Öz
Türkiye’de siyasette aday olamayacaklar için kıstaslardan biri ilkokul mezunu olmayanlar olarak görülmüştür. Ancak uygulamada daha üst düzeyde bir eğitim kıstasının yerleştiği söylenebilir. Bu durumun, “siyasette eğitim düzeyinden kaynaklı bir fırsat eşitsizliği yarattığı” düşüncesi çalışmanın ana problemini oluşturmaktadır. Siyasette alan içi eğitimin gerekli olduğu, yerel yönetimlerde alan içi eğitim eksikliğinden kaynaklı hizmet aksamalarının yaşandığı, siyasette eğitim düzeyinin etkili olduğu ve olası bir eğitim/sertifika programının fırsat eşitsizliğini ortadan kaldıracağı alt hipotezleri test edilmiştir.
Yönetim kavramı incelendiğinde işbölümü ve uzmanlık ilkeleri çalışma adına önem arz etmektedir. Siyasetçilerin bizzat yönetici olabilmeleri ve/veya yöneticileri atayabilmeleri nedeniyle yönetim alanıyla birebir ilişki içinde oldukları söylenebilir. Çalışmada ilk olarak siyasetçilerin eğitim durumları hakkında bilgiler verilmiştir. Eğitim durumunun seçilme ile ilişkisi olup olmadığı tartışılmıştır. Ancak siyasetçilerin alana ilişkin eğitim alıp almadıkları konusu veri yetersizliği sebebi ile literatürden incelenememiştir. Bu sorunun çözümü için, tez çalışması sürecinde yapılan saha araştırmasının verileri kullanılmıştır. Ayrıca eğitim durumu ile alan içi eğitimin aynı anlamda olmadığı belirtilebilir. Çalışmada eğitim durumunun siyasette önemli olup olmadığı tespit edilmeye çalışılmıştır. Siyasette eğitim düzeyine önem veriliyor olmasının, siyasetçiler için alan içi eğitim ihtiyacının önemine vurgu yapacağı düşünülmüştür.
Çalışmanın ilk bölümünde milletvekilliği adayları ve kazanan adaylar ile yerel yönetimlerde aday olanlar ve kazanan adayların eğitim düzeyleri incelenmiştir. İkinci bölümde, Aydın İli’nde yapılan araştırma verilerine göre hipotezler tartışılmış ve değerlendirme yapılmıştır. Sonuç bölümünde ise siyasette alan içi eğitimin gerekliliği üzerinde durularak önerilerde bulunulmuştur.
Anahtar Kelimeler
Siyasetçi Eğitimi Siyasette Alan İçi Eğitim Yerel Yönetimlerde Uzmanlık Siyasette Fırsat Eşitsizliği
Kaynakça
- Referans1: Çoban Kaynak, R. (2017). Sosyal adalet, eşitlik ve sosyal hizmet. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 6 (4), 252-260. Referans2: Çobanlar, İ. (2018). Türkiye’de yerel siyasetçilerin eğitimi: aydın ili örneği. Yüksek Lisans Tezi. Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Referans3: Eryılmaz, B. (2018). Kamu yönetimi düşünceler-yapılar-fonksiyonlar-politikalar, 11. Baskı. Kocaeli: Umuttepe Yayınları. Referans4: Görmez, K. & Yaylı, H. (2018). Yerel yönetimler. Ankara: Orion Kitabevi. Referans5: Keleş, R. (2016). Yerinden yönetim ve siyaset. İstanbul: Cem Yayınevi. Referans6: Özbudun, E. (2018). Türk anayasa hukuku. Ankara: Yetkin Yayınevi. Referans7: Sobacı, M., Z. & Köseoğlu, Ö. (2016). Başkanlık sistemlerinde yerel yönetimler: ABD, Brezilya, Şili, Endonezya ve Güney Kore. İstanbul: Seta. Referans8: Salihoğlu, E. (2019). Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde yerel yönetimler ve denetimi. İstanbul: Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları Referans9: Şengül, R. (2018). Yerel yönetimler, 9. Baskı. Kocaeli: Umuttepe Yayınları. Referans10: Türkiye İstatistik Kurumu (Tüik). https://biruni.tuik.gov.tr, (Erişim Tarihi: 04.04.2019). Referans11: Yaşar, M., M. (2014). Sosyoekonomik açıdan eğitimde fırsat eşitliği: Giresun örneği. Yüksek Lisans Tezi. Giresun Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Referans12: 1982 Türkiye Cumhuriyeti Anayasası. Referans13: 2839 Sayılı Milletvekili Seçimi Kanunu Referans14: 2972 Sayılı Mahalli İdareler ve Mahalle Muhtarlıkları İle İhtiyar Heyetleri Seçimleri Hakkındaki Kanun.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2021 |
| Gönderilme Tarihi | 26 Haziran 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2021 Cilt: 23 Sayı: 4 |