Siyasi Kampanya Çalışmalarında, Siyasal Reklamcılığın Siyasi Parti Adayları ve Seçmenler Üzerindeki Etkileri

Yıl 2020, Cilt: 10 Sayı: 20, 79 - 96, 30.04.2020

Metin Serhat İlter

Öz

Bu
araştırmada Siyasal Reklamcılığın; Siyasi Parti Adayları ve Seçmenler
Üzerindeki Etkileri incelenmiştir. Araştırmanın amacı; Türkiye’nin yetmiş üç
yıllık çok partili hayatında seçim sisteminde, demokratikleşme sürecinde,
siyasi partilerin oylarını arttırmaları ve seçimi kazanmaları için gerekli olan
desteği almakta reklamdan nasıl yararlandıkları hakkında bilgi vermek ve siyasi
kampanya çalışmalarında reklamın bir etkisinin olup olmadığı sorgulamaktadır. Derleme
makalesi formunda olan bu çalışma, bu konudaki çeşitli yazar ve
akademisyenlerin görüşlerine yer verilerek hazırlanmıştır. Sonuç bölümünde,
çıkarımlar 31 Mart 2019 Yerel Seçimleri de işin içine katılarak yorumlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Siyasal Reklamcılık, Siyasi Partiler, İletişim

Kaynakça

• BAUDRILLARD, J. (2011). Simülakrlar ve Simülasyon. Doğu Batı Yayınları. Ankara.
• BAYRAKTAROĞLU, G.G. (2002). Geleneksel Pazarlamada Politik Pazarlamanın Yeri. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt: 4, Sayı: 3, s.58-84.
• BUTLER, E. (2001). Hayek. Liberte Yayınları. Ankara.
• DAHL, R.A. (2010). Demokrasi Üzerine. Phoenix Yayınevi. Ankara.
• DALKIRAN, N. (1995). Siyasal Reklamcılık ve Basının Rolü. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Yayınları. İstanbul.
• ELDEN, M. (2013). Reklam ve Reklamcılık. Say Yayınları. İstanbul.
• EYSENCK, M.W. (2004). Psychology. Psychology Press Ltd. New York.
• GIDDENS, A. (2008). Siyaset Sosyolojisi ve Toplumsal Teori. Metis Yayınları. İstanbul.
• GÖKSEL, N.K. (2005). Politik Pazarlamada Pazarlama Faaliyetleri. Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 38, Sayı: 3, s.44-/15.
• HAVILAND, W.A., PRINS, H.E.L., WALRATH, D. ve McBRIDE, B. (2008). Kültürel Antropoloji. Kaknüs Yayınları, İstanbul.
• HUNTINGTON, S.P. (2011). Üçüncü Dalga Geç 20. Yüzyılda Demokratikleşme. Kilit Yayınları. Ankara.
• İSLAMOĞLU, H. (2002). Siyaset Pazarlaması. Beta Basım Yayım. İstanbul.
• KARAÇOR, S. (2009). Yeni İletişim Teknolojileri; Siyasal Katılım, Demokrasi. Celal Bayar Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Yönetim ve Ekonomi Dergisi, Cilt: 16 Sayı: 2, s.121-131.
• KILIÇ, E.A. (2013). Seçmen Tercihinde İmaj Faktörü: Siyasi Parti ve Aday İmajı Karşılaştırmasına Yönelik Bir Alan Araştırması. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, Sayı: 36, s.47-73.
• KURTULDU, H.S. (2006). Politik Parti ve Politik Lider Reklamları. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt: 8, Sayı: 1, s.292-306.
• NİŞANCI, Ş. (2013). Sivil İtaatsizlik. Etkileşim Yayınları. İstanbul.
• SAKALLI, N. (2013). Sosyal Etkiler; Kim Kimi Nasıl Etkiler? İmge Kitapevi. Ankara.
• ŞEKER, T. ve İŞLİYEN, M. (2012). 2011 CHP Seçim Reklamları Bağlamında Siyasal Reklamcılığın İzleyiciler Üzerindeki Etkilerine Yönelik Alımlama Analizi. Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Sayı: 32, s.327-349.
• ÖZBUDUN, E. (2011). Türkiye’de Parti ve Seçim Sistemi. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları. İstanbul.
• ÖZKAN, A. (2007). Siyasal İletişim Stratejileri. Tasam Yayınları. İstanbul.
• ÖZKAN, P. (2004). Hayatımız Reklam. MediaCat Kitapları. İstanbul.
• TACAR, P. (1997). Siyasetin Finansmanı. Doruk Yayıncılık. Ankara.
• TAN, A. (2003). Politik Pazarlama. Papatya Yayınevi. İstanbul.
• TILLY, C. (2011). Demokrasi. Phoenix Yayınevi. Ankara.
• TOSUN, N.B. (2003). Negatif Politik Reklamların Etkisinin Değerlendirilmesi. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 17, Sayı: 3-4, s.321-337.
• WALLERSTEIN, I. (2004). Amerikan Gücünün Gerileyişi Kaotik Bir Dünyada ABD. Metis Yayınları. İstanbul.
• http://www.ysk.gov.tr