politics and Society (1): 84-101.
• Buzan, B., Wæver, O. ve Wilde, J. D. (1998). Security: A new framework for analysis. Boulder: Lynne Rienner Publishers.
• Büyükbaş, H. (2005). Japonya ve Asya’nın birliği sorunu: Japonya’nın “Büyük Doğu Asya Ortak Refah Bölgesi” politikası (1938-45). Avrasya Dosyası, 11 (2), 317-368.
• Dollah, R., Peters, D., Wan Hassan, W. S., Omar, M. A., Rahim, S. A. ve Jafar, A. (2023). Japan’s advocacy for human security in global politics: case study of Japan’s grant assistance for grass‑roots Human Security Projects (GGP) in the state of Sabah, Malaysia, 2000–2021. East Asia, 40, 151–174. https://doi.org/10.1007/s12140-023-09399-4
• Edström, B. (2003). Japan’s foreign policy and human security. Japan Forum, 15 (2), 209-225. https://doi.org/10.1080/0955580032000108397
• Edström, B. (2011). The Yoshida Doctrine in unchartered waters. B. Edström (Editör). Japan’s Foreign Policy in transition the way forward for Japan as an international actor in a World in flux. Stockholm: Institute for Security and Development Policy.
• Goldsteine, J. S. ve Pevehouse, J. (2013). International relations. Harlow: Pearson.
• Henshall, K. G. (2004), A History of Japan: from stone age to superpower. New York: Palgrave Macmillian.
• Heywood, A. (2016). Siyasetin ve uluslararası ilişkilerin temel kavramları. (F. Bakırcı, Çev.). Ankara: BB101 Yayınları.
• Hynek, N. (2012). The domopolitics of Japanese human security. Security Dialogue, 43 (2), 119-137. https://doi.org/10.1177/0967010612436868
• İşyar, Ö. G. (2013). Karşılaştırmalı dış politikalar. Bursa: Dora
• Karabulut, B. (2015). Küreselleşme sürecinde güvenliği yeniden düşünmek. Ankara: Barış Kitabevi.
• Katayama, S. (2000). Japanese political culture and government regulation. European Journal of Political Economy, 16 (2), 273-286. https://doi.org/10.1016/S0176-2680(00)00002-1
• Katsuno, M. (2012). Japan’s quest for a permanent seat on the United Nations Security Council. Tokyo: Friedrich Ebert Stiftung.
• Kerr, P. (2017). İnsani güvenlik. A. Collins (Editör). (N. Uslu, Çev.). Çağdaş Güvenlik Çalışmaları (s.104-116) içinde. İstanbul: Röle Akademik Yayıncılık.
• Kızıl, A. A. (2023). Asya Pasifik’te güç dengesi: Çin-Japonya ilişkileri. Ankara: Nobel Bilimsel Eserler.
• Koçak, K. A. (2010). Soğuk Savaş sonrasında Japon dış politikasında yaşanan değişimi anlamaya yönelik bir analiz(Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Krause, K. ve Williams, M. C. (1996). Broadening the agenda of security studies: politics and methods. Mershon İnternational Studies, 40 (2), 229-254. https://doi.org/10.2307/222776
• Kuehn, J. T. (2014). A Military history of Japan, from age of the samurai to 21st century. California: Preager.
• Lazarowitz, A. (2001). An unequal alliance: United States-Japanese postwar relations, The Mutual Security Treaties of 1951 and 1960. Japan Studies Association Journal, 3, 47-56.
• Marchesin, P. (2003). Yeni tehditler karşısında Avrupa. B. Dedeoğlu (Editör). Dünden Bugüne Avrupa Birliği (s. 421-437) içinde. İstanbul: Boyut Yayınları.
• MOFA- Ministry of Foreign Affairs of Japan. (1999). Diplomatic Bluebook. Erişim Adresi: https://www.mofa.go.jp/policy/other/bluebook/1999/II-3-a.html
• Nakanishi, H. (2013). Reorienting Japan? security transformation under the second Abe cabinet. Asian Perspective, 39 (3), 405-421. https://doi.org/10.1353/apr.2015.0017
• Neary, I. (2003). Japan's human security agenda and its domestic human rights policies, Japan Forum, 15: 2, 267-285. https://doi.org/10.1080/0955580032000108423
• Ovalı, A. Ş. (2006). Ütopya ile pratik arasında: uluslararası ilişkilerde insan güvenliği kavramsallaştırması. Uluslararası İlişkiler Dergisi, 3 (10), 3-52.
• Özşahin, M. C. (2015). Kimlik ve güç ekseninde insan güvenliği: Japonya örneği (Doktora Tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Pempel, T. J. (1992). Japanese democracy and political culture: A comparative perspective. Political Science and Politics, 25(1), 5-12. https://doi.org/10.2307/419568
• Roskin, M. G. ve Berry, N. O. (2015). IR: The new world of international relations. Boston: Pearson.
• Roskin, M.G. (2016). Countries and concepts politics, geography, culture. Boston: Pearson.
• Rozman, G., Togo, K. ve Ferguson, J. P. (2007). Japanese strategic thought toward Asia. New York: Palgrave Macmillan.
• Sander, O. (2013). Siyasi tarih 1918-1994. Ankara: İmge Yayınları.
• Seval, H. F. (2017). Japon kalkınmasının temel taşı: Meiji restorasyonu ve Iwakura heyeti, İş ve Hayat, 3 (5), 101-118.
• Soeya, Y. (2005). Japanese security policy in transition: The rise of international and human security. Asia-Pacific Review, 12 (1), 103-116. https://doi.org/10.1080/13439000500108208
• Tadjbakhsh, S. (2005). Human security: concepts and implications with an application to post-intervention challenges in Afghanistan. Centre d'études et de Recherches Internationales Sciences Po, 1-77.
• Tanaka, A. (1994). Japan’s Security Policy in the 1990’s. Y. Funabushi (Editör). Japan International Agenda içinde (s.28-56). New York: New York University Press.
• Tanke, S. (2021). Japan’s narrative on human security: international norms, diplomatic identity and recognition. Japan Forum, 34 (4), 419-442. https://doi.org/10.1080/09555803.2021.1876140
• Tigerstrom, B. (2007). Human security and international law: prospect and problems. Portland: Hart Publishing.
• Torun, Z. (2017). Doktrinde İnsan Güvenliği Kavramı: Destekleyenler ve Eleştirenler. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 19 (1), 223-241.
• UNDP. (1994). Human Development Report. New York: Oxford University Press.
• Yale Law School The Avalon Project (2008). Security Treaty Between the United States and Japan. https://avalon.law.yale.edu/20th_century/japan001.asp
• Weinstein, M. E. (1971). Japan's postwar defense policy, 1947-1968. New York: Columbia University Press.