SAĞLIK İLETİŞİMİ VE MEDYAYI KONU ALAN LİSANSÜSTÜ TEZLERE YÖNELİK BİR ANALİZ

Yıl 2017, Sayı: 14, 147 - 172, 12.12.2017

Ferihan Ayaz , Hakan Ayaz

Öz

“Sağlık
iletişimi” özellikle 2000’li yıllardan sonra araştırmacıların dikkatini çekmeye
başlamıştır. Bu çalışmanın amacı Türkiye’deki
sağlık iletişimi konulu lisansüstü tezlerde medyanın nasıl değerlendirildiğini
ortaya koymaktır. İçerik analizi tekniği ile incelenen 234 tezin özellikle
internetin yaygınlaşması ile birlikte bilişim teknolojileri ve sosyal medya konularında
ağırlık kazandığı belirlenmiştir. Bu konuları beden, güzellik, beslenme,
alternatif tıp konuları izlemektedir. Tezler büyük oranda işletme ana bilim
dalları/ bölümleri bünyesinde yazıldığı, medyayı bir işletme olarak
değerlendiren bu tezlerde medyaya yönelik tutumun olumlu olduğu, medyanın
bilgilendirici yönünün ön plana çıkarıldığı belirlenmiştir. İletişim ana bilim
dalları bünyesinde yazılan tezlerde medyaya yönelik olumsuz tutum daha sık dile
getirilmiş, medyanın yanlış/eksik bilgi vermesi, ticarileşmesi ve etik ilkelere
uymaması eleştirileri vurgulanmıştır. 

Anahtar Kelimeler

Sağlık iletişimi, sağlık iletişimi lisansüstü tezler, sağlık haberciliği

Kaynakça

• BULDUKLU, Y. (2010). Televizyonda yayınlanan sağlık programları ve izleyicileri üzerine amprik bir çalışma. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• ÇANAK, T. (2015). Sağlık iletişiminde kullanılan kamu spotlarının halkla ilişkiler açısından incelenmesi: Sağlık Bakanlığı örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Kayseri: Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• ÇINARLI, İ. (2004). Sağlığın geliştirilmesinde sağlık iletişimi yöntemleri olarak sosyal pazarlama, medyada savunuculuk ve halkla ilişkilerin etkisi. Doktora Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• ÇINARLI, İ. (2008). Sağlık iletişimi ve medya, İstanbul: Nobel Yayın Dağıtım.
• EBINA R. vd. (2008). The effetiveness of health communication strategies in health education in Kushima. Global Health Production. 17(1): 5-15.
• EMS L. ve GONZALES A.L. (2016). Subculture-centered public health communication: A social media strategy. New Media and Society. 18(8): 1750-1767.
• OKAY, A. (2009). Sağlık iletişimi, İstanbul: MediaCat Kitapları.
• JONES L. ve WATSON B. M. (2012) Development in health communication in the 21st century. Journal of Language and Social Psychology. (31(4): 415-436.
• KALEM, M. (2010). Sağlık çalışanlarının medyadaki sağlık haberlerine karşı tutum ve davranışları (Ankara 488 Alan Araştırması). Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• KAYA, E. (2014). Sağlık iletişiminde sosyal medya kullanımı. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• KARAGÖZ, K. (2016). Sağlık iletişiminde sosyal medyanın rolü: Türkiye’deki sağlık kurumlarının sosyal medya kullanımının incelenmesi. Yayınlanmamış Doktora Tez. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• KAYE S. A., WHİTE M.J. ve LEWİS I. (2017). The use of neurocognitive methods in assesing health communication messages: A systematic review. Journal of Health Psychology. 22(12): 1534-1551.
• SEZGİN, D. (2010). Sağlık iletişimi paradigmaları ve Türkiye: Medyada sağlık haberlerinin analizi. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• TABAK, R.S. (2006). Sağlık İletişimi. İstanbul: Literatür Yayıncılık.
• YILMAZ, M.B. (2013). Planlanmış davranış teorisi çerçevesinde sağlık amaçlı bitkisel ürün kullanımı ve medyanın rolü. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi.