Şafiî mezhebine sıkı tabiiyetiyle tanınan beşinci asır muhaddisi Beyhakî (458/1066),
Hanefî muhaddis Tahâvî’nin (v. 321/933) delillerinin zayıf, fıkhî istinbatlarının asılsız ve tenkitlerinin
mesnetsiz olduğunu ortaya koyabilmek maksadıyla Ma'rifetü’s-Sünen ve’l-Âsâr
isimli eserini telif etmiştir. Eserde Şafiî’nin fıkhî çıkarımlarına delil teşkil eden rivâyetleri
toplamakla birlikte, Tahâvî’ye de sıklıkla tenkit yöneltmiştir. Eser bu haliyle Tahâvî’nin Şerhu
Meâni'l-Âsâr’ına bir reddiye görünümü arz etmektedir. Hicrî ilk asırlarda âlimlerin gündeminde
geniş yer tutan ehl-i hadis-ehl-i re’y ihtilafının bir hasılası olarak değerlendirilebilecek
söz konusu eserlerde tartışılan meselelerden biri de namazda iftitah tekbiri haricinde rukuya
giderken ve rükûdan doğrulurken ellerin kaldırılması konusudur. Hanefi mezhebine en fazla
tenkit yöneltilen ihtilaf meselelerinden biri olan bu hususta, muteber hadis kaynaklarında da
geçtiği üzere çok sayıda sahâbîden hadis nakledilmiştir. Hanefi âlimler ise muhtelif gerekçelerle
bu rivâyetleri kabul etmemekte ve son tahlilde “Sünnet” olanın namazda ellerin kaldırılmaması
olduğunu düşünmektedirler. Mezheplerinin teşekkülünde hadisçi kimlikleriyle
büyük öneme sahip olan Tahâvî ve Beyhakî’nin konuya dair kanaatleri ve yaklaşımları önem
arz etmektedir. Bu makalede bahsi geçen mesele hususunda Beyhakî’nin Tahâvî’ye yöneltmiş
olduğu tenkitler üzerinde durulacak ve her iki muhaddisin konuya dair nakledilen hadislere
yaklaşımlarına yönelik mukayeseli bir değerlendirme yapılacaktır.
Bu makale "Tahâvî ve Beyhakî'de Hadis (Şerhu Meâni'i-Âsâr ve Ma'rifetü's-Sünen Örneği)" adlı doktora tezinden (Yayımlanmamış Doktora Tezi , Necmettin Erbekan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya, 2017, Dan. Prof. Dr. Mahmut Yeşil ) üretilmiştir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Din Araştırmaları |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 16 Sayı: 1 |