@article{article_184112, title={Ahlâkî Hukukun Temeli: Kur’an’a ve Şer‘î Hukukun Ortaya Çıkışına Yeni Bir Bakış}, journal={Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi}, pages={141–172}, year={2014}, DOI={10.15370/muifd.35843}, author={Hallaq, WAEL and Kontbay, HACER}, abstract={<p>Öz <br />İslam ilim dünyası ile batı ahlâk ve hukuk felsefesindeki modernist faraziyeleri yeniden değerlendirdiğimde, <br />Kur’an’ın Hz Muhammed’in vahiy almaya başladığı ilk Mekke döneminden itibaren <br />İslâm hukukunun bir kaynağı olduğu sonucuna vardım. Kur’an’ın bizzat kendi içinden kapsamlı <br />delillerle desteklenen bu sonuç, İslâm hukukunun ortaya çıkışı ile ilgili standart söylemde bir tadile <br />gitmeyi zorunlu kılmaktadır. Tarihçiler işlerini yaparken, kendi faraziyelerinin -tabii eğer bu <br />faraziyelerin farkındalarsa- ürettikleri tarihi hikayeleri şekillendirmede ne kadar hayati bir rol oynadığını <br />genellikle göremezler. Bazıları, böyle bir farkındalığın büyük önemini hepten gözden kaçırıp, <br />sözde çalıştıkları tarihi konudan ziyade kendi hayal güçlerinin bir kurgusunu yansıtan tarihler <br />inşa etmeye devam ederler. Şeriat olarak bilinen –ki bu daha doğrudur-1 İslam hukukunun ilk <br />teşekkülünde Kur’an’ın rolü meselesi, bu “kendinin farkında olma” halinden yoksunluk probleminin, <br />şer‘î hukukun teşekkül dönemini anlamamıza şaşırtıcı etkileri olan sonuçlarıyla birlikte <br />çokça dile getirildiği2 alanlardan biridir. Bu makalede, Kur’an’ın tarihî, yani diakronik3 açıdan <br />kurucu bir metin oluşu hakkında geliştirilen çeşitli teorileri (benimki de dahil olmak üzere4) değerlendirmeye <br />tabi tutacağım. </p>}, number={43}, publisher={Marmara Üniversitesi}