Hz. Peygamber (s.a.s) Kur’ân-ı Kerim’in talimini sahâbesine yedi harf ruhsatı çerçevesinde yapmıştır. Dolayısıyla her sahâbî aynı kıraati talim etmemiş ve her biri kendi kıraatini bir diğer sahâbînin öğrendiği kıraatle karıştırmadan Kur’ân-ı Kerim’i tilavet etmiştir. Tatbik edilen bu usûl, kıraat ilminin müstakil bir disiplin olmasından sonra kaleme alınan eserlerde yer alan tarîklerin birbirine karışmasını engellemek için de uygulanmıştır. İşte bu yönteme ‘tahrîrât’ adı verilmiştir. Kıraat ilminin en bakir alanlarından olan tahrîrât, İbnü’l-Cezerī’nin (öl. 833/1429) en-Neşr fi’l-ḳırāʾāti’l-ʿaşr ve Ṭayyibetü’n-neşr fi’l-ḳırāʾāti’l-ʿaşr adlı eserlerinde yaklaşık bin tarîke yer vermesi sebebiyle aşere-i kübrâ üzerine yoğunlaşmıştır. Zira bu iki eserin içerdiği tarîk sayısının fazla olması tahrîrâtla alakalı daha fazla konuya yer verilmesini gerektirmiştir. Ancak dar çerçevede de olsa yedi kıraat ve aşere-i suğrâ ile alakalı tahrîrât edebiyatı ortaya çıkmıştır. Bu çalışmada Ḳāsım b. Fīrruh eş-Şāṭıbī’nin (öl. 590/1194) yazdığı ve yedi kıraat tedrisatının temel eserlerinden olan Ḥirzü’l-emānī ve vechü’t-tehānī üzerine kaleme alınmış tahrîrât eserlerinin tespiti ve tahlili amaçlanmıştır. Bu bağlamda ayrıca Ḥirzü’l-emānī özelinde kaleme alınan tahrîrât eserlerinin içeriği “eimmeten” (أئمة), “yebsuṭ” (يبسط) ve “besṭaten” (بسطة) örnekleri üzerinden değerlendirilerek ilgili eserlerin bir bütünlük arz edip etmediğinin ortaya konulması hedeflenmiştir.
The Prophet Mohammad (pbuh) taught his companions the Qur’an on the permit of seven recitations based on differing articulations of various tribes. Therefore, not every companion has learned the same recitation and each of them articulated Qur’an in a slightly different way than others. This method also utilized in works written after qirāʾāt became a distinct field of knowledge to distinguish varying ways of articulation (ṭarīqs). This method is called taḥrīrāt. Taḥrīrāt is the most untouched area of recitation ‘ilm focused on the ʿashr al-kubrā because of Ibn al-Jazarī (d. 833/1429) mentioned about thousand different articulations in his works called al-Nashr fi al-qirāʾāt al-ʿashr and Ṭayyibat al-nashr fi al-qirāʾāt al-ʿashr. Due to the high number of articulations in those two works, it is necessary to include more about taḥrīrāt. Taḥrīrāt literature even if narrow framework emerged in the seven qirāʾāt and ten qirāʾāt (ʿashr al-ṣughrā). The purpose of this article is evaluation and analysis of taḥrīrāt literature about Ḥirz al-amānī wa wajh al-tahānī which has written by al-Qāsim b. Fīrruh al-Shāṭibī (d. 590/1194) and which is basic work of seven qirāʾāt Islamic Education. In this context also, it is intended questioning integrity of tahrirat literature that was written down on Ḥirz al-amānī via examples “eimmeten” (أئمة), “yebsuṭ” (يبسط) and “besṭaten” (بسطة).
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Religious Studies |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Early Pub Date | December 29, 2021 |
Publication Date | December 31, 2021 |
Submission Date | July 1, 2021 |
Acceptance Date | September 6, 2021 |
Published in Issue | Year 2021 Volume: 20 Issue: 20 |