Öğretim elemanlarının “topluluk karşısında konuşma becerileri” üzerine bir değerlendirme

Yıl 2020, Sayı: Ö7, 45 - 58, 21.10.2020

Kürşad Kara

https://doi.org/10.29000/rumelide.808224

Cited By: 1

Öz

Çalışmanın amacı, öğretim elemanlarının (Profesör, Doçent, Dr. Öğretim Üyesi) topluluk karşısında konuşma becerilerinin değerlendirilmesidir. Bu amaçla Türkiye’de bir üniversitede bahar ve güz eğitim öğretim süresince öğretim elemanlarının konferans, sempozyum, panel, forum gibi programlarda yaptıkları hazırlıklı konuşmalar değerlendirilmiştir. Çalışmada nitel araştırma desenlerinden durum çalışması yöntemi kullanılmıştır. Öğretim elemanlarının topluluk karşısında konuşma becerileri dinleyici gözünden derinlemesine değerlendirilmiştir. Değerlendirmeye 10 profesör, 3 doçent, 4 doktor öğretim üyesi katılmıştır. Katılımcıların tamamı Türk olup hepsinin anadilleri Türkçedir. Verilerin toplanmasında yapılandırılmamış gözlem formu kullanılmıştır. Bu süreçte; /ses, ton, vurgu, telaffuz yanlışları/, /konuşmanın şekilsel yönleri ile ilgili yanlışlar/, /konuşma esnasında yapılan teknik hatalar ve konuşmacıya dayalı yanlışlar/ başlıklarından oluşan çerçeve doğrultusunda veriler toplanmıştır. Topluluk karşısında yapılan konuşmada üzerinde durulması gereken önemli bölüm konuşma ile ilgili değerlendirme kısmıdır. Fakat yapılan hazırlıklı konuşmaların sonu daha çok soru cevaba ayrıldığı için konuşmacı özel ortamlarda konuşmasını değerlendirememekte, yaptığı hataları soramamaktadır. Bu nedenle farkında olunmadan yapılan her türlü konuşma kusuru konuşmacı tarafından öğrenilememekte ve bu kusurlar bir sonraki konuşmalara taşınmaktadır. Dinlemeyi çekilmez hâle getiren konuşma kusurlardan habersiz olan konuşmacı, zamanla istenmeyen ya da konuşmasına zorla katlanılan bir hatip durumuna düşebilmektedir. Bu bağlamda bu çalışma, öğretim elemanlarına topluluk karşısında yapmış oldukları konuşmalara dinleyici gözünden bakma imkânı sunmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Konuşma, konuşma becerisi, öğretim elemanı, diksiyon, konuşma kusuru

Evaluate the speaking skills of the lecturers in front of the community

Öz

The study aims to evaluate the speaking skills of the lecturers (Professor, Associate Professor, Dr. Faculty Member) in front of the community. For this purpose, prepared speeches of instructors teaching at a university in Turkey at special occasions such as conferences, symposia, panel discussions, and forums during spring and fall semesters were evaluated. The Case study method, one of the qualitative research patterns, was used in the study. The speaking skills of the lecturers in front of the community were evaluated in depth through the eyes of the audience. 10 professors, 3 associate professors, 4 doctor lecturers participated in the evaluation. All the participants being Turkish, their mother tongue is Turkish as well. The unstructured observation form was used to collect the data. In this process, the data were collected in line with the framework such as /sound, tone, accent, pronunciation mistakes /,/ mistakes in the formal aspects of speech /, / and technical errors during the speech and speaker-based mistakes/. The important part that should be emphasized in the speech made in front of the community is the evaluation part of the speech. However, since the end of the prepared speeches are mostly reserved for questions, the speakers cannot evaluate their speech in private environments and cannot ask the mistakes they made. For this reason, all kinds of speech defects not realized cannot be learned by the speaker and these defects are carried to the next speeches. The speaker, unaware of the speech imperfections that makes listening unbearable, may become an unwelcome orator or an orator who is barely put up with. In this context, this study provides the opportunity for the lecturers to look at the speeches they make in front of the audience from the audience’s eyes.

