The Issue of Recourse Against Physicians In Administrative Law

Yıl 2024, Cilt: 7 Sayı: 14, 59 - 72, 31.12.2024

Müge Gün Dağdemir , Seydi Çelik

https://doi.org/10.35235/uicd.1482419

Öz

This paper examines the complex issue of recourse, especially as regards physicians, in the context of administrative law. Recourse is defined as the process through which an administration seeks compensation from a healthcare provider for the damages attributed to malpractices of that provider.
The legal framework specifies that claims cannot be made directly against public health officials, but instead they must be directed against the employing institution. If the healthcare institution is found responsible, the administration may request compensation from it on the basis of the degree of fault. This study also examines situations where a third party who is not a public official is at fault and which allow the administration to bring an action for recourse against that party. Legal proceedings related to recourse compensation are conducted before ordinary courts, with the administration acting as the plaintiff and the healthcare professional as the defendant. In particular, an action for recourse is separate and independent from the initial action for compensation. This study critically discusses the discretionary power of the administration to claim compensation from healthcare personnel. While the Law on Civil Servants points to institutional discretionary power, Article 129 of the Constitution implies that the administration is obliged to resort to recourse process. In conclusion, this study raises crucial questions about the balance of power and responsibility between the administration, healthcare providers, and other potential responsible parties in administrative law.

Anahtar Kelimeler

Right of Recourse, Issue of Recourse Against Physicians, Public Administration, Administrative Justice

İdare Hukukunda Hekimlere Rücu Sorunu

Öz

Bu makale, idare hukuku bağlamında, özellikle de hekimlerle ilgili olarak, karmaşık bir konu olan rücu konusunu incelemektedir. Rücu, bir idarenin bir sağlık hizmeti sağlayıcısından hatalı uygulamalarına atfedilen zararlar için tazminat talep etme süreci olarak tanımlanmaktadır. Yasal çerçeve, iddiaların doğrudan kamu sağlık görevlilerine karşı yapılamayacağını, bunun yerine işveren kurumu hedef alması gerektiğini belirtir. Sorumlu bulunması halinde idare, kusur derecesine göre sağlık kuruluşundan tazminat talep edebilir. Bu çalışma ayrıca, kamu görevlisi olmayan üçüncü bir tarafın kusurlu olduğu ve idarenin bu tarafa karşı rücu davası açmasına izin veren durumları da incelemektedir. Rücu tazminatına ilişkin yasal işlemler adli mahkemelerde yürütülmekte olup, idare davacı, sağlık çalışanı ise davalı olarak hareket etmektedir. Özellikle, rücu davası ilk tazminat davasından ayrı ve bağımsızdır. Çalışma, idarenin sağlık memurundan tazminat talep etme konusundaki takdir yetkisini eleştirel bir şekilde tartışmaktadır. Devlet Memurları Kanunu kurumsal takdir yetkisine işaret ederken, Anayasa'nın 129. Maddesi idarenin rücu yoluna başvurmasının zorunlu olduğunu ima etmektedir. Sonuç olarak çalışma, idare hukukunda idare, sağlık hizmeti sağlayıcıları ve diğer potansiyel sorumlu taraflar arasındaki güç ve sorumluluk dengesi hakkında hayati sorular ortaya koymaktadır

