This article examines intertextuality in Tawjīh al-naẓar, one of the most significant twentieth century works on hadith methodology, authored by Ṭ āhir al-Jazāʾirī (d. 1920). The concept of intertextuality, which refers to the relationships between a text and other texts or oral sources, can also be applied in Islamic studies, paralleling its growing importance across various disciplines. By complementing source criticism, facilitating the exploration of discourse and genre characteristics, and playing a prominent role in digital research, intertextuality holds great potential for yielding valuable insights in Islamic studies. Al-Jazāʾirī’s diverse written sources and his fluid writing style, which seamlessly transitions between topics, make his work particularly well-suited for intertextual analysis. is study focuses on explicit references in Tawjīh, examining its textual relationships with four distinct types of sources—hadith methodology and sciences, Islamic legal theory, Arabic language and Qur’an commentary, and the works of Ibn Ḥazm and Ibn Taymiyya—with a special reference to contextual factors. It presents fi ndings and interpretations for each category and off ers suggestions for future research.
Hadith methodology intertextuality Ṭāhir al-Jazāʾirī Tawjīh al-naẓar
This article is a substantially revised and expanded version of a paper originally presented at the Deutsche Arbeitsgemeinschaft Vorderer Orient (DAVO) Congress held in Göttingen, Germany, on 26–28 September 2024. I would like to express my sincere gratitude to Muhammed Enes Topgül and Nurullah Ardıç for their valuable feedback on earlier drafts of this work. I am also grateful to Konrad Hirschler for kindly sharing with me the pre-publication version of the edited volume he was working on, as well as to the journal’s anonymous reviewers for their insightful comments and suggestions.
Bu makalede XX. yüzyılın önemli hadis usulü eserlerinden Tâhir el-Cezâirî’nin (ö.1920) Tevcîhü’n-nazar’ı metinlerarasılık açısından incelenmektedir. Bir metin ile başka bir metin ya da sözlü kaynak arasındaki ilişkilere işaret eden metinlerarasılık kavramı, farklı disiplinlerde artan önemine paralel olarak ilahiyat sahasında da kullanılabilir. Kaynak kritiğine yardımcı olması, söylemin ve edebî t ürün özelliklerini keşfetmeye imkân tanıması ve dijital araştırma metotlarının başlıca gündem maddesini oluşturması sebebiyle metinlerarasılık özellikle İslamî ilimler sahasında verimli neticeler doğurmaya namzettir. Cezâirî’nin hem elindeki muhtelif türden kaynaklar hem de bir konudan diğerine rahatlıkla geçen yazım tarzı, onu metinler arası bir inceleme için ideal kılmaktadır. Makalede Tevcîh’teki açık atıfl ara odaklanılarak eserin dört kaynak türüyle (hadis usulü ve ilimleri, fıkıh usulü, Arap dili ve tefsir, İbn Hazm ve İbn Teymiyye’nin eserleri) metinsel ilişkileri bağlam bilgisi eşliğinde ele alınmıştır. Her bir grupla ilgili tespitlere ve yorumlara yer verilen makalede ileri çalışma önerileri de sunulmuştur.
Hadis usulü metinlerarasılık Tâhir el-Cezâirî Tevcîhü’n-nazar
Bu makale, 26-28 Eylül 2024 tarihlerinde Almanya’nın Göttingen şehrinde düzenlenen Deutsche Arbeitsgemeinschaft Vorderer Orient (DAVO) Kongresi’nde sunulan, tam metin olarak yayımlanmamış tebliğin oldukça geliştirilmiş hâlidir. Makaleyi okuyarak görüşlerini bildiren Muhammed Enes Topgül ile Nurullah Ardıç’a ve editörlüğünü yaptığı kitabın yayım aşamasındaki hâlini benimle paylaşan Konrad Hirschler’e teşekkür ederim.
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Hadis |
| Bölüm | Research Article |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 15 Temmuz 2025 |
| Gönderilme Tarihi | 20 Aralık 2024 |
| Kabul Tarihi | 28 Nisan 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 54 |