Civil Military Relations in Morocco

Yıl 2017, Cilt: 9 Sayı: 2, 66 - 83, 01.12.2017

Nabil Zegaoui

Öz

In theory, civil-military relations refer to the relationship between the civilian authority and the military authority or the relationship between civilians and military, in terms of whether they are competitive or cooperative, and in terms of either party being dominated by the other, on the basis that the effectiveness of civilian control is capable of rationalizing and demarcating the roles of the army. Researchers are interested in the need for the departure of military from the preoccupation with politics through the mechanism of civil control based on subjecting the military to the political leadership.If the Western democracies have settled the relationship of civilians to military through the model of political neutrality of its armed forces, the Third World countries are still living on the rhythm of the political role of the military is not related only to the crisis in the form of direct intervention, but also through a public role in political life.With the exception of two coup attempts, and by virtue of the Moroccan regime’s civil authoritarian system, the army has become constitutionally and politically subordinate to the monarchy, the only actor that combines political and military influence. Although the military has become a tool to support the monarchy by engineering new roles for the army, the civilian power of control embodied by the king is at the same time a safety valve against military intervention in politics, or military elites turn into antagonism with political elites

Anahtar Kelimeler

Morocco, Civil Authority, Military, Monarchy, Elites

Fas’ta Sivil-Asker İlişkileri

Öz

Teoride sivil asker ilişkileri, sivil otorite ve askeri otorite arasındaki ilişkinin ya da sivil halk ve asker arasındaki ilişkinin, sivil kontrolün etkenliğinin ordunun görevlerinin sınırını çizme ve bunları rasyonelleştirme bakımından, iki tarafın da diğeri tarafından hâkimiyet altına alınması bakımından ve bu ilişkinin rekabetçi ya da işbirlikçi olup olmadığının incelenmesi anlamına gelir. Araştırmacıların ilgilendiği konu ise, orduyu siyasi liderliğe tabi kılan bir sivil kontrol mekanizması aracılığıyla, ordunun siyaset ile ilgilenmesinin engellenmesine olan ihtiyaçtır.Eğer Batılı demokrasiler sivil halk ve asker ilişkisini, silahlı kuvvetlerinin siyasi tarafsızlığı modeli ile çözdüler ise, Üçüncü Dünya ülkeleri halen ordunun siyasi rolünün sadece doğrudan müdahale şeklinde krizi ile ilgili değil, siyasi hayat içerisinde kamusal bir rol aracılığıyla da müdahalesi olabileceği fikrindedirler.İki darbe girişimi hariç olmak kaydıyla ve Fas rejiminin otoriteryen sistemi nedeniyle, ordu anayasal ve siyasal olarak, siyasi ve askeri nüfuzu birleştiren tek aktör olan monarşiye bağımlı hale gelmiştir. Ordu kendisine bir takım yeni roller oluşturarak monarşiyi destekleme aracı haline gelmiş olmasına rağmen, kral tarafından icra edilen kontrolün sivil gücü, aynı zamanda ordunun siyasete müdahalesine karşı bir veya siyasi elitlere karşı gelen askeri elitlere karşı bir güvenlik subabı görevi görmektedir

Anahtar Kelimeler

Fas, Sivil Otorite, Ordu, Monarşi, Elitler