Turkish has two forms to express reflexivity in the third person singular: uninflected kendi and inflected kendi-si. Depending on their theoretical position, researchers have proposed different approaches to account for the local and non-local binding properties of these two expressions. In fact, their binding interpretation is also very much dependent on syntactic, semantic as well as discourse features of the adjacent clauses. A number of studies have claimed that Turkish inflected reflexive does not constitute an exception to the universals as they are logophoric elements rather than true long-distance reflexives (LDRs) and heads of DPs with the specifier pro. In order to better understand 3rd person singular anaphoric binding in Turkish, the present study (a) reviews previous literature on Turkish as well as other languages in which we observe similar phenomena, and (b) provides further evidence to support how the inflected form in Turkish shows both local and non-local binding properties when the reduplication and the scrambling effects are considered.
Türkçede, 3. tekil şahısta dönüşlülüğü ifade etmek için çekimsiz ve çekimli olmak üzere iki ayrı yapı kullanılır: kendi ve kendi-si. Araştırmacılar, kuramsal duruşlarına göre, bu iki ifadenin iç cümlecik ve ana tümcelerin özneleri ile bağlanabilme özelliklerini açıklamak için farklı yaklaşımlar öne sürmüşlerdir. Nitekim bu ifadelerin bağlayıcılığının yorumlanması, bitişik cümleciklerin sözdizimsel, anlamsal ve söylem özellikleri ile yakından ilgilidir. Bazı çalışmalar Türkçedeki çekimli dönüşlü adılının evrensel kurallar açısından istisna teşkil etmediğini öne sürer. Bunun sebebi ise bahsedilen dönüşlü adılların gerçek birer uzak-ara olmaktan ziyade tümce dışında bağlayıcıları olan öğeler olmaları ve bunu yanı sıra adıl belirtecini almış belirleyici öbeklerin tamlayanı olarak da bulunmalarıdır. Üçüncü tekil şahıs için kullanılan artgönderimsel ifadelerin bağlayıcılığını daha iyi anlayabilmeyi hedefleyen bu çalışma (a) Türkçedeki ve benzer dilbilimsel olayların olduğu diğer dillerdeki alanyazını gözden geçirir ve (b) ikileme ve çalkalama etkilerini inceleyerek Türkçedeki çekimli ifadenin iç cümlecik ve ana tümcelerin özneleri ile bağlanabilme özelliklerini desteklemek için daha fazla bulgu sunar.
Primary Language | English |
---|---|
Journal Section | ARTİCLES |
Authors | |
Publication Date | March 20, 2021 |
Acceptance Date | February 24, 2021 |
Published in Issue | Year 2021 Issue: 23 |
Journal of Language and Literature Studies is licensed under the Creative Commons Attribution-Non-Commercial-NoDerivatives 4.0 International Licence (CC BY-NC-ND 4.0).