Çocuk Hemşirelerinin Terapötik Oyunu Kullanmaları ile Çocuk Sevme Durumları Arasındaki İlişkinin ve Etkileyen Faktörlerin İncelenmesi

Year 2020, Volume: 10 Issue: 3, 365 - 372, 15.09.2020

Ayşe Kahraman Çisem Kırkan Ali Aslan Havva Huyelmas Hatice Bal Yılmaz

https://doi.org/10.31832/smj.720565

Cited By: 1

Abstract

Amaç: Hemşirelik
bakımında terapötik oyunun kullanılması, çocuklarla bir bağ ve iletişim
kurulmasına yardımcı olmaktadır. Bu araştırmanın amacı, çocuk hemşirelerinin
terapötik oyunu kullanmaları ile çocuk sevme durumları arasındaki ilişkinin ve
etkileyen faktörlerin incelenmesidir.

Gereç
ve Yöntemler: Kesitsel tanımlayıcı tipte araştırmada veriler
15.05.2019-20.07.2019 tarihleri arasında elde edilmiştir. Araştırmanın evrenini,
bir çocuk hastanesinde çalışan 178 hemşire, örneklemini ise çalışmaya katılmayı
kabul eden 108 hemşire (%60.6) oluşturmuştur. Araştırma verileri “Hemşire
Tanıtım Formu”, “Çocuk Hemşirelerinin Terapötik Oyunu Kullanmasına Yönelik
Bilgi Formu” ve “Barnett Çocuk Sevme Ölçeği” kullanılarak toplanmıştır.

Bulgular:
Çalışmaya katılan hemşirelerin yaş ortalaması 31.50±2.60, %63.8’i lisans
mezunu, %81.5’i kadın ve %56.5’i 1-5 yıl arasında çocuk servisinde
çalışmaktadır. Hemşirelerin %43.5’inin terapötik oyunu servislerde kullandığı,
terapötik oyunu kullanmayan hemşirelerin %53.6’sının zaman yetersizliği
nedeniyle kullanmadıkları saptanmıştır. Çocuk hemşirelerinin ölçek toplam puan
ortalamalarının 84.54±14.76 olduğu belirlenmiştir. Terapötik oyunu kullanan
hemşirelerin çocuk sevme ölçek puan ortalamalarının terapötik oyunu kullanmayan
hemşirelere göre daha yüksek olduğu belirlenmiştir (p=0.043).

Sonuç:
Çocuk
hemşirelerinin terapötik oyunu servis ortamında yeterince kullanmadıkları,
çocukları seven hemşirelerin terapötik oyunu daha fazla tercih ettikleri
belirlenmiştir.

Keywords

çocuk, çocuk sevme, terapötik oyun, çocuk hemşireliği, hastane

Investigations of Relationship between Pediatric Nurses ' Use of Therapeutic Play and Liking of Children and Affecting Factors

Abstract

Objective:
The use of therapeutic play in nursing care helps to
establish a bond and communication with children. The aim of this study
is to investigate the relationship between the use of therapeutic game of
pediatric nurses and their liking of children.

Materials
and Methods: In the
cross-sectional descriptive study, the data were obtained between
15.05.2019-20.07.2019. The population of the study consisted of 178 nurses
working in a pediatric hospital. A total of 108 nurses (60.6%) who accepted to
participate in the study constituted the sample although it was
aimed to reach the whole universe. The data were collected by using “Nurse
Introduction Form”, Bilgi Information Form for Pediatric Nurses to Use
Therapeutic Play ”and“Barnett Liking of Children Scale”.

Results:
The mean age of the nurses participating in the
study was 31.50 ± 2.60, 63.8% were undergraduate graduates, 81.5% were women
and 56.5% were working in the pediatric service between 1-5 years. It was
determined that 43.5% of the nurses use the therapeutic play in the clinics and
53.6% of the nurses who did not use the therapeutic play did not use it due to
lack of time. The mean total
score of pediatric nurses was found to be 84.54 ± 14.76. It was determined that
the mean scores of child liking scale of nurses using therapeutic play were
higher than nurses who did not use therapeutic play and the difference was
significant (p=0.043).

Conclusion:
It was determined that the pediatric nurses did not
use the therapeutic game sufficiently in the clinical setting and the nurses
who loved the children preferred the therapeutic game more.

