Öz
Emeklilik, bireylerin yaş veya maluliyet gibi çeşitli nedenlere bağlı olarak çalışma hayatından çekilmelerini ifade etmektedir. Sigortalı olarak çalışanların belli bir süre sonunda emekli olacaklarını bilmeleri onları güvende hissettirmektedir. Ancak toplumsal refahın yükselmesi ve ortalama yaşam süresinin artış göstermesinden dolayı kanunca belirlenen emeklilik yaşında da değişiklikler olmaktadır. Böylelikle kademeli olarak artış gösteren emeklilik yaş şartı “40” yaşından “65” yaşına çıkmıştır. Emeklilik sisteminde meydana gelen bu değişim toplumdaki hemen hemen her kesimi etkilemektedir. Çalışma iki bölümden oluşmaktadır. İlk bölüm sosyal güvenliğe dair kavramsal çerçeve oluşturularak Türkiye’de “geçmişten günümüze” sosyal güvenliğin değişimi irdelenmiştir. İkinci bölümde ise kademeli olarak artış gösteren emekliliğin nedenleri irdelenmiştir. Emeklilik yaşına dair farklı yıllara ait istatistiki veriler kullanılarak ortalama yaşam ömrü ile karşılaştırılmıştır. Sonuç olarak değişen emeklilik sisteminin bugünkü durumu ve yarın ne olacağına dair değerlendirmeler yapılmıştır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Akyıldız, H. (1999). Dünyada sosyal güvenlik reform alternatif reform arayışları. Deü Dergisi, 14(2).
- Aydın, U. (1999). Sosyal güvenlik sorunlarının çözümünde sosyal sigortalar. Yayın No: 1117, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
- Ayhan, A. (2018), Sosyal güvenlik kavramı ve sosyal güvenlik ilkeleri. Sosyal Güvenlik Dergisi, 2(1),
- Arıcı, K. Ve Yusuf A. (2013). Sosyal güvenlik. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını, Yayın No:2659.
- Bakhshaliyeva, G. (2019). Sosyal güvenlik sisteminin yaşlılık ödenekleri açısından gelişimi ve yeterliliği. İstanbul: Yüksek Lisans Tezi
- Baykara, M. (2014). Sosyal güvenlik reformunun yaşlılık aylığına etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara
- Çelik, A. (2002), Küreselleşme sürecinde sosyal güvenlik sistemlerinin dönüşümü ve Türkiye. Ankara: Kamu İşletmeleri İşverenleri Sendikası.
- Çubuk, A. (1986). Sosyal politika ve sosyal güvenlik, No. 21, Ankara: Gazi Üniversitesi, Yayın.
- Dilik, S. (1992). Sosyal güvenlik. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
- Erdinç, Z. (2007), Uluslararası para fonu: Türkiye ilişkilerinin gelişimi Ve 19.Stand-By Anlaşması. Kütahya Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt(Sayı), xxx-xxx.
- Erol, S. (2011), Yaşlılık sigortası ve emeklilik yaşı tartışması. Sosyal Bilimler Dergisi / Journal Of Social Sciences, 1(1),
- Kaynar, U. (2018), İsrail sosyal güvenlik sistemi ve Türkiye sosyal güvenlik sistemi ile karşılaştırılması. Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi Orta Doğu Ve İslam Ülkeleri Araştırmaları Enstitüsü Ekonomi Politiği Anabilim Dalı, İstanbul
- Lındbeck, A. (2013), Rizikolu refah devleti dinamikleri, M. Ali Cevheri (Çev.), Http://Www.Canaktan.Org/Politika/Refah-Devleti/Makaleler/Rizikolu_Refah.Htm adresinden erişilmiştir.
- Öğütoğullari, E. (2014). Sosyal güvenlik reformuyla getirilen emeklilik düzenlemeleri ile uzayan çalışma hayatında yeni bir problem alanı: 40 yaş ve üstü işsizler. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara
- Ören, K. (2007), Changing social security system in Turkey And adapting process to the criteria of European Union. E-Journal Of New World Sciences Academy, 2(4), xxx-xxx.
