HİZMET İÇİ EĞİTİMİN ANDRAGOJİK VARSAYIMLARA UYGUNLUĞUNUN DEĞERLENDİRİLMESİ

Year 2022, Volume: 6 Issue: 2, 167 - 192, 15.12.2022

Hülya Altun Bogoçlu Yüksel Gündüz

https://doi.org/10.31798/ses.1123142

Abstract

Bu araştırma, öğretmen hizmet içi eğitimini, andragojik varsayımlar çerçevesinde değerlendirmek amacıyla yapılmıştır. Araştırma olgubilim deseninde tasarlanmış nitel bir çalışmadır. Araştırmanın çalışma grubunu 2020-2021 eğitim öğretim yılında, Giresun İli, Görele İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’ne bağlı okul öncesi, ilkokul ve ortaokullarında görev yapan 30 öğretmen oluşturmaktadır. Araştırmanın katılımcıları maksimum çeşitlilik yöntemiyle belirlenmiştir. Veriler yarı yapılandırılmış görüşme formu ile toplanmıştır. Verilerin analizinde betimsel ve içerik analizi teknikleri kullanılmıştır. Araştırma bulgularına göre: Öğretmenler, kendilerini hizmet içi eğitime yönlendiren en önemli motivasyon kaynağının mesleki yönden gelişim olduğunu belirtmişlerdir. Öğretmenler hizmet içi eğitimi, çağımızın gereği olan yeniliklere ayak uydurmak adına önemli bulurken, mesleki gelişimlerine katkı sağladığını, kendini geliştirmek istediği noktalarda kişiye katkı sağladığını belirtmiştir. Ayrıca öğretmenin kendini sürekli geliştirmesi gerektiğine inandıkları gibi hizmet içi eğitimi veren eğitmene göre bu eğitimleri gerekli ya da gereksiz bulduklarını ifade etmişlerdir. Öğretmenler hizmet içi eğitimi, veriliş yöntem ve teknikleri yönünden yararlı bulmadıklarını dile getirmiştir. Özellikle yeni gelişmelerin öğrenilmesinde, hizmet içi eğitim faaliyetlerinin yardımcı olduğunu belirtmişlerdir. Öğretmenler, hizmet içi eğitim faaliyetlerinin daha etkili olabilmesi için, eğitimi konunun uzmanının vermesi, eğitimde kullanılan öğretim ilke ve yöntemlerin değiştirilmesi, hizmet içi eğitimin uygulamaya dönük olması, kontenjanların arttırılması ve katılımcı seçimlerinin şeffaf olması gerektiğini belirtmişlerdir.

Keywords

Eğitim, Hizmet İçi Eğitim, Öğretmen, Andragoji Varsayımlar

References

• Ağcihan,E. (2015). Yetişkin eğitimi alanında eğitim veren eğitmenlerin yetişkin eğitimi alanındaki yeterlilikleri. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Akın, G. (2014). Andragoji kavramı ve andragoji ile pedagoji arasındaki fark, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 47 (1), 279 – 300.
• Demirel, Ö. ve Kaya, Z. (2007), Eğitim ile ilgili temel kavramlar, Demirel, Ö. ve Kaya, Z. İçinde, Eğitim Bilimine Giriş (s. 3-21). Ankara: Pegem Yayıncılık.
• Demirel, Ö. (1999). Plandan değerlendirmeye öğretme sanatı. Ankara: Pegem Yayıncılık.
• Duman, A. (2007). Yetişkinler eğitimi (Genişletilmiş İkinci Baskı). Ankara: Ütopya Yayınları.
• Erden, M. (2014). Eğitim bilimlerine giriş. Ankara: Arkadaş Yayınları.
• Erkoç, Z. (2006). İnsan kaynakları yönetimi & kalite yönetim sistemi terimler sözlüğü. İstanbul: Alfa Yayınları.
• Ertürk, S. (1982). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Meteksan Matbaa.
• Gündoğan, N. (2003). Avrupa birliği’ne üye ülkelerde bir istihdam politikası aracı olarak “yaşamboyu öğrenme” ve bazı örnek program ve uygulamalar. Kamu-İş, 7 (8), 2.
• Harris, Ben. (1989). In-service education for staff development. Boston: Allyn and Bacon Inc.
• Hoşgörür, V. (2016). Eğitimin toplumsal temelleri. Ö. Demirel ve Z. Kaya (Ed). Eğitim Bilimlerine Giriş. Ankara: Pegem A. Yayıncılık.
• Kaya, H. E. (2010). Avrupa birliği yaşam boyu öğrenme ve yetişkin eğitimi politikaları. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Knowles, M. (1977). A history of the adult education movement in the united states (Revised Edition). Malabar: Krieger Pub Co
• Knowles, M. (1984). Yetişkin öğrenenler: göz ardı edilen bir kesim. (Çev: S.Ayhan). Ankara: A. Ü. Yayınları.
• Knowles, M. S. (1988). The modern practice of adult education: from pedagogy to andragogy. United Kingdom: Cambridge Book Co. Erişim: https://books.google.com.tr/books adresinden alınmıştır.
• Knowles, M. S. (1984). Andragogy in action: applying modern principles of adult learning, California: Jossey-Bass Inc.
• Knowles, M. S. , Holton, E. F. ve Swanson, R. A. (2015). Yetişkin eğitimi. (Çev: O. Gündüz). İstanbul: Kaknüs Yayınları.
• Kurt, İ. (2014). Yetişkin eğitimi. Ankara: Akçağ Yayınları.
• Merriam, S.B. (2013). Nitel araştırma desen ve uygulama için bir rehber. (Çev.Editörü: Selahattin Turan). Ankara: Nobel Yayınları.
• Özdemir, S. (2003). Tıp eğitimi ve yetişkin öğrenmesi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, (29), 25-28.
• Özkalp E. (1993). Davranış bilimlerine giriş. Ankara: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• Özkan, R. (2005). Birey ve toplum gelişiminde öğretmenlik mesleğinin önemi. Milli Eğitim Dergisi, (166), 33.
• Seferoğlu, S.S. (2001). Sınıf öğretmenlerinin kendi mesleki gelişimleriyle ilgili görüşleri, beklentileri ve önerileri. Milli Eğitim Dergisi, (149), 12‐18.
• Tavşancıl, E. ve Aslan, E.(2001). İçerik analizi ve uygulama örnekleri. İstanbul: Epsilon Yayınları.
• Tezcan, F. Deveci, T. (2018). Andragoji ve yaşamboyu öğrenme bağlamında yetişkinlerin öğrenmesi. Social Science Studies, 6 (2), 123-137
• Veenman, S. Tulder, M. Ve Voeten ,M. (1994). The impact of inservice training on behaviour. Teaching And Teacher Education , 10 (3), 303-317.
• Yazar, T. (2012). Yetişkin eğitiminde hedef kitle. Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4 (7), 21-30.
• Yıldırım, A. ve Şimşek H. (2008). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (6.Baskı). Ankara. Seçkin Yayıncılık.