Bu çalışma Babamın Sesi (Orhan Eskiköy, Zeynel Doğan, 2012) filminin sesle kurduğu ilişkiye
kulak vererek bir ses estetiği ya da politikası üzerine düşünmenin yollarını aramaktadır. Bu ara-
yışta, referans noktaları Mladen Dolar ve Pascal Bonitzer’in ses/psikanaliz ve sinema üzerine ça-
lışmalarıdır. Aynı zamanda filmler üzerine yürütülen tartışma, travmatik bir geçmişi konu edin-
meleri nedeniyle travma sinemasıyla da diyalog hâlinde olacaktır. Travma sineması, travmatik
bir geçmişi anlatmanın kendi estetiğini dayattığını ve bu estetiğin aynı zamanda etik-politik bir
tercihi de içerdiğini savunur. Buradan hareketle hem ailevi hem de toplumsal bir travmaya tanık-
lığa çağıran Babamın Sesi filminin ses kullanımına dair estetik tercihinin, seyirciyi nasıl bir etik/
politik düzleme çağırdığı tartışılmaktadır
This article addresses the politico-aesthetics of voice by examining the way in which the film
Babamın Sesi (Voice of My Father) directed by Orhan Eskiköy and Zeynel Doğan (2012) relates
to different forms of giving vocal. For the analysis of the film, it dialogues with much of trauma
cinema and sets out Mladen Dolar and Pascal Bonitzer's studies on voice/psychoanalysis and
cinema. The traumatic cinema argues that telling a traumatic past imposes its own understan-
ding of aesthetics and that the latter includes a ethico-political preference. Departing from this
precept, the article further demonstrates that Voice of My Father’s aesthetic preference on the use
of voice, while marking out a familial and social trauma, calls audiences to an ethico-political
position.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | April 1, 2018 |
Submission Date | April 1, 2018 |
Published in Issue | Year 2018 Issue: 17 |