- Özcan, A. (2003). Kânunnâme-I Âl-I Osman: Tahlil ve karşılaştırmalı metin. İstanbul: Kitabevi.
- Özcan, T. (1999). Osmanlı toplumunda sosyal güvenlik üzerine bazı gözlemler. Osmanlı C. V. içinde (s.110-115). Ankara: Yeni Türkiye Yayınları.
- Rosanvallon, P. (2004), Refah devletinin krizi, B. Şahinli (Çev.), 1. Baskı, Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
- Şimşek, S. (2015). Türkiye’de sosyal güvenlik sisteminde uygulanan idari para cezaları ve itiraz yolları. Yüksek Lisans Tezi, Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Diyarbakır.
- Talas, C. (1993). Sosyal güvenlik ve Türk işçi sigortaları, Ankara: Güney Matbaacılık Ve Gazetecilik.
- Tunçomağ, K. (1990). Sosyal güvenlik kavramı ve sosyal sigortalar. 5. Bsm, İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım Aş.
- Tuncay, A. Ve Ekmekçi, Ö. (2012), Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri (15 B.). İstanbul: Beta Yay.
- Tuncay, A.C. (2017). Sosyal güvenlik hukuku dersleri. 19. Baskı, İstanbul: Beta Basım Yayın.
- Tüik. (2018), 1935-2075 Türkiye’deki Olası Yaşlı Nüfus Oranı 25/04/2020 tarihinde Http://Www.Tuik.Gov.Tr/Prehaberbultenleri.Do?İd=27595 adresinden erişilmiştir.
- Türkoğlu, İ. (2013), Sosyal devlet bağlamında Türkiye’de sosyal yardım ve sosyal güvenlik, Sakarya: Sakarya Üniversitesi Sbe Akademik İncelemeler Dergisi, Cilt (Sayı), xxx-xxx.
- Yanardağ, M. Ö. (2010). Türkiye’de sosyal güvenlik sistemi ve bireysel emeklilik sisteminin etkinliği: Muğla ili üzerine ampirik bir inceleme, Doktora Tezi, Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Muğla
- Yazgan, T. (1992). İktisatçılar için sosyal güvenlik ders notları (2 B.). İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
Öz
Retirement refers to individuals withdrawing from working life due to various reasons like age or disability. Insured employees to know that they will retire after a certain period of time makes them feel safe. However, due to the increase in social welfare and the increase in the average life expectancy, there are also changes in the retirement age determined by the law. Thus, the pension age requirements gradually increased from “40” to “65”. This change in the pension system affects almost every segment of the society.The study consists of two chapters. The first chapter forming a conceptual framework for social security in Turkey "past and present" in the form of change of social security were discussed. In the second chapter, the causes of retirement, which gradually increased, were examined. It was compared with the average life expectancy using statistical data for different years of retirement age. As a result, evaluations were made regarding the current status of the changing pension system and what will happen tomorrow.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Akyıldız, H. (1999). Dünyada sosyal güvenlik reform alternatif reform arayışları. Deü Dergisi, 14(2).
- Aydın, U. (1999). Sosyal güvenlik sorunlarının çözümünde sosyal sigortalar. Yayın No: 1117, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
- Ayhan, A. (2018), Sosyal güvenlik kavramı ve sosyal güvenlik ilkeleri. Sosyal Güvenlik Dergisi, 2(1),
- Arıcı, K. Ve Yusuf A. (2013). Sosyal güvenlik. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını, Yayın No:2659.
- Bakhshaliyeva, G. (2019). Sosyal güvenlik sisteminin yaşlılık ödenekleri açısından gelişimi ve yeterliliği. İstanbul: Yüksek Lisans Tezi
- Baykara, M. (2014). Sosyal güvenlik reformunun yaşlılık aylığına etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara
- Çelik, A. (2002), Küreselleşme sürecinde sosyal güvenlik sistemlerinin dönüşümü ve Türkiye. Ankara: Kamu İşletmeleri İşverenleri Sendikası.
