1950 sonrası Fransız şiiri : kimlik arayışı

Year 2022, Issue: Ö11, 483 - 491, 21.07.2022

Nizamettin Kasap

https://doi.org/10.29000/rumelide.1146687

Abstract

İki dünya savaşına tanıklık eden yirminci yüzyılın ilk yarısı, ve bu süreçte boy gösteren ekonomik krizler, Fransız şiirinin geleceğine büyük ölçüde yön vermiştir. Çok köklü bir geçmişe sahip olan ve edebi akımların ve ekollerin doğmasına yol açan Fransız şiiri, kabul görmüş edebiyat akımı olarak, en son Breton’un başını çektiği gerçeküstücülük ile kendinden söz ettirmiştir. Sonrasında Fransız şiirinin, ne yazık ki ne belli başlı sabit bir çizgisi, bir kılavuzu ne de çatısı altında büyük şairlerin toplanacağı bir ekolü olmuştur. Fransız şiiri, her şeye rağmen, Prévert gibi bireysel şairler, Eluard, Aragon gibi savaş dönemi direnişçi şairler, Jaccottet, Bonnefoy, Réda gibi neolirik şairlerle kendinden söz ettirmeyi bilmiştir. Ne ki 1950’lerden sonra Fransız şiiri tüm bu varoluş çabalarına ve girişimlerine rağmen o eski ihtişamlı günlerine nedense bir türlü kavuşamamıştır. Fransa’da şiir, olayların, olguların, ve/veya duygu, düşünce ve hayallerin anlatıldığı bir sanat dalı iken bu özelliğinden giderek uzaklaşmış ve daha çok dil ağırlıklı yeni stillerin denendiği bir alana dönüşmüştür. Ayrıca, teknolojik gelişmeye paralel olarak ve gösteri dünyasının hızlı bir şekilde ilerleme kaydetmesiyle, Brassens, Ferré, Brel gibi şarkıcı şairlerle şiir, basılı metin olmaktan çıkmış ve daha çok bir sözlü sanata dönüşmüştür. Bu seyir, akıllara, ister istemez, bazı olası sorular getirmektedir. Geçmişte kurumsal bir kimliğe sahip olan Fransız şiiri, tıpkı bir dönem romanda da olduğu gibi, bir açmaza, bir duraklama dönemine mi girmiş ve kendisine yeni bir kimlik, bir çıkış yolu aramakla mı meşgul, yoksa evrilip yeni bir kimliğe kavuşmuş, kendisine paralel bir yol bulmuş ve sessizce seyrini sürdürmekte midir? Bu çalışmada, her iki olasılıktan yola çıkarak, bu gerçeği analitik, tarihsel ve sosyolojik açıdan ele almaya çalışıp, Fransız şiirinin bu olası açmazını belli başlı sebeplere dayandırmayı ve somut çıkarımlarda bulunmayı hedeflemekteyiz.

Keywords

Fransız şiiri, kimlik, duraklama, kurumsal şiir, yazınsal şiir

French poetry after 1950, in search of identity

Abstract

French poetry, which has a glorious past and which has given rise to a good number of literary movements and schools, imposed itself, as a recognized literary movement, lastly with surrealism led by Breton. Subsequently, French poetry, unfortunately, had no fixed line, guide, or school under whose roof the great poets could meet. Despite everything, it was able to make itself heard thanks to individual poets such as Prévert, resistant poets of the war period such as Eluard and Aragon, and neo-lyric poets such as Jaccottet, Bonnefoy, Réda. However, after the 1950s, French poetry could not regain its former luster, despite all sorts of efforts and attempts. While poetry in France was previously a branch of art in which events, facts, and/or feelings, thoughts, and dreams were told, it gradually moved away from this characteristic and turned into a field where new styles, based in particular on language, are experimented with. Moreover, parallel to the technological evolution and the rapid progress of the entertainment world, with singer-poets like Brassens, Ferré, and Brel, poetry ceases to be a text printed and is gradually transformed into an oral art. This course inevitably raises several questions. French poetry, which once had an institutional identity, would it have entered an impasse, a period of stagnation, and would it be in search of a new identity, a new way out, or would it have evolved and acquired a new identity and found a parallel path and silently runs its course? In this article, starting from the two possibilities, we aim to treat this fact from an analytical, historical, and sociological point of view, to base this possible embarrassment of French poetry on certain reasons, and draw concrete inferences from it.

Keywords

French poetry, identity, stagnation, institutional poetry, literary poetry

References

• Erquicia, I.F. (2019). Le quotidien et la poésie française contemporaine, relief – revue électronique de littérature française 13 (1), 105-116. doı: doi.org/10.18352/relief.1045
• Grossi, G. (2019). Littérature portes ouvertes. https://litteratureportesouvertes.wordpress.com/2019/11/20/10-mots-sur-la-poesie-daujourdhui/
• Orizet, J. (1993). Cinquante ans de poésie française 1942-1992. Revue des deux mondes, novembre.
• Prigent, C. (1996). A quoi bon encore des poètes, P.O.L.
• Voltaire (1878). Dictionnaire philosophique, Garnier, Tome 20, Paris.