Can be forgiveness increased?: Forgiveness Enrichment Group

Yıl 2012, Cilt: 4 Sayı: 37, 96 - 106, 27.05.2012

Aslı Bugay Ayhan Demir

Öz

The aim of the current study was to investigate the efficacy of “Forgiveness Enrichment Group” on forgiveness level of Turkish university students. The subjects were 16 (8 treatment group, 8 non-treatment group) university students. A quasi-experimental design with a treatment and non-treatment group was used to investigate the effectiveness of the program. The Turkish version of Heartland Forgiveness Scale (Bugay & Demir, 2010a) used to determine forgiveness level of the subjects. “Forgiveness Enrichment Group” was introduced to treatment group subjects for 5 sessions. The sessions were held once a week and lasted 90 minutes. Non-treatment group received no application at all. Nonparametric methods were used in the analysis of data in this study. The main finding of the study was that treatment group gain scores were significantly higher level of self-forgiveness than non-treatment group. Furthermore, significant increases were observed in the posttest others’ forgiveness and total forgiveness scores of participants who received “Forgiveness Enrichment Group”. It would be recommended to extend the reach of Forgiveness Enrichment Group among university students on given findings of the current study.

Anahtar Kelimeler

-

Affetme Arttırılabilinir mi? : Affetmeyi Geliştirme Grubu

Öz

Bu araştırmanın amacı, üniversite öğrencilerinin kendilerini ve başkalarını affetmelerini geliştirmeye yönelik olarak oluşturulan grupla psikolojik danışma programının etkililiğini test etmektir. Araştırma; 8’i deney, 8’i kontrol grubunda olmak üzere Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde değişik bölüm ve sınıflarda eğitim gören toplam 16 öğrenciyle yürütülmüştür. Deney grubundaki öğrencilere 5 hafta süre ile haftada bir kez olmak üzere 90 dakikalık oturumlarla Enright’ın (1996) Affetme Süreç Modeli esas alınarak hazırlanmış “Affetmeyi Geliştirme Grubu” uygulanmıştır. Kontrol grubuna ölçümler arasında bir işlem uygulanmamıştır. Araştırmada öntest-sontest kontrol gruplu model kullanılmıştır. Araştırmanın verileri, Bugay ve Demir (2010a) tarafından Türkçeye çevirilen Heartland Affetme Ölçeği ile elde edilmiştir. Verilerinin analizinde parametrik olmayan istatistikler kullanılmıştır. Elde edilen Bulgulara göre; deney ve kontrol grubunun kendini affetme son test sonuçları arasında anlamlı düzeyde bir fark bulunmuştur. Ayrıca, bulgular Affetmeyi Geliştirme Programı’nın, öğrencilerin başkalarını ve genel affetmelerinin olumlu düzeyde arttırdığı yönündedir. Bu sonuçlar ışığında, affetmeyi geliştirme program uygulamaları üzerinde çalışmaların sürdürülmesi ve üniversite öğrencilerine yönelik olarak uygulamanın yaygınlaştırılması önerilebilinir.

