Kitap İncelemesi
BibTex RIS Kaynak Göster

ANA ÇİZGİLERİYLE OSMANLI TÜRKÇESİNDE ARAPÇA ETKİLERİN GRAMERİ KİTAP İNCELEMESİ

Yıl 2020, Cilt: 3 Sayı: 1, 211 - 222, 30.04.2020

Öz

İlk baskısı 2015 yılında yapılmış olan Muna Yüceol Özezen tarafından yazılmış "Ana Çizgileriyle Osmanlı Türkçesinde Arapça Etkilerin Grameri", 2019 yılının eylül ayında ikinci baskısını yapmıştır. Kitap, yararlanıcılara yalnızca Osmanlı Türkçesinde görülen Arapça etkiler hakkında temel bir bilgi düzeyi değil aynı zamanda hem Arap grameri, hem çerçevesi belli bir temel kültürel bilgi düzeyi sunacaktır. Özelde bakıldığında çalışma, Osmanlı Türkçesinde görülen Arapça etkilerin öğrenilmesi ve öğretilmesi hususunda çok yönlü bir temel kaynak olacak niteliktedir.

Kaynakça

  • Atlı, H. H. (2013). Örnek Çözümlemelerle Osmanlıca Edebî Metinler ve Arşiv Belgeleri. İstanbul: Hâyrat Neşriyat.
  • Demir, N. ve Yılmaz E. (2002). Osmanlı Türkçesi. Türkler Ansklopedisi C11, 475-488. Ankara: Yeni Türkiye Yay.
  • Deny, J. (1921). Grammaire de la Langue Turque (Dialecte-Osmanlı). Paris.
  • Develi, H. (1999). Osmanlı Türkçesi. Osmanlı Ansiklopedisi C.9, 427-437. Ankara: Yeni Türkiye Yay.
  • Develi, H. (2001). Osmanlı Türkçesi Kılavuzu 1-2. İstanbul: 1. Baskı Bilimevi Yay.
  • Devellioğlu, F. (2010). Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat. Ankara: 26. Baskı Aydın Kitabevi Yay.
  • Gökalp, H. (2018). Osmanlıca. Adana: Karahan Kitabevi.
  • Meninski, F.M. (1980). Lingurium Orientalium Turcice-Arabice-Persice Grammatica Turcica. Viyana.
  • Toparlı, R. ve Çögenli, M. S. (1990). Osmanlıcada Kullanılan Arapça ve Farsça Edat Zarf Deyim ve Terkipler. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Yay.
  • Vaughan, T. (1709). A Grammar of the Turkish Language. Londra.
  • Yüceol Özezen, M. (2015). Tenvin ve Osmanlı Türkçesi-Türkiye Türkçesi Bağlamındaki Görünümleri. Adana: Karahan Kitabevi.
Yıl 2020, Cilt: 3 Sayı: 1, 211 - 222, 30.04.2020

Öz

Kaynakça

  • Atlı, H. H. (2013). Örnek Çözümlemelerle Osmanlıca Edebî Metinler ve Arşiv Belgeleri. İstanbul: Hâyrat Neşriyat.
  • Demir, N. ve Yılmaz E. (2002). Osmanlı Türkçesi. Türkler Ansklopedisi C11, 475-488. Ankara: Yeni Türkiye Yay.
  • Deny, J. (1921). Grammaire de la Langue Turque (Dialecte-Osmanlı). Paris.
  • Develi, H. (1999). Osmanlı Türkçesi. Osmanlı Ansiklopedisi C.9, 427-437. Ankara: Yeni Türkiye Yay.
  • Develi, H. (2001). Osmanlı Türkçesi Kılavuzu 1-2. İstanbul: 1. Baskı Bilimevi Yay.
  • Devellioğlu, F. (2010). Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat. Ankara: 26. Baskı Aydın Kitabevi Yay.
  • Gökalp, H. (2018). Osmanlıca. Adana: Karahan Kitabevi.
  • Meninski, F.M. (1980). Lingurium Orientalium Turcice-Arabice-Persice Grammatica Turcica. Viyana.
  • Toparlı, R. ve Çögenli, M. S. (1990). Osmanlıcada Kullanılan Arapça ve Farsça Edat Zarf Deyim ve Terkipler. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Yay.
  • Vaughan, T. (1709). A Grammar of the Turkish Language. Londra.
  • Yüceol Özezen, M. (2015). Tenvin ve Osmanlı Türkçesi-Türkiye Türkçesi Bağlamındaki Görünümleri. Adana: Karahan Kitabevi.
Toplam 11 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Eser İnceleme
Yazarlar

Esin Al 0000-0001-7581-9529

Yayımlanma Tarihi 30 Nisan 2020
Yayımlandığı Sayı Yıl 2020 Cilt: 3 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA Al, E. (2020). ANA ÇİZGİLERİYLE OSMANLI TÜRKÇESİNDE ARAPÇA ETKİLERİN GRAMERİ KİTAP İNCELEMESİ. Folklor Akademi Dergisi, 3(1), 211-222.