Study of Validity and Reliability of Religious Culture and Moral Education Lesson’s Attitude Scale

Yıl 2017, Sayı: 8, 7 - 20, 30.06.2017

Şuayip Özdemir Rahime Çelik

https://doi.org/10.18498/amauifd.325822

Cited By: 9

Öz

The purpose of this study is
to develop a valid and reliable scale to measure middle school students’
attitude towards Religious Culture and Moral Knowledge lesson. The study has
been applied to 531 7th grade students. During developing this scale, the literature
has been scanned, expert opinions have been obtained, accordingly an item pool
has been composed and factor analysis has been performed. The KMO value of the
scale has been calculated as .914 and the Bartlett test value 4.514 and it has
been determined that chi square value is significant. At the end of the
analysis 5 factors named “liking” (α=.83), “benefit” (α=.67), “interest”
(α=.77), “will” (α=.72) and “trust” (α=.63) have been defined. Total variance
that the scale defines is 52.04 percent and the factor loads of the items
varies between .49 to .8. The scale is composed of total 27 items. According to
the results of the analysis, it has been determined that the scale is a valid
and reliable instrument to measure the students’ attitude towards Religious
Culture and Moral Knowledge lesson.

Anahtar Kelimeler

Attitude, validity, reliability, Religious Culture and Moral Knowledge, factor analysis

Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi Tutum Ölçeğinin Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması

Öz

Bu çalışmanın amacı, ortaokul öğrencilerinin Din
Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersine yönelik tutumlarını ölçebilecek geçerli ve
güvenilir bir araç geliştirmektir. Çalışma, 531 yedinci sınıf öğrencisi
üzerinde yapılmıştır. Bu ölçek geliştirilirken, literatür taranarak, uzman
görüşleri alınmış, buna göre madde havuzu oluşturularak faktör analizi
yapılmıştır. Ölçeğin KMO değeri .91 ve Bartlett test değeri 4.514 bulunmuş olup
chi-square değerinin anlamlı olduğu tespit edilmiştir. Analiz sonucunda, “sevme”
(α=.83), “fayda” (α=.67), “ilgi” (α=.77), “istek” (α=.72) ve “güven” (α=.63)
olarak isimlendirilen beş faktör belirlenmiştir. Ölçeğin açıkladığı toplam
varyans yüzde 52.04 olup maddelerin faktör yükleri .49 ile .8 arasında
değişmektedir. Ölçek, toplam 27 maddeden oluşmaktadır. Yapılan analiz sonuçlarına
göre, ölçeğin öğrencilerin Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersine ilişkin
tutumlarını ölçebilecek geçerli ve güvenilir bir araç olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Tutum, geçerlilik, güvenirlik, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi, faktör analizi

Kaynakça

• Akbaş, O. (2004). Türk Milli Eğitim Sisteminin Duyuşsal Amaçlarının İlköğretim II. Kademedeki Gerçekleşme Derecesinin Değerlendirilmesi, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Bacanlı, H. (2005). Duyuşsal Davranış Eğitimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Balaban Salı, J. (2006). Tutumların Öğretimi. Ali Şimşek (Ed.), İçerik Türlerine Dayalı Öğretim (ss. 133-162). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz Ş. ve Demirel, F. (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (6. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Dirik, Z. (1995). Bazı Duyuşsal Giriş Özelliklerinin Başarıya Etkisi. Ankara.
• Gömleksiz, M. N. (2004). Kitap Okuma Alışkanlığına İlişkin Bir Tutum Ölçeğinin Geçerlik ve Güvenirliği. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 14 (2), 185-195.
• Gömleksiz, M. N., Kan, A. Ü. (2012). Eğitimde Duyuşsal Boyut ve Duyuşsal Öğrenme. Turkish Studies, 7 (1), 1162.
• Kan, Ü. (2012). Sosyal Bilgiler Dersinde Bireysel ve Grupla Zihin Haritası Oluşturmanın Öğrenci Başarısına, Kalıcılığa ve Öğrenmedeki Duyuşsal Özelliklere Etkisi, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Elazığ: Fırat Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Kaya, M. (2001). İlköğretim ve Ortaöğretim Öğrencilerinin Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersine Karşı Tutumları. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 12-13, 43-78.
• Milli Eğitim Bakanlığı Din Öğretimi Genel Müdürlüğü (2010). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi 4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıflar Öğretim Programı ve Kılavuzu. Ankara: MEB Yayınları.
• Morgan, C. T. (2005). Öğrenmenin İlkeleri, Psikolojiye Giriş (Çev İffet Dinç). (16. Baskı). Ankara: Hacettepe Üniversitesi Psikoloji Bölümü Yayınları. Yayın No: 05-06-Y-0057-10, Ankara: Meteksan A. Ş.
• Pooley, J. A., O’Connor, M. (2000). Environmental Education and Attitudes: Emotions and Beliefs are What is Needed. Environment and Behavior, 32 (5), 711-723.
• Semerci, Ç. (2003). Kopya Çekmeye İlişkin Tutum Ölçeği. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13 (1), 227-234.
• Tavşancıl, E. (2002). Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi (1. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Tekin, H. (2003). Eğitimde Ölçme Değerlendirme (Gözden geçirilmiş 16. Baskı). Ankara: Yargı Yayınevi.
• Thompson, T. L., Mintzes, J. J. (2002). Cognitive Structure and the Affective Domain: On Knowing and Feeling in Biology. International Journal of Science Education, 24 (6), 645-660.
• Turan, İ. (2013). Gençlik Döneminde Görülen Ahlaki Sorunlar Karşısında Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinin Yeri. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 40, 288-289.
• Turgut, M. F. (1990). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme Metotları (7. Baskı). Ankara: Saydam Matbaacılık.
• Zengin, M. (2012). Din Eğitimi ve Öğretiminde Yapılandırmacı Yaklaşım. Mustafa Köylü (Ed.), Din Eğitiminde Çağdaş Konular (ss. 103-134). İstanbul: DEM Yayınları.
• Zengin, M. (2013). Öğrencilerin Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersine Yönelik Tutumlarının Çeşitli Değişkenler Açısından İncelenmesi. Değerler Eğitim Dergisi, 11, 271-301.