The Evidential Value of Interrogation in the Law of Civil Procedure

Year 2019, Issue: 68, 69 - 83, 17.01.2020

Mert Namlı

https://doi.org/10.26650/annales.2019.68.0005

Abstract

Since the end of the nineteenth century, there has been debate in many countries whether a reform of the regulations on interrogation is necessary. These debates have been developed around the idea of accepting an interrogation instead of the “oath” institution that is within the legal system. Some national legal systems (e.g. Austria and Switzerland) accepted this idea and introduced interrogation as admissible evidence in the civil justice. On the other hand, some other nations (e.g. Germany) took a more conservative attitude in this matter and accepted the interrogation as “auxiliary evidence”. The Turkish law-maker set forth the evidence in the Fourth Section of Code of Civil Procedure and decided not to include interrogation as evidence. Therefore, in Turkish Law, interrogation is in general a tool for obtaining evidence and eliminating uncertainties about cases. The main purpose of this study is to examine the evidence value of interrogation in Civil Procedure Law. Comparative law research will be used as the main data collection method and the position of Turkish Law will be determined.

Keywords

Civil Procedure, Interrogation, Oath, Evidence, Proof

Supporting Institution

The author received no grant support for this work.

Medeni Usul Hukuku’nda Isticvabın Delil Değeri

Abstract

19. yüzyılın sonlarından itibaren, birçok ülkede, isticvaba ilişkin düzenlemelerde bir reform yapılmasının gerekli olup olmadığı tartışması yaşanmaya başlamıştır. Bu tartışmalar, hukuk sisteminde yer alan “yemin kurumu yerine isticvabın (“interrogation”) delil olarak kabul edilmesi düşüncesi etrafında gelişmiştir. Bazı kanun koyucular (örneğin Avusturya ve İsviçre) bu düşünceyi kabul etmişler ve isticvabı, hukuk yargısında bir delil olarak düzenlemişlerdir. Buna karşılık diğer bazı kanun koyucular (örneğin Almanya) ise bu konuda daha muhafazakâr bir tutum izlemişler ve isticvabı bir “tâli delil” olarak kabul etmişlerdir. Türk kanun koyucu, delilleri Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun Dördüncü Kısmı’nda düzenlemiş ve isticvaba deliller arasında yer vermemeyi tercih etmiştir. Bu nedenle isticvap, Türk Hukuku’nda, genel olarak bir delil elde etme ve vakıalar hakkındaki belirsizlikleri giderme aracı konumundadır. Bu çalışmanın temel amacı, Medeni Usul Hukuku’nda isticvabın delil değerinin incelenmesidir. Burada temel veri toplama yolu olarak karşılaştırmalı hukuk araştırması kullanılacak; Türk Hukuku’nun konumu belirlenecektir.