Keywords

child, liking of child, therapeutic play, pediatric nursing, hospital

References

• 1. 1. Yayan EH, Zengin M. Çocuk kliniklerinde terapötik oyun. GÜSBD 2018; 7(1): 226-233.
• 2. Gültekin G, Baran G. Hastalık ve çocuk. Aile ve Toplum 2005; 2(9):61–68.
• 3. Lerwick JL. Psychosocial implications of pediatric surgical hospitalization. Semin Pediatr Surg 2013; 22(3):129–133. doi: 10.1053/j.sempedsurg.2013.04.003.
• 4. Cimete G, Kuğuoğlu S, Dede Çınar N. Çocuk, hastalık ve hastane ortamı, İçinde: Conk Z.,Başbakkal Z, Bal Yılmaz H, Bolışık B. (Ed.). Pediatri Hemşireliği, 3. Bölüm, Akademisyen Tıp Kitabevi, Ankara, 2018; 101-160.
• 5. Li HCW, Lopez V. Effectiveness and appropriateness of therapeutic play intervention in preparing children for surgery: A randomized controlled trial study. J Spec Pediatr Nurs 2008; 13(2): 63–73. doi: 10.1111/j.1744-6155.2008.00138.x.
• 6. Bulechek GM, Butcher HK, Dochterman JM, Wagner C. Hemşirelik Girişimleri Sınıflaması (NIC). 6. Baskı, İstanbul. Nobel Tıp Kitabevleri, 2017, s.357.
• 7. İnal S, Akgün M. Hastanede yatan çocukta terapötik iletişim. Atatürk Üniversitesi Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi 2003; 6(2):67–76.
• 8. Kıran B, Çalık C, Esenay FI. Terapötik oyun: hasta çocuk ile iletişimin anahtarı, Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi 2013; 2(1-2-3):1-10.
• 9. Arslan Özkan H, Bilgin Z. Hemşireliğin felsefi özü iyileştirici bakım. HSP 2016; 3(3):191-200. doi: 10.17681/hsp.49209.
• 10. Büyük ET, Rızalar S, Seferoğlu EG, Oğuzhan H. Çocuk ve erişkin kliniklerinde çalışan hemşirelerin çocuk sevme ve çocuk yetiştirme tutumlarının incelenmesi, J Pediatr Res 2014;1(3):130-7. Doi: 10.4274/jpr.32032.
• 11. Çavuşoğlu H. Çocuk Sağlığı Hemşireliği. Genişletilmiş 11. Baskı. Ankara: Sistem Ofset Basımevi; 2012; 1-31:51-69.
• 12. Bektaş M, Ayar D, Bektaş İ, Selekoğlu Y, Kudubeş AA, Altan, SS. Hemşirelik öğrencilerinin çocuk sevme durumlarını etkileyen faktörlerin belirlenmesi. J Pediatr Res 2015; 2(1):37-41. Doi: 10.4274/jpr.47966.
• 13. İnci R, Günay U. Pediatri hemşirelerinin terapötik oyuna yönelik bilgi, görüş ve uygulamaları, ACU Sağlık Bil Derg 2019; 10(3):547-551. Doi: 10.31067/0.2019.187.
• 14. Polit D & Beck C. The content validity ındex: are you sure you know what’s being reported? critique and recommendations. Res Nurs Health. 2006; 29, 489–497. Doi: 10.1002/nur.20147.
• 15. Barnett MA, Sinisi CS. The initial validation of a liking of children scale. Journal of Personality Assessment 1990; 55(1-2):161-7. Doi: 10.1080/00223891.1990.9674055 16. Duyan V, Gelbal S. Barnett Çocuk Sevme Ölçeği’ni türkçeye uyarlama çalışması. Eğitim ve Bilim Dergisi 2008; 33(148):40-8.
• 17. Büyük ET, Bolışık B. The effect of preoperative training and therapeutic play on children’s anxiety, fear and pain. Journal of Pediatric Surgical Nursing 2015; 4(2):78–85.
• 18. Caleffi CCF, Rocha PK, Anders JC, Souza AIJ, Burciaga VB, Serapiao LS. Contribution of structured therapeutic play in a nursing care model for hospitalised children. Rev Gaucha Enferm 2016; 37(2):e58131. doi: 10.1590/1983-1447.2016.02.58131.
• 19. Koukourikos K, Tzeha L, Pantelidou P, & Tsaloglidou A. The importance of play during hospitalization of children. Materia Socio Medica 2015; 27(6),438. doi: 10.5455/msm.2015.27.438-441.
• 20. Maia EB, Ribeiro CA, de Borba RI. Understanding nurses' awareness as to the use of therapeutic play in child care. Rev Esc Enferm USP 2011; 45(4):839-46. Doi: 10.1590/s0080-62342011000400007.
• 21. Haiat H, Bar-Mor G, Shochat M. The world of the child: a World of play even in the hospital. J Pediatr Nurs 2003;18(3):209-14. Doi: 10.1053/jpdn.2003.28.
• 22. Oliveira CS, Maia EBS, Borba RIH, Ribeiro Brinquedo Terapêutico na assistência à criança: percepção de enfermeiros das unidades pediátricas de um hospital universitário. Rev. Soc. Bras. Enferm. Ped. 2015; 15(1): p 21-30.
• 23. Francischinelli AGB, Almeida FA, Fernandes DMSO. Routine use of therapeutic play in the care of hospitalized children: nurses’ perceptions, Acta Paul Enferm 2012;25(1):18-23. Doi: 10.1590/S0103-21002012000100004.
• 24. Erdem Y, Duyan V. A determination of the factors that affect the level of pediatric nurses' liking of children. Turk J Med Sci 2011; 41(2):295-305. Doi: 10.3906/sag-1003-700.
• 25. Kostak MA, Semerci R, Kocaaslan EN. Hemşirelerin çocuk sevme düzeyleri ve çocuk yetiştirme tutumları. GÜSBD 2017; 6(4):146-55.
• 26. Tan M, Polat H, Akgün Şahin Z. Hemşirelerin çalışma ortamlarına ilişkin algılarının değerlendirilmesi. Sağlıkta Performans ve Kalite Dergisi 2012; 4:67-78.