ÇOCUK SUÇLULUĞU BAĞLAMINDA ÇOCUĞU SUÇA İTEN NEDENLER

Yıl 2022, Cilt: 3 Sayı: 1, 129 - 142, 30.06.2022

Güngör Çabuk

Öz

Çocuk ve suç, yan yana olmaması gereken iki kavramdır. Ne yazık ki, çocuğun içerisinde büyüdüğü ailesi, yakın çevresi, sosyal, kültürel, ekonomik durumu ile toplumda yaşanan sosyal sorunlar, çocuğun suç eyleminde bulunmasına neden olmaktadır. Çocuğun bireysel özellikleri ile onu çevreleyen diğer dışsal nedenlerin çocuk üzerindeki olumsuz etkilerinin devam etmesi, aile işlevlerinin bozulması nedeniyle, ailede çocuğu destekleyen sistemin olmaması ve çocuğun kırılgan grupta yer alması suç tekrarına neden olmaktadır. Suça sürüklenmek, çocuğun gelişiminde ve bireysel yaşamında derin izler bırakmaktadır. Çocuğun kişiliğinin oluşum aşamasında olduğu ergenlik döneminde, suçla tanışması ve adli sistemde yer alması; çocuğun okuldan uzaklaşmasına, akranlarıyla iletişiminin kopmasına, iş ortamında sorun yaşamasına, psikolojik sağlığının bozulmasına yol açabilmektedir. Çocukluk döneminde suç davranışı gelişen kişilerin, yetişkin olduğunda da suça yönelme riskleri yüksek olmaktadır. Çocukluk döneminde oluşan suç davranışının sebeplerinin neler olduğunun bilinmesi, hem önleyici tedbirlerin alınması, hem de koruyucu ve rehabilite edici müdahalelerin geliştirilmesi bakımından oldukça önemlidir. 5395 sayılı Çocuk Koruma Kanununda çocuğun cezalandırılmasından çok korunması ve çocuğun adli sisteme girmesinden başlayarak tüm süreçlerde çocuğu koruyan tedbirler temel alınmıştır.

Anahtar Kelimeler

Suça sürüklenen çocuk,, suç tekrarı,, risk faktörleri

Destekleyen Kurum

Yok

Proje Numarası

Yok

Teşekkür

-

The Reasons Pushing a Child to Crime in the Context of Child Delinquency

Öz

Child and crime are two concepts that must not be together. Unfortunately, the family in which the child grows up, child's close circle, social, cultural and economic state and social problems of the society cause the child to commit a criminal act. The continuation of the negative effects of the child's individual characteristics and other external factors surrounding the child, absence of the support system with failure of the function of the family, leads to crime once again. Being dragged into crime leaves deep traces in the growing and individual life of a child. In adolescence, the child's acquaintance with crime and taking place in the judicial system; can cause the child to get away from the school, lose communication with his peers, have problems in the work environment, and deteriorate his psychological health. People who developed criminal behavior in their childhood have a high risk of delinquency when they become adults. Knowing the causes of criminal behavior in childhood is very important in terms of both taking preventive measures and developing protective and remedial interventions. Child Protection Law No: 5385 is based on the protection of the child rather than a punishment and measures have been taken to protect the child in all processes, starting with the child's entry into the judicial system.

