Halter Branşındaki Yaralanma Türlerinin Farklı Değişkenlere Göre İncelenmesi

Year 2024, Volume: 10 Issue: 2, 250 - 261, 31.12.2024

Fermide Sinem Tunç , Çiğdem Gökduman

Abstract

Bu çalışmanın amacı, halter branşındaki sporcuların yapmış oldukları haftalık antrenman sayısı ve antrenman süresi, en çok hangi bölgelerden yaralandıkları, yaralanmaların nedenleri ve bu yaralanmaların en çok hangi dönem yaşandığı, spor yaralanmaları ile ilgili sporcuların bilgi düzeyi, spor yaralanması sonrası spora dönüş süresi ve performans durumu, spor kulüplerinde sağlık personelinin bulunma durumunu tespit etmek ve incelemektir. Araştırmanın evrenini, Türkiye'de halter branşında gençler ve büyükler kategorilerindeki ulusal ve uluslararası müsabakalara katılan lisanslı sporcular oluşturmaktadır. Çalışmanın örneklemi ise bu evrenden seçilen, 82 kadın (%48,2) ve 88 erkek (51,8) olmak üzere toplam 170 lisanslı halter sporcusundan oluşmaktadır. Verilerin toplanmasında literatür taraması sonu araştırmacı tarafından oluşturulmuş anket kullanılmıştır. Verileri analiz etmek için SPSS 22 paket programından yararlanılmış ve elde edilen veriler frekans ve yüzde dağılımı ile değerlendirilmiştir. Araştırma sonuçlarına göre haltercilerin %43,5’i (n=74) haftada 4-5 gün, %30,6’sı (n=52) 6 gün antrenman yapmakta ve bu antrenmanların %47,6’sı (n=81) 1-2 saat aralığında, %32,9’u (n=56) 2-3 saat aralığında sürmektedir. Yaralanmaların %33,5 (n=57) omuz bölgesi ve kaslarında, %30,6’sı (n=52) ise bacak kaslarında gerçekleşmektedir. Yaralanmaların %34,1’i (n=58) aşırı yüklenmelerden, %24,7’si (n=42) ise yanlış teknik kullanımından kaynaklanmaktadır. Yaralanmaların %28,2’si (n=48) müsabaka dönemlerinde, %24,7’si (n=42) ise hazırlık dönemlerinde gerçekleşmektedir. Haltercilerin %37,1’inin (n=63) yaralanmalarla ilgili bilgi düzeyi orta seviyede, %25,3’ünün (n=43) ise birazdır. Yaralanmalar sonrasında sporcuların %52,4’ü (n=89) 21 gün ve üzeri, %34,7’si (n=59) 1 ve 10 gün aralığında spora dönmüştür. Sporcuların %52,9’unun (n=90) eski performanslarına kavuşmaları uzunca bir zaman almış, %30’unun (n=51) ise kısa sürmüştür. Spor kulüplerinin %62,9’unda (n=107) hiç sağlık görevlisi bulunmamakla birlikte, %23,5’inde (n=40) fizyoterapist bulunmaktadır.

Keywords

Halter, Spor Yaralanmaları, Antrenman.

