Evaluation Of Diabetic Coma İn Ondokuz Mayıs University Medical Faculty, Department Of Internal Medicine

Yıl 1996, Cilt: 13 Sayı: 2, - , 23.12.2009

H. Kahraman F. Tanyeri B. Özer N. Kaya N. Tekden

Öz

Diabetic ketoacidosis (DKA) and nonketotic hyperglycemic hyperosmolar coma (NHHC) are the two most common acute complications of diabetes mellitus and make up a significant percentage of the nonsurgical emergencies seen in any general hospital. These syndromes have devastating outcomes if not treated promptly. The aim of this study was to evaluate clinical and biochemical characteristics of our patients with diabetic coma. In (his study, patients with diabetic coma admitted to the clinics of internal medicine from 1984 to 1996 were evaluated retrospectively. Fifty eight patients (mean age 52.47+17.92 years), 36 female, 22 male, were hospitalised because of diabetic coma. Se¬venteen patients had type I diabetes mellitus, 41 patients had type II diabetes mellitus. DKA was diagnosed in 28 patients and 30 patients had NHHC. The factors that precipita¬ted coma were detected in 29 patients (50%), 4 patients (6.9%) had ceased insulin therapy by themselves. After the patients were admitted to the hospital, miniinsulin regimen was started in addition to fluid and electrolyte therapy. Ketonuna, blood glucose, plasma os¬molality and pH, blood urea nitrogen (BUN), creatinin, sodium, potanssium levels were determined before the treatment and after 24 hours of miniinsulin therapy. Ketonuria was still present in 12 patients with DKA. within 24th hours bf miniinsulin therapy. Hypopotassemia (27.5%) was the most common complication of the therapy. Fatality was 14.2% in patients with DKA and 36.6% in patients NHHC. There was no correlation bet¬ween hypopotassemia and mortality rates. Mortality rate in patients with NHHC was hig¬her than patients with DKA, but this difference was not statistically significant.




Diyabetik ketoasidoz ve nonketotik hiperglisemik hiperozmolar koma diyabetes melli¬tus'tin. en ciddi ve tedavi edilmedikleri zaman ölümle sonlanabilen akut komplikasyonlarındandır. Cerrahi dışı acil vakaların önemli bir kısmını oluştururlar. Bu retrospektif çalışmada, diyabetik komalı (DKA ve NHHK) hastalarımızın klinik ve biyokimyasal özellikleri ile birlikte tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlandı.
1984-1996 yıllan arasında iç hastalıkları servisine alınan, ortalama yaşı 52 olan, 36'sı kadın, 22'si erkek olmak üzere toplam 58 diyabetik komalı hasta retrospektif olarak ince¬lendi. Onyedi hastada tip I, 41 pastada tip II diyabetes mellitus mevcuttu. Yirmi sekiz hastaya DKA, 30 hastaya da NHHK tanısı konuldu. Yirmi dokuz (%50) hastada komayı presipite eden neden belirlendi, 4(%6.9) hasta insülin tedavisini kendiliğinden terketmişti. Hastaneye yatırıldıktan sonra her hastaya düşük doz insülin tedavi protokolü uygulandı. Tedavi öncesi ve tedavinin 24. saatinde, ketonüri ve plazma ozmolalitesine, serum glukoz, BUN, kreatinin, sodyum ve potasyum düzeylerine bakıldı. Koma tedavisi süresince ortaya çıkan komplikasyonlar tespit edildi. En sık rastlanan komplikasyon hipopotasemiydi ve hastaların %27.5'inde görüldü. Mortalité hızı DKA için %14.5, NHHK için %36.6 olarak hesaplandı. NHHK'nın mortalité oranı DKA'ya göre daha yüksekti, ancak bu fark istatiktiksel olarak anlamlı değildi.

Anahtar Kelimeler

-