An Interpretation Of Matthew Arnold’s “The Scholar Gipsy” And T.S. Eliot’s “The love Song Of J. Alfred Prufrock” As Anti-Pastoral / Matthew Arnold’un “Bilge Çingene” ve T. S. Eliot’ın “ J. Alfred Prufrock’un Aşk Şarkısı” Şiirlerinin Anti-Pastoral Yorumu

Year 2016, Volume: 4 Issue: 1, 45 - 58, 30.03.2016

Esra Ünlü

Abstract

Abstract

As a literary genre,”pastoral” goes back to ancient times and the earliest example of pastoral was written by the Greek poet Theocritus in the 3rd century B.C. Historically, pastoral has always been composed by poets in every age for different purposes. Although pastoral is very often regarded as a simple form of poetry about the life of shepherds and nature, its context and the meaings attributed to pastoral have enlarged throughout centuries. In the middle ages few pastoral was composed, yet it flourished as a literary genre in the Renaissance. During this period poets and dramatists tended to make use of the pastoral mode in order to underline the gradual separation between man and nature, a tendency which can also be observed in the 19th and 20th century literature. No longer a simple celebration of rural life, pastoral started to be used to draw attention to man’s exploitation of nature and his alienation from himself and other people. In this context, pastoral became a tool of criticizing the ill conditions of life and the society which prevent man from uniting with nature and living like a shepherd of traditional pastoral poems.

            In his poem “The Scholar Gipsy” Victorian poet Matthew Arnold reflects man’s need for imagination and innocence for leading a happy life, contrasting the life of a scholar gipsy with the life in his own age.  Similarly, modern poet T. S. Eliot portrays the life of man and his helplessness in the modern age in “The Love Song Of J. Alfred Prufrock.” Both poems portray an anti-pastoral world, where pastoral functions to show the ideal life, which has already been lost. These two poems are selected to bring a new perspective both to pastoral and anti-pastoral as literary genres as well as the poems themselves which have been studied deeply from various point of wievs.

Keywords: Pastoral, anti-pastoral, pastoral poetry, Matthew Arnold, T. S. Eliot,

Özet

            Edebi bir tür olarak “pastoral”in geçmişi antik çağlara kadar uzanır ve en eski pastoral örneği M.Ö. 3. yüzyılda Yunanlı şair Theokritos tarafından oluşturulmuştur. Tarihsel olarak, pastoral her çağda şairler tarafından değişik amaçlarla oluşturulmuştur. Pastoral çoğu zaman çoban hayatı ve doğa hakkında yazılmış basit bir şiir türü olarak değerlendirilse de yüzyıllar içerisinde pastoralin bağlamı ve pastorale atfedilen anlamlar genişlemiştir. Ortaçağ’da çok az sayıda pastoral örneği verilmesine karşın, Rönesans döneminde pastoral edebi bir tür olarak yeniden canlanmıştır. Bu dönemde şairler ve oyun yazarları insan ve doğa arasında baş gösteren ayrılığı vurgulamak için pastoral formundan faydalanma eğiliminde oldular, bu eğilim 19. ve 20 yüzyıl edebiyatında da gözlemlenebilir. Artık basit bir kırsal yaşam övgüsü olmayan pastoral türü insanın doğayı sömürüsüne ve hem kendinden hem de diğer insanlardan uzaklaşmasına dikkat çekmek amacıyla yazılmaya başlandı. Bu bağlamda pastoral, insanın doğayla bütünleşmesini ve geleneksel pastoral şiirlerdeki mutlu çobanlar gibi yaşamasını engelleyen, toplumun aksayan ve insanı huzursuz eden yönlerine dikkat çekmede bir eleştiri aracı haline geldi.

            Viktorya Dönemi şairi Matthew Arnold “Bilge Çingene” adlı şiirinde bilge bir çingenenin yaşamıyla kendi çağındaki insan yaşamını karşılaştırarak insanın mutlu bir yaşam sürebilmek için hayalgücü ve masumiyete ihtiyaç duyduğunu yansıtır. Benzer biçimde, modern şair T. S. Eliot “J. Alfred Prufrock’un Aşk Şarkısı” şiirinde modern çağda insan yaşamını ve insanın çaresizliğini tasvir eder. Her iki şiirde de anti-pastoral  bir dünya betimlenir, burada pastoralin işlevi ise insanların çoktan kaybettikleri ideal yaşamı göstermektir. Gerek edebi türler olarak pastoral ve anti-pastorale gerekse de çok değişik açılardan sıkça çalışılmış olan bu iki şiire yeni bir bakış açısı kazandırabilmek amacıyla bu iki şiir çalışmanın konusu olarak seçilmiştir.

Anahtar sözcükler: Pastoral, anti-pastoral, pastoral şiir, Matthew Arnold, T. S. Eliot

Keywords

-

AsAnti-Pastoral

Abstract

Edebi bir tür olarak “pastoral”in geçmişi antik çağlara kadar uzanır ve en eski pastoral örneği M.Ö. 3. yüzyılda Yunanlı şair Theokritos tarafından oluşturulmuştur. Tarihsel olarak, pastoral her çağda şairler tarafından değişik amaçlarla oluşturulmuştur. Pastoral çoğu zaman çoban hayatı ve doğa hakkında yazılmış basit bir şiir türü olarak değerlendirilse de yüzyıllar içerisinde pastoralin bağlamı ve pastorale atfedilen anlamlar genişlemiştir. Ortaçağ’da çok az sayıda pastoral örneği verilmesine karşın, Rönesans döneminde pastoral edebi bir tür olarak yeniden canlanmıştır. Bu dönemde şairler ve oyun yazarları insan ve doğa arasında baş gösteren ayrılığı vurgulamak için pastoral formundan faydalanma eğiliminde oldular, bu eğilim 19. ve 20 yüzyıl edebiyatında da gözlemlenebilir. Artık basit bir kırsal yaşam övgüsü olmayan pastoral türü insanın doğayı sömürüsüne ve hem kendinden hem de diğer insanlardan uzaklaşmasına dikkat çekmek amacıyla yazılmaya başlandı. Bu bağlamda pastoral, insanın doğayla bütünleşmesini ve geleneksel pastoral şiirlerdeki mutlu çobanlar gibi yaşamasını engelleyen, toplumun aksayan ve insanı huzursuz eden yönlerine dikkat çekmede bir eleştiri aracı haline geldi. Viktorya Dönemi şairi Matthew Arnold “Bilge Çingene” adlı şiirinde bilge bir çingenenin yaşamıyla kendi çağındaki insan yaşamını karşılaştırarak insanın mutlu bir yaşam sürebilmek için hayalgücü ve masumiyete ihtiyaç duyduğunu

Keywords

Pastoral, anti-pastoral, pastoral şiir, Matthew Arnold, T. S