Investigation of Injury Types in Weightlifting According to Different Variables

Abstract

This study aims to determine and examine the number and duration of weekly training sessions performed by weightlifters, the regions most commonly injured, the causes of these injuries, the periods during which these injuries are most frequently experienced, athletes' level of knowledge about sports injuries, the time taken to return to sports and performance status after sports injuries, and the presence of healthcare personnel in sports clubs. The study population consists of licensed athletes competing in the youth and senior categories at national and international competitions in the sport of weightlifting in Turkey. The study sample comprises a total of 170 licensed weightlifters, including 82 women (48.2%) and 88 men (51.8%), selected from this population. A questionnaire developed by the researcher based on a literature review was used to collect data. SPSS 22 software was used to analyze the data, and the findings were evaluated through frequency and percentage distribution. According to the results, 43.5% (n=74) of the weightlifters train 4-5 days a week, and 30.6% (n=52) train 6 days a week. The duration of these training sessions is 1-2 hours for 47.6% (n=81) and 2-3 hours for 32.9% (n=56) of the athletes. Injuries occur in the shoulder region and muscles for 33.5% (n=57) of the athletes and in the leg muscles for 30.6% (n=52). The causes of injuries are attributed to overloading in 34.1% (n=58) of cases and incorrect technique in 24.7% (n=42) of cases. Injuries are most commonly experienced during competition periods (28.2%, n=48) and preparation periods (24.7%, n=42). Regarding the level of knowledge about injuries, 37.1% (n=63) of the weightlifters have a moderate level of knowledge, while 25.3% (n=43) have little knowledge. After injuries, 52.4% (n=89) of the athletes returned to sports in 21 days or more, and 34.7% (n=59) returned within 1-10 days. It took a long time for 52.9% (n=90) of the athletes to regain their previous performance, while it was a shorter duration for 30% (n=51). In 62.9% (n=107) of sports clubs, there were no healthcare personnel, while 23.5% (n=40) employed a physiotherapist.

Keywords

Weightlifting, Sports Injuries, Training.

