Ornament is a conceptual and cultural discussion. But it is generally reduced to
being discussed as a formal and superficial construction. It is one of the main tools of representation. It mainly
represents nature. However, the change in its source of representation from nature to culture in the early 20th
century leads ornament to be redefined, and even refused in architecture. Modern architects accuse it of being
a crime not capable of representing modern culture. Post-modern architects embrace ornament as the main
tool of representation in the second half of the century. It is called as the return of ornament in architecture.
Today, the reinvention of ornament is rather discussed in the architecture of the 21st century. It is discussed
by new concepts such as mediatic, phylogenetic, chaotic, eccentric, hypnotic, photogenic, and parametric due
to the developments in the digital technology. As such, ornament now represents digital culture. The aim of
this paper is to reveal the fact that conceptual and cultural framework of ornament is significantly changed in
architecture. It is critically important to understand this change for architects in the 21st century in which
ornament is rediscovered both as a tool of design and representation. The changing representative nature of
ornament is therefore discussed in the paper. It will constitute a theoretical basis for further discussions on
ornament in architecture.
Süsleme, kavramsal ve kültürel bir tartışmadır. Ancak mimarlıkta süsleme genellikle biçimsel ve yüzeysel
bir inşa ve tartışma olmaya indirgenmiştir. Süsleme, önemli temsil araçlarından biridir. Daha çok doğayı ve
doğal oluşumları temsil etmiştir. Ancak erken 20. yüzyılda temsiliyet kaynağının doğadan kültüre doğru
değişim göstermiş olması süslemenin yeniden tanımlanmasına, hatta mimarlıkta süslemeye karşı çıkılmasına
neden olmuştur. Modern mimarlar, süslemeye modern kültürü temsil etmediği gerekçesiyle karşı çıkmıştır.
Buna karşılık, post-modern mimarlar yüzyılın ikinci yarısında süslemeyi başlıca temsiliyet aracı olarak kabul
etmiş ve kullanmıştır. Bu, mimarlıkta süslemenin geri dönüşü olarak ele alınmıştır. 21. yüzyılın mimarlığında
ise süslemenin yeniden keşfedildiği anlaşılmaktadır. Dijital teknolojinin gelişmesiyle süsleme bugün medyatik,
filogenetik, kaotik, eksantrik, hipnotik, fotojenik ve parametrik gibi yeni kavramlarla tanımlanmakta ve
tartışılmaktadır. Öyle ki, süsleme artık dijital kültürü temsil etmektedir. Bu makalenin amacı, mimarlıkta
süslemenin kavramsal ve kültürel çerçevesinin önemli bir değişim geçirdiğini ortaya koymaktır. Bu değişimi
anlamak, süslemenin hem bir tasarım hem de bir temsil aracı olarak yeniden keşfedilmiş olduğu 21. yüzyılda
mimarlar için kritik bir önem taşımaktadır. Bu nedenle, makalede süslemenin değişen temsili doğası
tartışılmaktadır. Bu tartışma, mimarlık alanında süsleme üzerine yapılacak olan yeni tartışmalar için
kuramsal bir altlık oluşturacaktır.
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Architecture |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | June 1, 2020 |
Published in Issue | Year 2020 Volume: 6 Issue: 1 |
All site content, except where otherwise noted, is licensed under a Creative Common Attribution Licence. (CC-BY-NC 4.0)