Keywords

Medeni yargı, İsticvap, Yemin, İspat, Kanıt

References

• Alangoya HY, Yıldırım MK, Deren-Yıldırım N, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Tasarısı, İstanbul 2006.
• Ansay SŞ, Hukuk Yargılama Usulleri, 7th, Ankara 1960.
• Arslan R, Yılmaz E, Taşpınar-Ayvaz S, Medenî Usul Hukuku, Yetkin, Ankara 2018.
• Bohnet F, Haldy J, Jeandın N, Schweizer, P, Tappy D, Code De Procédure Civile Commenté, Helbing Lichtenhahn, Basel 2011.
• Bolayır N, Hukuk Yargılamasında Delillerin Toplanmasında Tarafların ve Hâkimin Rolü, Vedat 2014.
• Bonnıer E, Des Preuves En Droit Civil et En Droit Criminel, Paris 1873.
• Camuzet CE, Manuel Des Matières du Code de Procédure Civile, Paris 1878.
• Chabot G, ‘Comparution Personnelle’, Répertoire De Procédure Civile, Dalloz, Paris 2016.
• Chaınaıs C, Ferrand F, Guınchard S, Procédure Civile-Droit Interne Et Européen Du Procès Civil, 33. Éd., Dalloz, Paris 2016.
• Deharo G,‘Comparution Personnelle Des Parties’, Encyclopédie Juris-Classeur Procédure Civile, Lexis-Nexis, Paris 2017.
• Duman İH, ‘Hukuk Mahkemesinde Tarafların Sorgusu’, AD, 3 (1985) 715.
• Glaser JA, “Über den Haupteid”, Allgemeine österreichische Gerichszeitunf, 1865.
• Guınchard S, Lexique Des Termes Juridiques, Dalloz, Paris 2016.
• Holdsworth WS, A History of English Law, t. IX, 3.ed., Methuen, Sweet&Maxwell, Londra 1944.
• Jacob J, ‘The Administration of Civil Justice’, The Reform Of Civil Orocedural Law and Other Essays in Civil Procedure, Sweet&Maxwell, Londra 1982, p. 313.
• Japıot R, Traité Elémentaire de Procédure Civile et Commerciale, Paris 1929.
• Jolowıcz JA, On Civil Procedure, Cambridge University Press, Cambridge 2000.
• Julıen P, Frıcero N, Droit Judiciaire Privé, 3. Éd., LGDJ, Paris 2009.
• Karafakih İH, Hukuk Muhakemeleri Usulü Esasları, AÜSBF, Ankara 1952.
• Karslı A, Medeni Muhakeme Hukuku Ders Kitabı, 4th, Alternatif, İstanbul 2014.
• Kuru B, İstinaf Sistemine Göre Yazılmış Medenî Usul Hukuku, Yetkin, Ankara 2017.
• Kuru B, Arslan R, Yılmaz E, Medenî Usul Hukuku, 21. Bası, Yetkin, Ankara, 2010.
• Lefort C, Procédure Civile, 4.éd., Dalloz, Paris 2011.
• Mıllar RW, Civil Procedure Of The Trial Court In Historical Perspective, New York 1952.
• Moret R, Traité Elémentaire de Procédure Civile, Paris 1932.
• Nagel H, Die Grundzüge des Beweisrechts im europaeischen Zivilprozess, Baden 1967.
• Oberhammer P, ‘Parteiaussage, Parteivernehmung und freie Beweiswürdigung am Ende des 20. Jahrhunderts’, ZZP (2000) 297.
• Oberhammer P, Domej T, ‘Germany, Switzerland and Austria’, European Tradition In Civil Procedure, Antwerp 2005, p. 255.
• Onsun K, ‘Senet ve İmza Hakkındaki İsticvap Davetine İcabet Etmemek İkrar Sayılabilir mi?’, HİD 13 (1948) 1.
• Önen E, Medeni Yargılama Hukuku, Sevinç, Ankara 1979. Özekes M, Pekcanıtez Usûl Medenî Usûl Hukuku, 15th On İki Levha 2017.
• Özmumcu, S,‘Medeni Yargılama Hukukundaki Yemin Delili ile Vergi Yargılaması Hukukundaki Yemin Delili Hakkında Genel Bir Değerlendirme’, ABÜHD, 1 (2019) 69 ss
• Pekcanıtez H, Atalay O, Özekes M, Medenî Usûl Hukuku, Vedat, İstanbul 2018.
• Pekcanıtez H, Atalay O, Özekes M, Medenî Usûl Hukuku, 9th, Yetkin 2010.
• Postacıoğlu İE, Medeni Usul Hukuku Dersleri, İstanbul 1975.
• Sıcard J, La Preuve En Justice Après La Réforme Judiciaire, Paris 1968.
• Şener OH, ‘Medeni Yargılama Hukukunda Tarafların İsticvabı’, YD 1-2 (1990) 59 ss.
• Tanrıver S, Medenî Usûl Hukuku, Yetkin Yayınları, Ankara 2016.
• Tercan E, Medenî Usûl Hukukunda Tarafların İsticvabı (Tarafların Bilgisine Delil Olarak Başvurulması), Yetkin, Ankara 2001.
• Tutumlu MA, Bilimsel Görüşler ve Yargıtay Kararları Işığında Medenî Yargılama Hukukunda Delillerin İleri Sürülmesi, 3th 2005.
• Umar B, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi, 2th Yetkin 2014.
• Üstündağ S, Medeni Yargılama Hukuku, 7th Nesil İstanbul 2000.
• Van Rhee CH, ‘England and Wales’, European Tradition In Civil Procedure, Antwerp 2005, p. 261-268.
• Von Bar CL, Recht und Beweis im Civilprocesse, Tauchnitz, Leipzig 1867.
• Von Harrasowsky H, Die Parteienvernehmung und der Parteieneid nach dem gegenwärtigen Stande der Civilprocessgesetzgebung, Vienna 1876.
• Yağcı U, ‘İsticvaba İlişkin Olarak Hukuk Muhakemeleri Kanunu ile Getirilen Düzenlemeler’, EÜHFD, 1-2 (2012) 285.
• Yılmaz E, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi, 3 th Yetkin 2017.