Demokrasi ve Müzakereci Demokrasi Üzerine Bir Değerlendirme

Yıl 2023, Cilt: 8 Sayı: 2, 87 - 99, 31.12.2023

Kadriye Yolcu

https://doi.org/10.24013/jomelips.1335237

Öz

Bu çalışma, demokrasi kavramı ve son zamanlarda üzerinde en çok tartışılan demokrasi türlerinden biri olan müzakereci demokrasi üzerine yapılan değerlendirmeleri içerir. En geçerli tanım olarak literatürde yer alan tanım olan; halkın, halk tarafından yönetimini esas alan demokrasi kavramına, zamanla toplumsal grupların ilerleme seviyelerine bağlı olarak çeşitli tanımlamalar yapılmaya başlandığı görülmektedir. Farklı ülkelerde demokrasinin uygulanma şekillerine bağlı olarak da birçok demokrasi türü ortaya çıkmıştır. Bunların içinde günümüzde özellikle batılı devletler tarafından öne sürülen müzakereci demokrasi anlayışı, alternatif bir tür olarak dile getirilmiştir. Müzakereci demokrasi, vatandaşların ve toplum odaklı kuruluşların, alınması gereken kararın oluşumuna dair süreçlerde katılımlarının sağlanması açısından örnek bir model olarak görülmektedir. Günümüz devletlerinin artan nüfusları ve küreselleşme ile birlikte karmaşık hale gelen problemler düşünüldüğünde, bu modelin uygulanması oldukça zordur.

Anahtar Kelimeler

Demokrasi, Demokrasi Türleri, Müzakereci Demokrasi, Temsil

Kaynakça

• Ackerly, B. A. (2000). Political theory and feminist social criticism. Cambridge: Cambridge University Press.
• Arblaster, A. (2002). Democracy. UK: McGraw-Hill Education.
• Benhabib, S. (1992) Situating the self: Gender, community and postmodernism in contemporary ethics. Cambridge: Polity Press.
• Blau, A. (2011). Rationality and deliberative democracy: A constructive critique of John Dryrek’s democratic theory. Contemporary Political Theory, 10(1), 37-57.
• Chambers, S. (2003). Deliberative democratic theory. Annual Review of Political Science, 6(1), 307–326.
• Cohen, J. (2007). Deliberative democracy. Rosenberg, S.W. (Ed.), Deliberation, participation and democracy içinde (s. 219-236). London: Palgrave Macmillan.
• Curato, N. (2014). Participation without deliberation: The crisis of Venezuelan democracy. Democratic Theory, 1(2), 113–121.
• Curato, N. (2015). Deliberative capacity as an indicator of democratic quality: The case of the Philippines. International Political Science Review, 36(1), 99–116.
• Dahl, R. A. (2010). Demokrasi üzerine. İstanbul: Phoenix Yayınevi.
• Drake, A., & McCulloch, A. (2011). Deliberative consociationalism in deeply divided societies. Contemporary Political Theory, 10(3), 372–392.
• Dryzek, J. S. (2000). Deliberative democracy and beyond: Liberals, critics, contestations. New York: Oxford University Press.
• Dursun, O. (2021). “Neo” kamusallığın “liberal” açmazları. Ünlü, Ç. Y. ve Özdemir, İ. (Ed.), Siyasal iletişim politik olanı düşünmek ve araştırmak (s. 125-164). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Duvenage, P. (2007). Habermas, the public sphere and beyond. Communication, 31(1), 1-12.
• Erdoğan, A. (2012). Müzakereci demokrasi ve sınırları. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11(22), 25-43
• Giritli, İ. ve Sarmaşık, J. (2001). Anayasa hukuku, genişletilmiş ve gözden geçirilmiş yeni bası (2. Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayım.
• Gould, S. J. (1999). A critique of Heckhausen and Schulz’ life-span theory of control from a cross-cultural perspective. Psychological Review, 106, 597-604.
• Gutmann, A., & Thompson, D. (2004). Why deliberative democracy?. Princeton University Press.
• Habermas, J. (1994). Three normative models of democracy. Constellations, 1(1), 277–286.
• Habermas, J. (1996). Between facts and norms: contributions to a discourse theory of law and democracy. Cambridge: MIT Press.
• Habermas, J. (2006). Political communication in media society: does democracy still enjoy an epistemic dimension? The impact of normative theory on empirical research. Communication Theory, 16, 411–426.
• Habermas, J. (2009). Kamusallığın yapısal dönüşümü. (Çev. Tanıl Bora ve Mithad Sancar). İstanbul: İletişim Yayınları.
• He, B. (2013). Deliberative culture and politics: The persistence of authoritarian deliberation in China. Political Theory, 42(1), 58–81.
• He, B. (2015). Reconciling deliberation and representation: Chinese challenges to deliberative democracy. Representation, 51(1), 35–50.
• He, B. (2018). Deliberative citizenship and deliberative governance: A case study of one deliberative experimental in China. Citizenship Studies, 22(3), 294–311.
• He, B., & Warren, M. E. (2017). Authoritarian deliberation in China. Daedalus, 146(3), 155–166.
• Ivie, R. L., & Waters, T. W. (2010). Discursive democracy and the challenge of state building in divided societies: Reckoning with symbolic capital in Bosnia and Herzegovina. Nationalities Papers, 38(4), 449–468.
• Kanra, B. (2009). Islam, democracy and dialogue in Turkey: Deliberating in divided societies. London: Routledge.
• Lunt, P., & Livingstone, S. (2013). Media studies’ fascination with the concept of the public sphere: Critical reflections and emerging debates. Media, Culture & Society, 35(1), 87-96.
• Michelman, F. I. (2018). How can the people ever make the laws? a critique of deliberative democracy.
• Bohman, J. & Rehg, W. (Eds). Deliberative democracy içinde (s. 53-79). London: Routledge.
• Mutz, D. C. (2008). Is deliberative democracy a falsifiable theory?. Annual Review of Political Science, 11, 521-538.
• Parkinson, J., & Mansbridge, J. J. (2012). Deliberative systems: Deliberative democracy at the large scale. Cambridge: Cambridge University Press.
• Parlak, B. (2011). Kamu yönetimi sözlüğü. MKM Yayıncılık.
• Pateman, C. (2012). Participatory Democracy Revisited. Perspectives on Politics, 10(01), 7–19.
• Şafak, U. (1999). Demokrasi kavramı, toplumsal değerler ve birey. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 40(2-3), 451-460.
• Sartori, G. (1993). Demokrasi teorisine geri dönüş. (Çev. Tunçer Karamustafaoğlu & Mehmet Turhan). Ankara: Yetkin Basımevi.
• Steiner, J. (2012). The foundations of deliberative democracy: Empirical research and normative implications. London: Cambridge University Press.
• TDK. (2023). Güncel Türkçe Sözlük. www.sozluk.gov.tr (Erişim Tarihi: 2023, 15 Haziran). Tunç, H. (1999). Anayasa hukukuna giriş: En son değişikliklerle 1982 anayasası. Ankara: Nobel Yayın Daǧıtım. Ugarriza, J., & Caluwaerts, D. (2014). Democratic deliberation in deeply divided societies: from conflict to common ground. New York: Palgrave Macmillan. Uygun, O. (2017). Demokrasi: Tarihsel, siyasal ve felsefi boyutlar. İstanbul: XII Levha. Weale, A. (2007). Democracy. London: Bloomsbury Publishing.