Bir Sonraki Öncül Olmak: 3B oylumlar ile mimarlık ve moda tasarımı arakesitinde bir ön-ölçek araştırması

Yıl 2021, Cilt: 2 Sayı: 1, 217 - 242, 31.03.2021

Serdar Aydın Zehra Aysel

Öz

Farklı estetik olguları kapsayan disiplinler-arası tasarım süreçlerinde birbirini besleyen ölçekler-arası geçişler mümkün olmaktadır. “Ölçü” kavramının moda tasarımı ve mimarlık arasındaki kesişme noktalarına odaklanan bu çalışma multi-disipliner bir tartışma düzlemine oturmaktadır. Bu tartışmanın odağında, biçim arayışında olan mimarlık ve moda tasarımının üretim aşamalarını birlikte sorgulayarak analog benzeşimlerden ziyade ileri düzey dijital yöntemler ile tasarlanan tektonik çözümlerde bu birlikteliği aramak yer almaktadır. Çalışmada, öncelikle öneminden bahsedilen bu tektoniklik, dijital nesnellik bakımından tasarım süreçleri içerisinde ölçeğin kaybolması sorununu barındırmaktadır. Aynı zamanda, lineer olmayan ölçme durumlarının keşfedilmesin de gebedir. Bu yazıda, keşfedilmeye çalışılan ve dijital bir nesne olarak tanımlanan 3B oylum geometrisi üzerinde durulmaktadır. 3B oylum ile yapılan ön çalışmalarda, mekânsal ve uzamsal ifadelerin mimarlık ve moda tasarımı gibi farklı ölçeklerde çalışılan, fakat insanı temel alan, ifade biçimleri üzerinden mekân-zaman ilişkisinin yeni konfigürasyonları incelenmektedir. Bu çalışma, ‘ölçme’ kavramı ve yöntemlerini standartlaşmanın bir kaynağı olarak görmeden hesaplamalı tasarım düşüncesine ait yeni bir temsil dili üzerinde durmaktadır. Bu yöntemin amacı, ölçekler arası farklı boyutlandırma aralıklarında uyarlanabilir davranışlar üretmesi istenen hücresel oylumların yeni bir dijital ölçü birimi olarak hem giyilebilen moda tasarımları hem de mekansal tasarımlar üretmektir. Tasarım araştırmasının yöntemini kurarken 3 boyutlu oylumların ilişkisel uyarlanabilir davranışları, hücresel özdevinim kuralları ile bir pilot çalışma ile eşleştirilmiştir. 3B oylumlar, hem bir analiz, hem de tasarım kararları alınmasını sağlayan ilişkisel bir ön-ölçek aracı olarak kullanılmaktadır. Hesaplamalı mimari ve moda tasarımı düşüncesine ait bir önceki öncül ile ilişkilendirilen yeni model varyasyonları üretilmektedir. Bir dizi yeni estetik olasılıklar ve yeni ürün semantiği geliştirme olanakları sunulmaktadır. Böylece bu tasarım araştırması, üçboyutlu hesaplamalı düşünmenin üretken potansiyelini keşfeder.

Anahtar Kelimeler

Mimarlık ve moda tasarımı, 3 boyutlu oylum, tasarımda ölçme, tasarım araştırması, hücresel özdevinim

Being the Next Proto: an investigation of proto-scale with 3D voxels at the intersection of architecture and fashion design

Öz

Pursuing an interdisciplinary design approach that blends different tastes of aesthetic phenomena requires to address the key challenges of working at multiple scales and measures to design inquiries. The concept of measuring in design creates a shared area of discussion between architecture and fashion design. Interrogating cosmetic analogies of surfaces in search of form creates important research areas for experimental design at the intersection of the both fields. Instead, this work underlines the advanced digital methods used for measuring tectonic and volumetric qualities unified in architectural and fashion design. First of all, the paper distinguishes surface-based analogies and volumetric tests in a virtually chronological timeline. Previous works develop an understanding of evanescent digital objectivity that cause loss of scale and but also adaptive measuring, which help conceive non-linearity for complex design briefs. This article seeks adaptive measuring capabilities of self-sustained 3D voxel representation in architectural and fashion design. In our preliminary investigations, voxel is addressed as a digital object which is able to generate new configurations of space-time in architecture and fashion design that ontologically prioritise human over other objects of design processes while creating spatial expressions within individual and social zones. By that, the present study pursues a new representative unit of computational design thinking in architecture and fashion design that execute measuring tools and methods for nonstandard outcome. The purpose of examining voxel is to generate a new digital measurement unit from basic cellular geometries in order for producing adaptive sequences between wearable and spatial experiments. To initially implement practical experiments, relational adaptive behaviours of 3D voxel are linked with cellular automata rules. In our experiments, 3D voxel is an analysis unit as well as relational and proto-measurement component that enables design decisions regarding space. A variety of model generations are produced in association with the 3D voxel geometry being the next proto-measurement unit of computational architecture and fashion design thinking. In this way, the work offers a number of possibilities to develop new product semantics and aesthetics that emerge during design process. Therefore, this research explores the productive potential of three-dimensional computational design thinking.