Anahtar Kelimeler

Child driven to crime,, repeat crime,, risk factors

Proje Numarası

Yok

Kaynakça

• Adalet Bakanlığı Çocuk Adalet Sistemi Eğitim Programı (2013). Proje Paydaşları: Adalet Bakanlığı, Türkiye Adalet Akademisi, Hâkimler ve Savcılar Yüksek Kurulu, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, UNICEF destekli Uluslararası Çocuk Mevzuatı, Ankara (s.16).
• Adalet Bakanlığı. (2020). Adli Sicil ve İstatistik Genel Müdürlüğü “Adli İstatistikler 2020” Ankara. (s. 65-84)
• Altun H, Sahin N, Findikli E, Sinir H. (2016). Types of cries, sociodeograpic and clinical caracteristics of delinuent cildren. Journal of Forensic Medicine 2016; 30(3):196-204.
• Al-Matalka, F. I.,& Hussainat, M. M. (2012). Juvenile delinquency and family environment in Jordan. Journal of Sociological Research, 3(2), 599-617.
• Anjaswarni T, Widati S, Yusuf A. (2019). Analysis of the Risk Factors Related to the Occurrence of Juvenile Delinquency Behavior. Jurnal Ners; 14: 129-136.
• Bilginer, Ç., Karadeniz, S., Hızarcı, S., Yılmaz, B. C., & Kandil, S. (2021). Suça sürüklenen çocukların adli psikiyatrik değerlendirme ve rapor sonuçları: İki yıllık retrospektif dosya taraması. Klinik Psikiyatri Dergisi, 24(2), 217-227.
• Curcio AL, Mak AS, George AM. (2016). Predictors of delinquency among adolescents and young adults: A new psychosocial control perspective. Aust N Z J Criminol; 0(0) 1–21
• Dost, S. (2014). Ulusal Ve Uluslararası Mevzuat Çerçevesinde Ülkemizdeki Suriye’li Sığınmacıların Hukuki Durumu. S.D.Ü.Hukuk Fakültesi Dergisi C.4, S.1,27-69 (s. 33).
• Erbay A ve Gülüm Z. (2018). İstanbul Kültür Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik Bölümü, İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, Sosyal Bilimler Anabilim Dalı, İstanbul
• Erdoğan, O. (2012). Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Bilge Yayınevi (s. 60).
• Gürel Yılmaz G. 2009. Suça Sürüklenen ve Suça Sürüklenmeyen Ergenlerin Benlik Saygısı Düzeylerinin Karşılaştırılması. Maltepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Psikoloji Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul,
• Hirschi, T. and Gottfredson, M. (1983). "Age and The Explanation of Crime". The American Journal Sociology, 89 (3), 552-584.
• Jarjoura, G. R., Triplett, R. A., & Brinker, G. P. (2002). Growing up poor: Examining the link between persistent childhood poverty and delinquency. Journal of Quantitative Criminology, 18(2), 159-187.
• Kaner, S. (2001). "Anababa Denetimleriyle Ergenlerin Suç Kabul Edilen Davranışları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi". İçinde: 1.Ulusal Çocuk ve Suç: Nedenler ve Önleme Çalışmaları Sempozyum Bildiri Kitabı (229-254). Ankara: Yeniden Özgürlük Vakfı Yayını.
• Kayma, D., & Gökler, R. (2021). Suça Sürüklenen Çocukların Sosyo-demografik Özellikleri ile Suç İlişkisinin İncelenmesi. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 1-10.
• Leung, A. (2003). "Delinquency, Schooling and Work: Time Allocation Decision of Youth". Applied Economics Letters, 10, 943-949.
• Limoncu, M. (2017). Türk Hukukunda Suça Sürüklenen Çocukların İnfazı. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Hukuku Anabilim Dalı Kamu Hukuku Bilim Dalı, Konya.( s.38).
• McKoy, D.H. and Cui, M. (2013). "Parental Control, Adolescent Delinquency and Young Adult Criminal Behavior", J Child Fam Study,22, 836-843.
• Myner J, Santman J, Cappelletty GG, Perlmutter BF. (1998). Variables related to recidivism among juvenile offenders. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology; 42(1):65-80. DOI: https:// org/10.1177/0306624X98421006
• Öktem, D. (2012). Türkiye'deki Çocuk Adalet Sisteminin Yönetimi ve Yaş Ayrımcılığına İlişkin Paradigmanın İncelenmesi. Türkiye'de Çocuk Adalet Sisteminin Yönetimi. Ankara (s.5-6).
• Özdemir, F. B. (2014). Suça Sürüklenen Çocukların Muhakemesinde Soruşturma Evresi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi, İstanbul. ( s 20).
• Resmi Gazete. (2005). 5395 sayılı “Çocuk Koruma Kanunu” Erişim adresi: https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2005/07/20050715-1.htm Erişim tarihi. 01. 06 2020.
• Sweeten, G, Piquero, A.R. and Steinberg, L. (2013). "Age and The Explanation of Crime". Journal Youth Adolescence, 10. doi: 10.1007/s10964-013-9926-4.
• Steinhausen HC, Metzke CW. (2001). Risk, compensatory, vulnerability, and protective factors influencing mental health in adolescence. J Youth Adolesc; 30: 259–280.
• Thompson, W. E.,& Bynum, J. E. (2016). Juvenile delinquency: A sociological approach. Rowman & Littlefield.
• Türkiye İstatistik Kurumu. (2020). Erişim Adresi: https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=98&locale=tr Erişim tarihi:13.06.2022
• Uluğtekin, S. (1993). Çocuk Mahkemeleri ve Sosyal Hizmet Kuruluşları. M.Ü. Hukuk Fakültesi 10. Yılı Adliye ve Çocuk Suçluluğu Sempozyumuna Sunulan Tebliğ. İstanbul: M.Ü. Hukuk Fakültesi Yayın No:441 (s.6-25).
• Wilson J.G. ve Kellin G. (1982). Broken Windows. Atlantic Monthly 221:29-38)
• Yavuzer, H. (1994). Çocuk psikolojisi. 9 Basım. Remzi Kitapevi, İstanbul.
• Yavuzer, H. (2001). Çocuk ve Suç (10. Basım). İstanbul: Remzi Kitapevi (s.31-33)