There have been many researches about the companion (sahabi) generation that is considered to be very
important in all disciplines of Islamic studies. In these researches, it is
discussed whether if some one is a sahaba or not, based on the reports from the
narrations and historical data. Due to the nature of the genre, any produced
work in the field must be linked to the previous literature. Written by an
Andalusian hadith scholar in the VII. Century and being widest in the scope for
identifying the companions, al-Cami did
not gain enough attention in the later literature. In this article, Ruayni’s
work al-Cami’s sources, systematic and impact
will be studied.
İslamî ilimlerin tamamı tarafından önemli kabul
edilen sahabe neslinin tespiti için çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Bu
çalışmalarda rivayet ve tarihi bilgilerden hareketle bir kimsenin sahâbî olup
olmadığı belirtilmiştir. Bu türün doğası gereği, yazılan eserler de genelde
kendinden öncekilerle bağlantılı olarak telif edilmiştir. Hicrî VII. yüzyılda
Endülüslü bir muhaddis tarafından kaleme alınan ve kendi zamanına kadar telif
edilen en geniş sahabe tespit çalışması olan el-Câmi’ isimli eser ise yazıldığı
dönem sonrasında yeterince ilgi görmemiştir. Bu makalede mezkur eserin müellifi
Endülüslü muhaddis Ruaynî ve Câmi adlı eseri, eserin kaynakları,
sistematiği ve etkileri dikkate alınmak suretiyle değerlendirilecektir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Religious Studies |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | June 1, 2016 |
Published in Issue | Year 2016 Issue: 34 |