Anahtar Kelimeler

Architecture and fashion design, 3D voxel, measuring, design research, cellular automata

Kaynakça

• Akipek, Ö. & İnceoğlu, F. N. (2007). The uses of digital design and manufacturing techniques in architectural design process. YTÜ Architecture Faculty E-magazin, 2(4), 237-253.
• Carpo, M. (2011). The alphabet and the algorithm. MIT Press. https://doi.org/10.1162/leon_r_00587
• Cengizkan, A. (2009). Türkiye’de mimar ve eser: Tanımsız bir ilişkinin dayanılmaz dağınıklığı. Mimarlık, 349.
• Crompton, A. (2001). The fractal nature of the everyday environment. Environment and planning B: Planning and Design, 28(2), 243–254. https://doi.org/10.1068/b2729
• Crompton, A. (2002). Fractals and picturesque composition. Environment and Planning B: Planning and Design, 29(3), 451–459. https://doi.org/10.1068/b12822
• Corbusier, L. (2014). Modulor: Mimarlıkta ve mekanikte evrensel olarak uygulanabilir, insan ölçeğinde bir armonik ölçü. YEM Press . Çağdaş, G., Gözübüyük G. & Ediz, Ö. (2006). Mimari Tasarımda Fraktal Kurguya Dayalı Form Üretimi. Journal of İstanbul Kültür University, 4(2), 1-12.
• Çalışır-Adem, P. (2020). Geleneksel Kent Dokusunda Çevresel Verilerin Sayısal Araçlarla Yorumu Ve Hesaplamalı Bir Tasarım Modeli [Doctoral dissertation, Istanbul Technical University]. Council of Higher Education Thesis Center. https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/TezGoster?key=Eb5EkakJlp3olBdo_wNEGRkPAF6fo4ZhP-1SN8Ohcp6KhingiPtACa5yMdqQfWXK
• Daniel,D. (2010, September 25). Patrik Schumacher – Parametricism. Daniel Davis. https://www.danieldavis.com/patrik-schumacher-parametricism
• Fernander, K. (2018, May 24). Fashion + architecture: [ THREE ] similarities. Collins Cooper Carusi Architects. https://collinscoopercarusi.com/2018/05/21/fashion-architecture-three-similarities/
• Garcia, G. (2006). Prologue For A History and Theory of Architextiles. Architectural Design, 76(6), 13-20. https://doi.org/10.1002/ad.346.
• Galloway, A. (2011). Are some things unrepresentable. Theory, Culture & Society, 28(7-8), 85–102. https://doi.org/10.1177/0263276411423038
• Gardner, M.(1970). Mathematical Games: The fantastic combinations of John Conway's new solitaire game "life". Scientific American, 223, 120-123.http://ddi.cs.unipotsdam.de/HyFISCH/Produzieren/lis_projekt/proj_gamelife/ConwayScientificAmerican.html
• Garnaut, C. (2001). Encyclopedia of architectural and engineering feats. ABC-CLIO.
• Joye, Y. (2007). Fractal Architecture Could Be Good for You. Nexus Network Journal, 9(2), 311-320. https://doi.org/10.1007/s00004-007-0045-y
• Kolb, D.A. (1983). Experiential learning: experience as the source of learning and development. Prentice-Hall.
• Leach, N. (2017). Size matters: Why architecture is the future of 3D printing. Architectural Design, 87(6), 76-83. https://doi.org/10.1002/ad.2241.
• Mitchell, W.J. (1995). City of Bits: Space, Place, and the Infobahn. The MIT Press.
• Negroponte, N. (1995, January 1). Bits and atoms. Wired. https://www.wired.com/1995/01/negroponte-30/
• Oxman, N. (2017). Dermi‐Domus: A Grown Wardrobe for Bodies and Buildings. Architectural Design, 87(6), 16-25. https://doi.org/10.1002/ad.2233.
• Özdemir, B. & Önal, F. (2016). Sequential form formation diagrams in architectural design. Megaron, 11(2), 230-240. https://doi.org/10.5505/megaron.2016.32932.
• Retsin, G. (2016). Discrete Assembly and Digital Materials in Architecture. In A. Herneoja, T. Österlund, & P. Markkanen (Eds.), Proceedings of the 34th eCAADe Conference: Vol. 1. (pp. 143–151). http://papers.cumincad.org/cgi-bin/works/paper/ecaade2016_221
• Retsin, G. (2017). Teapots, dresses and chairs. Architectural Design, 87(6), 126-133. https://doi.org/10.1002/ad.2248.
• Schnabel, M. A., Kvan, T., Kuan, S. K. S., & Li, W. (2004). 3D Crossover: Exploring objets digitalisé. International Journal of Architectural Computing, 2(4), 475–490. https://doi.org/10.1260/1478077042906212.
• Retsin, G., Garcia, M.J. & Soler, V. (2017). Discrete computation for additive manufacturing. A. Menges, B. Sheil, R. Glynn & M. Skavara (Eds.), Fabricate 2017. (pp. 178–83).
• UCL Press. https://doi.org/10.2307/j.ctt1n7qkg7.28.
• Şentürk, L. (2009). A modern digital utopia of architecture. Turkish Journal Of Sociology, 3(18), 155-171.
• TDK. (2005). Türkçe Sözlük. Türk Tarih Kurumu Publishing House.
• Vitruvius. (2005). Mimarlık üzerine on kitap. Şevki Vanlı Mimarlık Vakfı Press.
• Yüzer, M.A. & Yüzer, Ş. (2006). Cellular Automata tabanlı Lucam modeli ile İstanbul’un gelişimi ve dönüşümüne ilişkin makro form simülasyonları. Journal of istanbul Kültür University, 4(4), 231-244. http://hdl.handle.net/11413/429