References

• Aasa, U., Svartholm, I., Andersson, F., Berglund, L. (2017). Injuries among weightlifters and powerlifters: a systematic review. British journal of sports medicine, 51(4), 211-219.
• Aksoy, Ö. F., Kul, M. (2023). Examination of the relationship between exercise addiction and behavioral regulations in exercise and substance abuse awareness of weightlifting and boxing athletes. The Online Journal of Recreation and Sports, 12(2): 161-175.
• Alp, M., Özdinç, M. (2020). Sports injuries seen in korfball players: Assessment of Injuries’ Areas and Types. Turkish Journal of Sport and Exercise, 22(3): 500-504.
• Cuñado-González, Á., Martín-Pintado-Zugasti, A., Rodríguez-Fernández, Á. L. (2019). Prevalence and Factors Associated With Injuries in Elite Spanish Volleyball. Journal of Sport Rehabilitation, 28(8), 796–802. https://doi.org/10.1123/jsr.2018-0044.
• Donaldson, A., Forero, R., Finch, C. F., Hill, T. (2004). A comparison of the sports safety policies and practices of community sports clubs during training and competition in northern Sydney, Australia. British Journal of Sports Medicine, 38(1), 60–63.
• Erol, B., Karahan, M. (2006). Akut aşil tendonu yırtıklarında krackow yöntemiyle primer tamir ve plantaris tendonu ile güçlendirmenin uzun dönem sonuçları. Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica, 40(3): 228-233.
• Ertan, H. (2006). Injury patterns among Turkish archers. The Shield-Research Journal of Physical Education & Sports Science, 1. Golshani, K., Cinque, M. E., O’Halloran, P., Softness, K., Keeling, L., Macdonell, J. R. (2018). Upper extremity weightlifting injuries: Diagnosis and management. Journal of Orthopaedics, 15(1), 24–27. https://doi.org/10.1016/j.jor.2017.11.005
• Hagglund, M. (2005). Methods for epidemiological study of injuries to professional football players: developing the UEFA model. British Journal of Sports Medicine, 39(6), 340–346.
• Hawkins, R. D., Fuller, C. W. (1998). An examination of the frequency and severity of injuries and incidents at three levels of professional football. Br. Journal Sports Medicine, 32 (4): 326-332. https://doi.org/10.1136/bjsm.2005.018267.
• Kayhan, R. F., Hacıcaferoğlu, S., Aydoğan, H., Erdemir, İ. (2018). Takım Ve Bireysel Sporlar İle İlgilenen Sporcuların Zihinsel Dayanıklılık Durumlarının İncelenmesi. Sportif Bakış: Spor ve Eğitim Bilimleri Dergisi, 5(2), 55–64.
• Kerr, Z. Y., Dompier, T. P., Snook, E. M., Marshall, S. W., Klossner, D., Hainline, B., Corlette, J. (2014). National Collegiate Athletic Association Injury Surveillance System: review of methods for 2004–2005 through 2013–2014 data collection. Journal of Athletic Training, 49(4): 552-560.
• Kocaman, G., Atay, E., Alp, M., Suna, G. (2018). Okçularda spor yaralanmaları bölgelerinin ve türlerinin değerlendirilmesi. Spor Hekimliği Dergisi, 53(1): 001-008.
• Köse, B., Kirişçi, İ. (2020). Futbol, Basketbol, Hentbol, Voleybol Branşlarında Görülen Yaralanmaların Nedenleri Ve Tedavi Yöntemlerinin Karşılaştırılması. Ankara Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokulu Spormetre Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 18(1), 235-241. https://doi.org/10.33689/spormetre.649766.
• Meeuwisse, W. H., Sellmer, R., Hagel, B. E. (2003). Rates and Risks of Injury during Intercollegiate Basketball. The American Journal of Sports Medicine, 31(3), 379–385. https://doi.org/10.1177/03635465030310030901.
• Özdemir, M. (2004). Spor Yaralanmalarında Korunma ve Rehabilitasyon İlkeleri, Çizgi Kitapevi, Konya.
• Polat, O., Demirkan, A., Oğuz, B., Başkan, S. (2010). Sporcularda göğüs ve karın yaralanmaları. Türkiye Klinikleri J Orthop & Traumatol-Special Topics, 3(1): 51-57.
• Powell, J. W., Barber-Foss, K. D. (1999). Injury patterns in selected high school sports: a review of the 1995-1997 seasons. Journal of Athletic Training, (34): 277-284.
• Rittweger, J., Kwiet, A., Felsenberg, D. (2004). Physical performance in aging elite athletesChallenging the limits of Physiology. Journal of Musculoskeletal and Neuronal Interactions, 4(2), 159.
• Sarı, İ., Sağ, S., Pınar Demir, A. (2020). Sporda Zihinsel Dayanıklılık: Taekwondo Sporcularında Bir İnceleme. Beden Eğitimi Ve Spor Bilimleri Dergisi, 22(4), 131–147.
• Sezgin, Y. Ş. (2020). Basketbol Altyapı Oyuncularının Sporda Yaralanma Profillerinin İncelenmesi Antalya İli Örneği. Akdeniz Üniversitesi.
• Souza, A.L., Shımada, S.D., Koontz, A. (2002). Ground reaction forces during the power clean. J Strength Cond Res, 13(3): 423-427.
• Şensoy, C., Şenel, Ö., Akarçeşme, C. (2021). Farklı Spor Branşlarında Spor Yaralanma Çeşitleri ile Yaralanma Kaygısı Arasındaki İlişkinin Belirlenmesi. Ulusal Kinesyoloji Dergisi, 2(2), 27–41.
• Tucker, R., Collins, M. (2012). What makes champions? A review of the relative contribution of genes and training to sporting success. British Journal of Sports Medicine, 46(8), 555–561. https://doi.org/10.1136/bjsports-2011-090548.
• Ünal, M. (2018). Spor Yaralanmaları ve Rehabilitasyonu “Aşırı Kullanıma Bağlı Yaralanmalar (Overuse Tipi Yaralanmalar)”, İstanbul tıp Kitabevleri, İstanbul.
• Ward, C. W. (2004). Teens’ Knowledge of Risk Factors for Sports Injuries. The Journal of School Nursing, 20(4), 216–220. https://doi.org/10.1177/10598405040200040601.
• Yazıcı, Ç. (1997). Halter Temel Ağırlık ve Güç Geliştirme, 2. Baskı. Ertem Basım Yayın Dağıtım, Ankara.