IDLENESS AS THE VIRTUE OF SELF-SUFFICIENCY: THE CASE OF CYNICS

Yıl 2020, , 189 - 195, 29.12.2020

Mehmet Önal , Emin Çelebi

https://doi.org/10.22252/ijca.833088

Cited By: 1

Öz

In this study, firstly, some evaluations will be made for the definition of idleness and its relationship with the concepts of parasitism and laziness will be evaluated. Thus, both the general meaning and basic characteristics of idleness will be revealed and the virtue of self-sufficiency, which is its basis, will be the subject of the study. In this context, the virtue of self-sufficiency will be exemplified mainly by the Cynics, starting with the pre-Socratic natural philosophers. While discussing the relationship between freedom and self-sufficiency on the basis of individuality, Aristotle and some Existentialist philosophers will also be pointed out. In short, the main thesis of the article is that idleness is misunderstood as a concept and its contributions to philosophy and social life are ignored. Thus, in the article, the liberation of idleness from the negative meaning understood only as laziness and its reflection on art, philosophy and practical life as a free and independent lifestyle will be based on the virtue of self-sufficiency.

Anahtar Kelimeler

Self-sufficiency, idleness, Cynics, parasitism, laziness, happiness ,

KENDİNE YETME ERDEMİ OLARAK AYLAKLIK: KİNİKLER ÖRNEĞİ

Öz

Bu çalışmada öncelikle aylaklığın tanımına yönelik bazı değerlendirmeler yapılacak ve onun, asalaklık ve tembellik kavramları ile olan ilişkisi değerlendirilecektir. Böylece hem aylaklığın genel anlamı ve temel özellikleri ortaya çıkarılacak hem de onun dayanağı olan kendine yetme erdemi ana hatlarıyla araştırmaya konu edilecektir. Bu bağlamda kendine yetme erdemi, Sokrates öncesi doğa filozoflardan başlayarak başta Varoluşçular olmak üzere çağdaş filozoflara kadar gelen çizgide temel işlevi açısından ele alınacak, ancak ağırlıklı olarak Kinikler üzerinden örneklendirilecektir. Özellikle özgürlük ile kendine yetme erdemi ilişkisi bireysellik zemini üzerinden tartışılacaktır. Bu bağlamda Egzistansiyalist felsefede kendine yetme, benliğin inşasını mümkün kılan ve varoluşsal özü yaratan bir yaşama tercihi ve özgürlük anlayışı olarak ayrıca ele alınacaktır. Kısacası makalenin temel tezi, aylaklığın kavram olarak yanlış anlaşıldığı, felsefe ve sosyal hayata yaptığı katkıların göz ardı edildiği yönündedir. Böylece, makalede aylaklığın sadece tembellik olarak anlaşılan negatif anlamdan kurtulması ve kendine yetme, özgür ve bağımsız yaşama tarzı olarak sanat, felsefe ve pratik hayata yansımaları özellikle kendine yetme erdemi üzerinden temellendirilmiş olacaktır.

Anahtar Kelimeler

kendine yetme, aylaklık, Kinikler, asalaklık, tembellik, mutluluk

Kaynakça

• Akarsu, B. (1982). Felsefe Terimleri Sözlüğü. Ankara: Savaş Yayınları.
• Aristoteles (2019). Nikomakos’a Etik, (çev. Furkan Akderin). İstanbul: Say Yayınları.
• Arslan, A. (2006). İlkçağ Felsefe Tarihi 5 Cilt, İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Cevizci, A. (1999). Felsefe Sözlüğü. İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Duff, R. A. (1970). Spinoza’s Political and Ethical Philosophy. New York: Economic Classics Publishing. Gökberk, M. (1984). Felsefe Tarihi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Günay, M. (2018). “Diogenes’in İnsan Anlayışı”, Sinoplu Filozof Diogenes içinde, (Yayına Hazırlayanlar: Harun Tepe, Betül Çotuksöken). Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu, (101-108).
• Ketenci, T. (2018). “Herşeyi İsteyen Kral ve Hiçbirşeyi İstemeyen Kral: İsteme Kavramı Üzerine Bir Deneme”, Sinoplu Filozof Diogenes içinde, (Yayına Hazırlayanlar: Harun Tepe, Betül Çotuksöken). Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu (119-132).
• Montaigne, (2011). Denemeler, (Derleyen ve çeviren: Sabahattin Eyüboğlu). İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Nutku, U. (2018). “Sinoplu Diogenes’ten Su Serpen Düşünceler”, Sinoplu Filozof Diogenes içinde, (Yayına Hazırlayanlar: Harun Tepe, Betül Çotuksöken). Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu, (67-72).
• Önal, M. (2007). “Sokrates Bir Peygamber Midir?” Tabula Rasa, 7/19, (65-80).
• Önal, M. (2019) “Bir Hayat Felsefesi Ve Mutluluk Öğretisi Olarak Sınıfsız Aylaklık”, Beytülhikme, 9 (4), (1073-1096).
• Rousseau, J. J. (2007). Bilimler ve Sanatlar Üzerine Söylev, (çev. Sabahattin Eyüboğlu). İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Russell, B. (1990). Aylaklığa Övgü, (çev. M. Ergin). İstanbul: Cem Yayınları.
• Seneca, (2019). İşsizliğe Övgü, (çev. Berna Günen). İstanbul: Kırmızıkedi.
• Sinoplu Filozof Diogenes (2018). (Yayına Hazırlayanlar: Harun Tepe, Betül Çotuksöken). Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu.
• Taşkın, A. (2023). Felsefe Tarihi II, Ankara: Sentez Yayınları.
• Weblen, T. (2005). Aylak Sınıf Teorisi, (çvr. Zeynep Gültekin). İstanbul: Babil Yayınları.