Sınıf Öğretmenlerinin Özel Öğrenme Güçlüğüne İlişkin Yeterlilikleri: Nitel Bir Araştırma

Yıl 2020, Cilt: 5 Sayı: 1, 126 - 140, 16.04.2020

Nazim Çoğaltay , İlknur Çetin

Öz

Sınıf öğretmenlerinin özel öğrenme güçlüğüne ilişkin yeterliliklerinin incelenmesinin amaçlandığı bu araştırma, nitel araştırma yaklaşımından vaka çalışması deseninde yapılandırılmıştır. Verilerin toplanmasında yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Çalışma grubunu, amaçlı örnekleme yöntemlerinden, kolay ulaşılabilir örnekleme yoluyla 2018- 2019 eğitim- öğretim yılının bahar döneminde Siirt ilinde çalışan 12 sınıf öğretmeni oluşturmaktadır. Görüşmeler, öğretmenlerin izinleri alınarak ve ses kayıt cihazına kaydedilerek içerik analizine tabi tutulmuştur. Araştırma bulguları, öğretmenlerin özel öğrenme güçlüğü kavramına yönelik eksik ve hatalı bilgiye sahip oldukları, bu öğrencilerle karşılaştıklarında yönlendirme süreciyle ilgili bilgilerinin oldukça eksik olduğu, bu öğrencilerin eğitimine yönelik kendilerini yetersiz hissettikleri ve bu kavramla ilgili yeterli bir eğitim almadıklarını düşündüklerini göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

Özel Eğitim, Öğrenme, Özel Öğrenme Güçlüğü

Kaynakça

• Akçin, N. (2009). Öğrenme güçlüğü gösteren çocukların yazma sürecinde gösterdiği özellikler, M.Ü. Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 29, 5-8.
• Akın, A., ve Sezer, S. (2010) Diskalkuli: matematik öğrenme bozukluğu. Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim, 126-127, ss. 41-48.
• Altun, T., ve Uzuner, F.(2016). Sınıf Öğretmenlerinin Özel Öğrenme Güçlüğü Olan Öğrencilerin Eğitimine Yönelik Görüşleri, The Journal of Academic Social Science Studies,44,33-49.
• Başar, M., ve Göncü, A. (2018) Sınıf Öğretmenlerinin Öğrenme Güçlüğüyle İlgili Kavram Yanılgılarının Giderilmesi ve Öğretmen Görüşlerinin Değerlendirilmesi, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi,33(1), 185-206.
• Bingöl, A. (2003). Ankara'daki ilkokul 2. ve 4. sınıf öğrencilerinde gelişimsel disleksi oranı. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Mecmuası, 56 (02), 67-82.
• Bowe, F. (2005). Making inclusion work. New Jersey:Pearson Education, Inc. Corbin, J. M., & Strauss, A. C. (2007). Basics of qualitative research: Techniques and procedures for developing grounded theory. Thousand Oaks, CA: Sage Publication.
• Doğan, H. (2012). Özel Öğrenme Güçlüğü Riski Taşıyan 5-6 Yaş Çocukları İçin Uygulanan Erken Müdahale Eğitim Programının Etkisinin İncelenmesi.(Yayımlanmış doktora tezi). Marmara Üniversitesi, İstanbul.
• Graham,S., Haris, K.R., Reid, R., & Kandel, M. (2006). Children with learning disabilities. In. E.L.Meyen & Y.N. Bui (Eds), Exceptional children in today’s schools: What teachers need to know. Love Publishing Company
• Güzel, Ö. R. (2008). Öğrenme Güçlüğü Olan Öğrencilerin Okuma Hızlarının Metinlerde Karşılaştırılması, Eğitim ve Bilim Dergisi, 136,25-30.
• Hallahan, D.P., & Kauffman, J.M. (1978). Exception children: Introduction to special education. New Jersey: Prentice-Hall, Inc.
• Korkmazlar, Ü. (2008). Özel Öğrenme Güçlüğü 1.2. Düzey seminer notları. İstanbul.
• Kuruyer, H., ve Çakıroğlu, A. (2017). Sınıf Öğretmenlerinin Özel Öğrenme Güçlüğü Olan Öğrencilerin Eğitsel Değerlendirme ve Eğitimsel Müdahale Sürecinde Görüş ve Uygulamaları, International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 12 (28), 539-555.
• Kuzucu, Y.(2014). Küçükler için büyüklere çocuk ergen ruh sağlığı, Ankara: Pegem Akademi Lerner, J. (2000). Learning disabilities. theories, diagnosis, and teaching strategies. Boston: Houghton Mifling Company.
• Neuman, W. L. (2006). Social research method: Qualitative and quantitative approaches. Bacon USA: Pearson Education. Özen, K.(2015). Özel öğrenme güçlüğü tanısı almış 7-9 yaş çocukların geliştirdikleri zihin kuramı yeteneklerinin sağlıklı gelişim gösteren grup ile karşılaştırılması, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Dergisi, 1, 558-576.
• Özyürek, M. (2009). Öğrenme güçlüğü olan çocukların eğitimi. G. Akçamete, (Ed.), Genel eğitim okullarında özel gereksinimi olan öğrenciler ve özel eğitim. (1.baskı) içinde (315-336). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Polat, E. (2013). Özel Öğrenme Güçlüğü Yaşayan Öğrenciler İçin Web Destekli Uyarlanabilir Öğretim Sistemi Tasarımı. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi), Sakarya Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.
• Saraç, S. (2014). Okuma güçlükleri ve disleksi. Psikoloji Çalışmaları Dergisi, 34(1), 71-77.
• Şahin, S. (2010). Öğrenme güçlüğü olan çocuklar ve eğitimleri. N. Baykoç, (Ed.), Öğretmenlik programları için özel eğitim. (1.baskı) içinde (197-207). Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.
• Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2018). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. (11. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Yıldız, M. (2013). Yazma güçlüğü (disgrafi) olan bir ilkokul 2. sınıf öğrencisinin el yazısı okunaklığının geliştirilmesi: eylem araştırması. Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4 (6), 281-310.
• Yiğiter, S. (2005). Sınıf Öğretmenlerinin Özel Öğrenme Güçlüğüne İlişkin Bilgi Düzeyleri İle Özel Öğrenme Güçlüğü Olan Çocukların Kaynaştırılmasına Yönelik Tutumları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara Üniversitesi, İstanbul.