Anahtar Kelimeler

Speaking, speaking skill, lecturers, diction, speech defect

Kaynakça

• Akkaya, A. (2012). Öğretmen Adaylarının Konuşma Sorunlarına İlişkin Görüşleri. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9. (20), 405-420.
• Aktaş, Ş. ve Gündüz, O. (2008). Yazılı ve Sözlü Anlatım. Ankara: Akçağ Yayınları.
• Altunışık, R. , Coşkun, R., Yıldırım, E. ve Bayraktaroğlu, S. (2010). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri. 6. Baskı. Sakarya: Sakarya Kitabevi.
• Arbain & Nur, D. M. (2017). Techniques for Teaching Speaking Skill in Widya Gama Mahakam University. Script Journal: Journal of Linguistic and English Teaching, P-ISSN: 2477-1880; E-ISSN: 2502-6623, 2-1, 14-25.
• Arslan, A. (2012). Üniversite öğrencilerinin “topluluk karşısında konuşma” ile ilgili çeşitli görüşleri (Ağrı İbrahim Çeçen Üniversitesi Örneği). Turkish Studies, 7/3, 221-231.
• Arslan A. ve Sevim, O. (2015). Konuşama Becerisinin Geliştirilmesinde Kullanılabilecek Etkinlik Önekleri. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (178-205). Ankara: Pegem Akademi.
• Ateş, M. (2018). Ortaokul Öğrencilerinin Dinleme Kaygılarının İncelenmesi. 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum Dergisi, 7. (19), 139-153.
• Başaran, M ve Erdem, İ. (2009). Öğretmen Adaylarının Güzel Konuşma Becerisi İle İlgili Görüşleri Üzerine Bir Araştırma. Kastamonu Eğitim Dergisi, 17. (3), 743-754.
• Boylu, E. ve Çangal, Ö. (2015). Yabancı dil olarak Türkçe öğrenen Bosna-Hersekli öğrencilerin konuşma kaygılarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim (TEKE) Dergisi, 4 (1), 349-368.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2008). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
• Calp, M. ve Calp, Ş., (2016). Özel Öğretim Alanı Olarak Türkçe Öğretimi I-II. Ankara: Nobel Akademik yayıncılık.
• Creswell, J. W. (2013). Nitel Araştırma Yöntemleri. (Bütün, M. ve Demir S. B. Çev.) Ankara: Siyasal Yayın Dağıtım.
• Çetinkaya, Z. C. (2011). Kişilerarası İletişimde Dinleme Becerisi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Çiftçi, M. (2001). Dinleme Eğitimi ve Dinlemeyi Etkileyen Faktörler. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2. (1), 164-175.
• Darmuki, A., Andayani, Nurkamto, J. & Saddhono, K. (2018). The Development and Evaluation of Speaking Learning Model by Cooperative Approach. International Journal of Instruction, e-ISSN: 1308-1470, 11-2, 115-128.
• Doğan, Y. (2016). Dinleme Eğitimi. Ankara: Pegem Akademi.
• Erdem, İ. (2013). Konuşma Eğitimi Esnasında Karşılaşılan Konuşma Bozuklukları ve Bunları Düzeltme Yolları. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Türkçenin Eğitimi Öğretimi Özel Sayısı, 6. (11), 415-452.
• Gücüyeter, B., Şeref, İ., Karadoğan, A. (2019). Tutor Destekli Öğretim Modeli’nin Yabancı Öğrencilerin Türkçe Konuşma Becerilerine ve Kaygı Düzeylerine Etkisi. Atatürk Üniversitesi, Türkiye Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 64, 535-552.
• Gündüz, O. (2009). Konuşma Eğitimi. Ahmet Kırkkılıç ve Hayati Akyol. (Editörler). İlköğretimde Türkçe Öğretimi (93-133). Ankara: Pegem Akademi.
• Güneş, F. (2007). Türkçe Öğretimi ve Zihinsel Yapılandırma. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Güneş, F. (2014). Türkçe Öğretimi, Yaklaşımlar ve Modeller. Ankara: Pegem Yayınları
• Güneş, F. (2015). Konuşma Öğretiminde Uygulanan Yaklaşım ve Modeller. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (151-175). Ankara: Pegem Akademi.
• Gürel, E. ve Tat, M. (2012). Bir İletişim Edimi ve Türkçede Bulunan Dinleme Temalı Atasözleri ile Deyimler Üzerine Bir İçerik Analizi. Uluslararası Sosyal araştırmalar Dergisi, 5. (23), 276-297.
• Gürlek, M. ve Aksu, E. (2015). Konuşma Hataları. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (209-223). Ankara: Pegem Akademi.