- Çubuk, A. (1986). Sosyal politika ve sosyal güvenlik, No. 21, Ankara: Gazi Üniversitesi, Yayın.
- Dilik, S. (1992). Sosyal güvenlik. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
- Erdinç, Z. (2007), Uluslararası para fonu: Türkiye ilişkilerinin gelişimi Ve 19.Stand-By Anlaşması. Kütahya Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt(Sayı), xxx-xxx.
- Erol, S. (2011), Yaşlılık sigortası ve emeklilik yaşı tartışması. Sosyal Bilimler Dergisi / Journal Of Social Sciences, 1(1),
- Kaynar, U. (2018), İsrail sosyal güvenlik sistemi ve Türkiye sosyal güvenlik sistemi ile karşılaştırılması. Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi Orta Doğu Ve İslam Ülkeleri Araştırmaları Enstitüsü Ekonomi Politiği Anabilim Dalı, İstanbul
- Lındbeck, A. (2013), Rizikolu refah devleti dinamikleri, M. Ali Cevheri (Çev.), Http://Www.Canaktan.Org/Politika/Refah-Devleti/Makaleler/Rizikolu_Refah.Htm adresinden erişilmiştir.
- Öğütoğullari, E. (2014). Sosyal güvenlik reformuyla getirilen emeklilik düzenlemeleri ile uzayan çalışma hayatında yeni bir problem alanı: 40 yaş ve üstü işsizler. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara
- Ören, K. (2007), Changing social security system in Turkey And adapting process to the criteria of European Union. E-Journal Of New World Sciences Academy, 2(4), xxx-xxx.
- Özcan, A. (2003). Kânunnâme-I Âl-I Osman: Tahlil ve karşılaştırmalı metin. İstanbul: Kitabevi.
- Özcan, T. (1999). Osmanlı toplumunda sosyal güvenlik üzerine bazı gözlemler. Osmanlı C. V. içinde (s.110-115). Ankara: Yeni Türkiye Yayınları.
- Rosanvallon, P. (2004), Refah devletinin krizi, B. Şahinli (Çev.), 1. Baskı, Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
- Şimşek, S. (2015). Türkiye’de sosyal güvenlik sisteminde uygulanan idari para cezaları ve itiraz yolları. Yüksek Lisans Tezi, Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Diyarbakır.
- Talas, C. (1993). Sosyal güvenlik ve Türk işçi sigortaları, Ankara: Güney Matbaacılık Ve Gazetecilik.
- Tunçomağ, K. (1990). Sosyal güvenlik kavramı ve sosyal sigortalar. 5. Bsm, İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım Aş.
- Tuncay, A. Ve Ekmekçi, Ö. (2012), Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri (15 B.). İstanbul: Beta Yay.
- Tuncay, A.C. (2017). Sosyal güvenlik hukuku dersleri. 19. Baskı, İstanbul: Beta Basım Yayın.
- Tüik. (2018), 1935-2075 Türkiye’deki Olası Yaşlı Nüfus Oranı 25/04/2020 tarihinde Http://Www.Tuik.Gov.Tr/Prehaberbultenleri.Do?İd=27595 adresinden erişilmiştir.
- Türkoğlu, İ. (2013), Sosyal devlet bağlamında Türkiye’de sosyal yardım ve sosyal güvenlik, Sakarya: Sakarya Üniversitesi Sbe Akademik İncelemeler Dergisi, Cilt (Sayı), xxx-xxx.
- Yanardağ, M. Ö. (2010). Türkiye’de sosyal güvenlik sistemi ve bireysel emeklilik sisteminin etkinliği: Muğla ili üzerine ampirik bir inceleme, Doktora Tezi, Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Muğla
- Yazgan, T. (1992). İktisatçılar için sosyal güvenlik ders notları (2 B.). İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Sosyoloji (Diğer) |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Cilt: 9 Sayı: 25 |