Anahtar Kelimeler

affetme, affetmeyi geliştirme grubu, grupla psikolojik danışma

Kaynakça

• Al-Mabuk, R. H., Enright, R. D. ve Cardis, P. A. (1995). Forgiveness education with parentally love-deprived late adolescents. Journal of Moral Education, 24, 427-444.
• Alpay, A. (2009). Yakın ilişkilerde bağışlama: Bağışlamanın; bağlanma, benlik saygısı, empati ve kıskançlık değişkenleri yönünden incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Bugay, A. (2010). Kendini affetmeyi yordayan sosyo- bilişsel, duygusal ve davranışsal faktörlerin incelenmesi Yayınlanmamış Doktora Tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Bugay, A. ve Demir, A. (2010a). A Turkish Version of Heartland Forgiveness Scale. Procedia Social and Behavioral Sciences, 5, 1927-1931.
• Bugay, A. ve Demir, A. (2010b). Hataya ilişkin özelliklerin başkasını affetmeyi yordaması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(35), 8-17.
• Bugay, A. ve Demir, A. (2011). Yaşam doyumu ile affetme arasındaki ilişkide ruminasyon eğiliminin aracı rolü. XI. Ulusal Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi, Selçuk, İzmir, Ekim, 3-5.
• Coyle, C. T. ve Enright, R. D. (1997). Forgiveness intervention with postabortion men. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 65, 1042-1046.
• Enright, R. D. (1996). Counseling within the forgiveness triad: On forgiving, receiving forgiveness. Counseling and Values, 40(2), 107-126.
• Enright, R. D. (2001). Forgiveness is a choice: A step- by-step process for resolving anger and restoring hope. Washington, DC: American Psychological Association.
• Enright, R. D. ve Fitzgibbons, R. P. (2000). Helping clients forgive: An empirical guide for resolving anger and restoring hope. Washington, DC: APA Books.
• Enright, R. D. ve The Human Development Study Group. (1991). The moral development of forgiveness. In W. Kurtines ve J. Gerwirtz (Eds.), Handbook of moral behavior development (Vol. 1, pp. 123-152). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
• DiBlasio, F. A. ve Benda, B. B. (2002). The effect of forgiveness treatment on self esteem of spouses: Initial experimental results. Marriage and Family: A Christian Journal, 5, 511- 523.
• Ferch, S. R. (1998). Intentional forgiving as a counseling intervention. Journal of Counseling and Development, 76, 261-270.
• Freedman, S. R. ve Knupp, A. (2003). The impact of forgiveness on adolescent adjustment to p a r e n t a l divorce. Journal of Divorce and Remarriage, 39, 135- 165.
• Gordon, K. C., Baucom, D. H. ve Snyder, D. K. (2000). The use of forgiveness in marital therapy. McCullough, K. I. Pargament, & C. E. Thoresen (Eds.), Forgiveness: Theory, research, and practice (pp. 203-227). New York: Guilford Press. In M.
• Hall, J. H. ve Fincham, F. D. (2008). The temporal course of self–forgiveness. Journal of Social and Clinical Psychology, 27(2), 174-202.
• Ho, M. Y. ve Fung, H. H. (2011). A dynamic process model of forgiveness: A cross-cultural perspective. Review of General Psychology, 15(1), 77-84
• Luskin, F. (2002). Forgive for good: A proven prescription for health and happiness. Harper: San Francisco.
• Malcolm, W. M. ve Greenberg, L. S. (2000). Forgiveness as a process of change in individual psychotherapy. In M. E. McCullough, K. I. Pargament, & C. E. Thoresen (Eds.), Forgiveness: Theory, research, and practice (pp. 179- 202). New York: Guilford Press.
• Scherer, M., Worthington, E. L., Hook, J. N. ve Campana, K. L. (2011). Forgiveness and the bottle: Promoting self forgiveness in individuals who abuse alcohol. Journal of Addictive Diseases, 30(4), 382-395.
• Reed, G. L. ve Enright, R. D., (2006). The effects of forgiveness therapy on depression, anxiety, and posttraumatic stress for women after spousal emotional abuse. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 74(5), 920-929.
• Rotter, J. C. (2001). Letting go: Forgiveness in counseling. The Family Journal: Counseling and Therapy for Couples and Families, 9(2), 174-177.
• Rye, M. S. ve Pargament, K. I. (2002). Forgiveness and romantic relationships incollege: Can it heal wounded heart? Journal of Clinical Psychology, 58, 419-441. the
• Personality, 73, 313-359.
• Wade, N. G. ve Worthington, E. L., Jr. (2005). In search of a common core: A content analysis of interventions to promote forgiveness. Psychotherapy: Theory, Research, Practice, Training, 42, 160-177.
• Walker, D. F. ve Gorsuch, R. L. (2004). Dimensions underlying sixteen models of forgiveness. Journal of Psychology and Theology, 32, 12-25.
• Worthington, E. L. Jr. (1998). Dimensions of forgiveness: Psychological research and theological perspectives. Philadelphia: Templeton Foundation Press.