BİRBİRİMİZİ YORUMLAMANIN/ ANLAMANIN BİR YOLU OLARAK OYUN VE İNSAN İLİŞKİSİ - Her iletişim biraz da oyundur

Yıl 2005, Sayı: 1, 251 - 272, 26.09.2005

Sıdıka Yılmaz

Öz

Modern
hayatın içinde oyun, bir boş zaman etkinliği olarak karşımıza çıkmaktadır. Bir
taraftan yoğun iş koşuşturması içinde olan insanlar, rahat bir nefes almak,
eğlenmek, kazanmak gibi motivasyonlarla diledikleri oyunlara yönelirler.
Günümüz tüketim toplumu kültürü içinde oyun ortamları, araç ve gereçleri çok
farklı olanaklar ve çeşitlilikte yer almaktadır. Dolayısıyla oyun ciddi olarak
adlandırdığımız iş, çalışma, üretme hallerimizin dışında yer alır. 

Huizinga,
insanın kendini var etme macerasının oyuna gerçekleştiğine dikkatleri çekerek
kültürün oyun oynayarak kurulduğuna vurgu yapar. Bu anlamda gündelik hayatın
içinde tüm iletişim düzlemlerine dikkat edildiğinde çeşitli oyunsu yanların
varlığını görürüz. Bütün yapıp etmelerimizin ve karar süreçlerimizin ardında
oyuncu yapı hep bulunmaktadır. Bu makale Huizinga’nın oyun teorisinden yola
çıkarak oyun-insan ilişkisini iletişim  boyutu ile ele almakta ve uyum
kavramının sadece “ciddi” olanın karşıtı olup olmadığını tartışmaktadır. 

Anahtar Kelimeler

iletişim ve oyun, oyun teorisi, Huizinga

Kaynakça

• Argüden, Y. (2003). “Senaryo ile Strateji”, http://members.fortunecity.com/bilgistan/Tematik/oy_01.html
• Bartlett, F.C. (2003). Remembering, A Study in Experimental and Social Psychology, Cambridge, Univercity Press
• Barry, S. (1999). Öküzün A’sı, Elektronik Çağda Yazılı Kültürün Çöküşü ve Şiddetin Yükselişi, (çev.) Ş. Tahir. İstanbul: Ayrıntı
• Bauman, Z. (1998). Postmodern etik, Alev Türker, (çev.), İstanbul: Ayrıntı.
• Bernard, S. (1995). Çekirge-Oyun Yaşam ve Ütopya, (çev.) S. Sertabiboğlu. İstanbul: Ayrıntı.
• Brown, B. (1989). Marks, Freud ve Gündelik Hayatın Eleştirisi, (çev.)Y. Alagon. İstanbul: Ayrıntı.
• Canetti, E. (1982). Körleşme, (çev.) A. Cemal, İstanbul: Payel.
• Connerton, P. (1999). Toplumlar nasıl anımsar? (çev.) A. Şenel. İstanbul: Ayrıntı Eco, U. (2001). Açık Yapıt, (çev.) P. Savaş. İstanbul: Can Yayınları.
• Güngören, A. (2000). İnsanın Halleri, Salı Toplantıları 1988-1999. İstanbul: YKY.
• Habermas, J. (2001). İletişimsel Eylem Kuramı, (çev.) M. Tüzel. İstanbul: YKY
• Huizinga, J. (1995). Homo Ludens, Oyunun Toplumsal İşlevi Üzerine Bir Deneme, (çev.) M. A. Kılıçbay, İstanbul: Ayrıntı.
• Kahraman, H, B. (2003). “Oyun odasında yaşıyoruz” Radikal, 14. Aralık.
• Soykan, Ö, N. (1995). Felsefe ve Dil, Wittgenstein Üstüne Bir Araştırma, İstanbul: Kabalcı.
• Şahin, K. (1984). “Çocuğun ‘yasaklı’ mekanı üzerine notlar”, Mimarlık, Mimarlar Odası Yayını, Sayı:207.
• Ünsal, O. (1993). XIX. Yüzyıldan Günümüze Kitle İletişimin Kültürel İşlevleri, Ankara: Der Yayınları.
• Wittgenstein, L. (1998). Felsefi Soruşturmalar, (çev.) D. Kanıt, İstanbul: Küreyel.