Anahtar Kelimeler

Rücu Hakkı, Hekimlere Karşı Rücu Sorunu, Kamu İdaresi, İdari Yargı, Kamu Hukuku

Kaynakça

• Akyılmaz, B. (2011). Kamu zararı ve kamu zararında rücu. Journal of Istanbul university law faculty, 69 (1-2), 61-78.
• Akyılmaz, B. (2009). İdarenin kusurlu personeline rücu sorunu. Gazi üniversitesi hukuk fakültesi dergisi, Sorumluluk ve Tazminat Hukuku Sempozyumu, 537-550.
• Antalya, G. (2019). Borçlar hukuku genel hükümler, 2. Baskı, C.V/1, 2, Ankara: Seçkin.
• Arslan, K. O. (2015). Bir temel hak olarak sağlık hakkı. Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 19 (1-2), 35-59.
• Ayan, M. (1991). Tıbbi müdahaleden doğan hukuki sorumluluk, Ankara: Kazancı.
• Badur, E ve Us Doğan E. (2022). Hekimin rücuen tazminat sorumluluğu hakkında güncel gelişme ve değerlendirmeler. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 24 (2), 581-618.
• Bayındır, M.S. (2007). Sağlık hizmetlerinde idarenin ve hekimlerin sorumluluğu. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 11 (1), 551-590.
• Birtek, F. (2007). Sağlık hizmetlerinin yürütülmesinde idarenin kusura dayanan sorumluluğu. Erciyes Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 2 (3-4).
• Chapus, R. (2000). Droit administratif général, T.1, 15. Bası, Montchrestien.
• Demir, B. (2011). Sağlık hizmetlerinin özel sektör tarafından yürütülmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi) AÜ SBE, Ankara.
• Eren, F. (2019). Borçlar hukuku genel hükümler, 24. Baskı, Ankara: Yetkin.
• Güneş, M ve Gündüz, M. (2015). Kamu görevlisine rücu edilmesinde hukuki sorunlar ve idari yargı kararları işığında güncel bir değerlendirme Ufuk üniversitesi sosyal bilimler enstitüsü dergisi, 4 (7), 7-19.
• Kabakçı, M. (2022). Sağlık uygulama tebliğinde sağlık hakkı. Çalışma ve Toplum, 3 (74), 1769-1795.
• Kaya, C. (2012). Rücuen tazminat istemiyle açılan davalarda görevli yargı yerinin belirlenmesi konusunda uyuşmazlık mahkemesi uygulaması. İstanbul üniversitesi hukuk fakültesi dergisi, 70 (1), 115-122.
• Kaygusuz, S. (2023). 7406 sayılı kanun’un sağlık çalışanları bakımından getirdiği yeni düzenlemeler. Türkiye adalet akademisi dergisi, 53, 247-284.
• Kol, E. (2015). Türkiye’de sağlık reformlarının sağlık hakkı açısından değerlendirilmesi. SGD-Sosyal Güvenlik Dergisi, 5 (1), 135-164.
• Memişoğlu, D. ve Kalkan, B. (2016). Sağlık hizmetlerinde yönetişim, inovasyon ve Türkiye. Süleyman Demirel üniversitesi iktisadi ve idari bilimler fakültesi dergisi, 21 (2), 645-665.
• Mustafa, A. (2012). Sağlık hizmetlerinde idarenin mâlî sorumluluğu. Ankara Barosu Dergisi, 1, 105-140.
• Mutçalı, S. 2012). Arapça-Türkçe sözlük, Dağarcık.
• Ordu, A. (2022). "Türk ve İngiliz hukukunda karşılaştırmalı olarak iş sözleşmelerinin sona ermesi" Selçuk üniversitesi hukuk fakültesi dergisi, 30, 2033-2083
• Orhaner, E. (2006). Türkiye'de sağlık hizmetleri finansmanı ve genel sağlık sigortası. Gazi üniversitesi ticaret ve turizm eğitim fakültesi dergisi, 1, 1-22.
• Özdemir, H. (2015). Aile hekimlerinin hukuki statüsü ve rücu davası. Erzincan Binali Yıldırım üniversitesi hukuk fakültesi dergisi, XIX (1-2), 131-179.
• Öztoprak, S. (2022 Nisan). Covid-19 pandemisinde uzaktan eğitim: kamu hizmeti ilkeleri çerçevesinde bazı değerlendirmeler. Ankara barosu dergisi, 80 (2), 189-249.
• Sancar, T. Y. (2002). İşkence yapan kamu personeline rücu sorunu. Ankara üniversitesi sbf dergisi, 57 (04), 154-169.
• Sarica, R. (1949). Hizmet kusuru ve karakterleri. Journal of Istanbul university law faculty, 15 (4), 858-895.
• Turgut, T. (2011). İdare hukukunda kamu görevlisine rücu. Adalet dergisi, 39, 185-203.
• Waline, J. (2018). Droit administratif général, Dalloz.
• D10D. 02.11.1999, E. 1999/1746, K. 1999/5376
• Resmi Gazete. 15 Haziran 2022 /31867
• Y4HD. 30.11.1998, E: 1998/6342, K: 1998/9531
• Y4HD. 17.11.1986, E: 1986/4898, K: 1986/7786
• Y17HD. E: 2013/12300, K: 2014/19008