• Hussain, S. (2017). Teaching Speaking Skills in Communication Classroom. International Journal of Media, Journalism and Mass Communications, 3-3, 14-21.
• İşcan, A. (2015). İletişim, Konuşma ve Konuşmayla İlgili Temel Kavramlar. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (1-25). Ankara: Pegem Akademi.
• İşcan, A. ve Karagöz, B. (2016). Türkçe Öğretmeni Adaylarının Konuşma Kaygılarının İncelenmesi (Gaziosmanpaşa Üniversitesi Örneği). Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 17-3, 193-206.
• Katrancı, M. (2014). Öğretmen adaylarının konuşma becerisine yönelik öz yeterlik algıları. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3/2, 174-195.
• Leong, L.-M. & Ahmadi, S. M. (2017). An Analysis of Factors Influencing Learners’ English Speaking Skill. International Journal of Research in English Education. DOI: 10.18869/acadpub.ijree. 34-41. Mert, E. L. (2015). Türkçe öğretmen adaylarının konuşma kaygılarına ilişkin birinceleme. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8/37, 784-789.
• Özgür, İ. (2003). Konuşma bozuklukları ve sağaltımı. Adana: Nobel Yayınevi
• Paulino, E. (2006). Abc de Ɩ’expose et Ɩ’expression Orale, BCE – Université de Neuchâtel.
• Sallabaş, M. E. (2012). Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenenlerin konuşma kaygılarının değerlendirilmesi. Turkish Studies, 7 (3), 2199-2218.
• Sever, S. (2004). Türkçe Öğretimi ve Tam Öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Sevim, O. (2014). Yabancı uyruklu öğrencilerin Türkçe konuşma kaygılarının bazı değişkenler açısından incelenmesi. EKEV Akademi Dergisi, 18 (60), 389-402.
• Sevim, O. ve Varışoğlu, B. (2012). Öğretmen adaylarının temel dil becerilerinde yaşanan sorunlarla ilgili düşünceleri: Atatürk Üniversitesi örneği. Gaziantep University Journal of Social Sciences, 11(4), 1042-1057.
• Solak, E. M. ve Yılmaz, F. (2017). Türkçe öğrenen yabancı uyruklu öğrencilerin konuşma kaygısı nedenleri ve düzeyleri. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 6-1, 2146-9199.
• Şahin, A. ve Aydın, G. (2015). Konuşmada Beden Dili. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (226-234). Ankara: Pegem Akademi.
• Şahin Yağmur, E. ve Varışoğlu, B. (2015). Konuşma Türleri ve Konuşmada Nezaket Kuralları. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (120-144). Ankara: Pegem Akademi.
• Şenbay, N. (2008). Söz ve Diksiyon Sanatı. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Şengül, M. (2015). Konuşma Metin ve Konuşma Materyalleri Hazırlama. A. Şahin (Ed.), Konuşma Eğitimi Yöntemler-Etkinlikler (235-254). Ankara: Pegem Akademi.
• Şeref, İ., Yılmaz, İ. (2015). Yemenli Öğrencilerin Türkçe Yazma ve Konuşma Becerilerinin Geliştirilmesinde Karikatür Kullanımına Yönelik Bir Uygulama, Turkish Studies, 10/7, 835-860.
• Taşer, S. (2012). Konuşma Eğitimi. İstanbul: Pegasus Yayınları.
• Temiz, E. (2015). Pedagojik Formasyon Alan Öğretmen Adaylarının Konuşma Kaygıları, Turkish Studies, 10/3, 985-992.
• Temizyürek, F., Erdem, İ ve Temizkan, M. (2016). Konuşma Eğitimi Sözlü Anlatım. Ankara: Pegem Yayınları.
• Tsou, W. (2005). Improving the Speaking Skill through Instruction about Oral Classroom Participation. Foreıgn Language Annals, 38-1, 46-55.
• Ünalan, Ş. (1999). Yeni Gelişmeler Işığında Türkçe Öğretimi. Ankara: Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Yayınevi.
• Yaman, E. (2007). Konuşma sanatı. ( 4. Baskı). Ankara: Gazi Kitabevi.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2013). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınları.
• Yıldırım, N. (2020). Öğretmen Görüşlerine Göre Ortaokul Öğrencilerinin Konuşma Kusurları. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 8. (2), 597-610.
• Yıldız, D. (2015). Yönetici ve Öğretmen Görüşlerine Göre Maarif Müfettişlerinin Konuşma Becerilerinin Değerlendirilmesi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12. (31), 1-20.