ETHOS YÖNELİMLİ SİYASİ RETORİK: SİYASAL İTTİFAKLAR ve LİDERLERİN SOSYAL MEDYADAKİ SEÇİM SÖYLEMLERİ ÜZERİNE BİR ANALİZ

Yıl 2020, Cilt: 21 Sayı: 1, 84 - 104, 25.05.2020

Osman Çalışkan

https://doi.org/10.37880/cumuiibf.620482

Öz

Siyasi
retorikte logos ve pathos, söylemin mantıksal kurgusunu ve duyguların etkili
aktarımını düzenler.
Ethos ise söylem sahibinin kimliğini ve karakter
özelliklerini betimlemeye yarayan alanı düzenler. Bu bağlamda, siyasi kurumlar
özellikle seçim dönemlerinde seçmen çözülmesini engellemek ve parti bağlılığını
arttırmak için ethos yönelimli bir retorik yapı inşa ederler. Siyasette
popülist yaklaşımların da körüklediği bu durum toplum içinde ayrışmaya,
kutuplaşmaya ve çatışmalara sebep olabilmektedir. Bu araştırma, Türk siyasal
yaşamında aşina olunan bu durumu 2019 Yerel Seçimleri özelinde klasik retorik
çalışmaları çerçevesinde ele almaktadır. Yukarıda vurgulanan yapıyı ortaya
koyabilmek adına olumlu ethos kurgusu ve olumsuz ethos kurgusu şeklinde iki
temel kategoride analiz yapılmıştır. İlk kategori siyasi partinin kendisi,
müttefiki ve bağlı olduğu ittifakı, ikinci kategori ise rakip parti, onun
müttefiki ve bağlı olduğu ittifakı içermektedir.

Anahtar Kelimeler

Retorik, Siyasi Retorik, Ethos, Siyasal İkna, 2019 Türkiye Yerel Seçimleri

Kaynakça

• Alpay, Y. (2018). Yalanın Siyaseti. İstanbul: Destek Yayınları.
• Aristoteles. (2016). Retorik. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Arnold, C. C. (1987). Studies in Rhetoric/Communication. South Carolina: University of South Carolina Press.
• Bowell, T., & Kemp, G. (2018). Eleştirel Düşünme Klavuzu. (B. Tanrıseven, Çev.) Ankara: Tübitak Yayınları.
• Emiroğlu, İ. (2017). Mantık Yanlışları. Ankara : Elis Yayınları.
• Habinek, T. (2005). Ancient Rhetoric and Oratory. Malden: Blackwell Publishing.
• Kennedy, G. A. (1994). A New History of Classical Rhetoric. Princeton, New Jersey: Princeton University Press.
• McGee, M. C., & Lyne, J. R. (2002). Bilgi İddialarını Retorik Açıdan Ele Almanın Bazı Unsurları. H. Arslan, & H. Arslan (Dü.) içinde, Retorik Hermeneutik ve Sosyal Bilimler/İnsan Bilimlerinde Retoriğe Dönüş (H. Arslan, Çev., s. 246). İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Meyer, M. (2009). Retorik. (İ. Yerguz, Çev.) Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
• Murphy, J. J. (2003). Roman Educational and Rhetorical Theory. With a Synopsis of Quintilian’s Institutio oratoria. J. Murphy, & R. Katula içinde, A Synoptic History of Classical Rhetoric (s. 201-229). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
• Nathanson, S. (2013). Political Polarization and the Markets vs. Government Debate. A. Cudd, & S. Scholz içinde, Philosophical Perspectives on Democracy in the 21st Century (s. 57-75). New York: Springer Science & Business Media.
• Nelson, J., Megill, A., & McCloskey, D. (2002). Araştırma Retoriği. H. Arslan içinde, Retorik Hermeneutik ve Sosyal Bilimler (H. Arslan, Çev., s. 153-169). İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Schopenhauer, A. (2018). Eristik Diyalektik-Haklı Çıkma Sanatı. (Ü. Hıncal, Çev.) İstanbul: Sel Yayıncılık.
• Skinner, Q. (2004). Reason and Rhetoric in the Philosophy of Hobbes. Cambridge: Cambridge University Press.
• Stone, L. (2009). A Rhetoric for Educational Research. P. Smeyers, & M. Depaepe içinde, Educational Research: Proofs, Arguments, and Other Reasonings (s. 109-127). London: Springer.
• Timmerman, D., & Schiappa, E. (2010). Classical Greek Rhetorical Theory and The Disciplining of discourse. New York: Cambridge University Press.
• Vendryes, J. (2001). Dil ve Düşünce. (B. Vardar, Çev.) İstanbul: Multilingual Yayınları.