Olgu Temelli Klinik Akıl Yürütme ve Karar Verme Modeli

Year 2021, Volume: 16 Issue: 1, 53 - 59, 26.02.2021

Ali İhsan Taşçı , Esra Akdeniz

https://doi.org/10.33719/yud.775220

Abstract

Amaç: Klinik akıl yürütme, klinik uygulamalarda doğru karar verebilmek için gerekli bir yeterliktir. Olguların yönetilmesi için olgunun çözümlenmesi, nedenlerin tespiti, bunlar arasında olguyla uyumlu olan ve olmayanların değerlendirilmesi, kanıtların aranması için amaca uygun muayene ve araştırmaların yapılması ve bunların sonuçlarının yorumlanması, nihayetinde ile tanı ve çözümlerin ortaya konulması gerekmektedir. Olgu temelli öğrenme ve değerlendirme, klinik akıl yürütme tanımlanmalarında ve metodolojilerinde konsensüs mevcut değildir ve uygulamalar eğiticiler ve kurumların kültürlerine göre şekillenmektedir. Olgunun çözümünde, klinik nedenselleştirme ve karar vermeyi odağına alan aşamalandırılmış, kolay kullanılabilir, değerlendirme formlarına da uygun bir modele ihtiyaç mevcuttur. Bu çalışmanın amacı, olgu temelli klinik akıl yürütme ve karar verme modelini tanıtmak ve etkinliğini değerlendirmektir.

Gereç ve Yöntemler: Sağlık Bilimleri Üniversitesi Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniğinde uzmanlık eğitimi alan 13 öğrenci ve Sağlık Bilimleri Üniversitesi ile afiliye İstanbul’daki Eğitim ve Araştırma Hastanelerinde, eğitiminden sorumlu 14 eğitici çalışmaya dahil edilmiştir.
Mezuniyet sonrası uzmanlık eğitiminde, öğrencilere ve eğiticilere modelin tanıtımı ve uygulama yöntemleri konusunda eğitim verildikten sonra metodun uygulanması istenmiştir. Uygulamalar sonrasında eğiticiler ve öğrencilere modelin kullanışlılığı ve öğrenme algıları hakkında değerlendirme anketi yapılmıştır.

Bulgular:
Eğitici ve öğrencilerin model hakkındaki görüşleri, modelin kolaylıkla anlaşıldığı, klinikte karşılaşılan vakalarda kolaylıkla uygulandığı, olguların çözümünde sistematik bir yaklaşım sağladığı, ayrıcı tanı yapmayı kolaylaştırdığı, çok yönlü bakış açısı sağladığı, hata yapma olasılığını azalttığı, karar verirken nedenini düşünmeyi sağladığı, gereksiz işlemler yapılmasını önlediği yönünde bulundu. Öğrenciler model ile ilgili bilgi düzeylerini anlayabildiklerini ve öğrenme motivasyonunu artırdığını belirtmişlerdir. Eğiticiler modeli uygulamak için hazırlık zamanı diğer yöntemlerden fazla olduğunu, öğrencilerin olguyu çözme sorumluluğunu aldıklarını, model ile öğrencilerin bilgi düzeylerini ve eksikliklerinin daha kolay anlaşılabildiğini, geri bildirim vermeyi kolaylaştırdığı ve değerlendirmenin objektifliğini sağladığını yüksek oranda belirtmişlerdir.

Sonuç: Olgu temelli klinik akıl yürütme ve karar vermenin, eğitici ve öğrencilerin ortaklaştığı model ile yapılması halinde öğrencinin hata yapma, gereksiz inceleme ve müdahale yapma ihtimalleri azalacak, yaptıklarını bilerek/kanıta uygun yapma becerisi artacaktır.

Keywords

klinik akıl yürütme , olgu temelli çalışma , tıp eğitimi

Case-Based Clinical Reasoning And Decision Making Model

Abstract

Objective: Clinical reasoning is a necessary competence to make the right decision in clinical practice. In order to manage the cases, it is necessary to analyze the case, to determine the causes, to evaluate among those who are compatible with the case and to evaluate the results, to perform appropriate examinations and researches for the purpose, to interpret their results, to eventually exclude and calculate the probabilities, and to identify the diagnosis and solutions. In these processes, clinical reasoning and appropriate decisions are made. There is no consensus in case-based learning and evaluation, clinical reasoning definitions and methodologies, and practices are shaped according to the culture of educators and institutions. In the solution of the case, there is a need for a staged, easy-to-use and evaluation-appropriate model that focuses on clinical reasoning and decision making. Aim of the study, to introduce a case-based clinical reasoning and decision making model and evaluate its effectiveness.

Material and Methods: University of Health Sciences Bakırköy. Sadi Konuk Training and Research Hospital, 13 students who received specialization training in the Urology Clinic, and 14 trainers responsible for their education in the Health Sciences University and Affiliated Training and Research Hospitals were included in the study. In post-graduate specialization training, students and educators were asked to apply the method after training on the introduction of the model and application methods. After the applications, an evaluation questionnaire about the usefulness of the model and perceptions of learning was conducted to the trainers and students.

Results: The opinions of the educators and students about the model, the model is easily understood, it is easily applied in cases encountered in the clinic, it provides a systematic approach to the solution of the cases, it makes it easier to make differential diagnosis, it provides a versatile perspective, it reduces the possibility of making mistakes, it makes it possible to think about the reason when making decisions, and prevents unnecessary operations. found direction. The students stated that they could understand their knowledge about the model and increase their motivation to learn. The trainers have stated that preparation time for applying the model is more than other methods, students take responsibility for solving the case, the level of knowledge and deficiencies of the model and students are more easily understood, facilitating feedback and providing objectivity of the evaluation.

Conclusions: If the case-based clinical reasoning and decision-making is made with the model that the educators and the students share, the possibility of malpractices, unnecessary examinations and interventions will be reduced, and the ability to make more conscious and evidence-based decisions will be increased.

Keywords

clinical reasoning , case based study , medical education

References

• 1. Gruppen LD. Clinical reasoning: Defining it, teaching it, assessing it, studying it. West J Emerg Med. 2017;18(1):4–7.
• 2. Eva KW, Hatala RM, LeBlanc VR, Brooks LR. Teaching from the clinical reasoning literature: Combined reasoning strategies help novice diagnosticians overcome misleading information. Med Educ. 2007;41(12):1152–8.
• 3. Lisa A, Kenneth D, Andrev T. Teaching clinical reasoning to medical students. Br J Hosp Med. 2017;78(7):399–401.
• 4. Norman GR, Brooks LR. The non-analytical basis of clinical reasoning. Adv Heal Sci Educ. 1997;2(2):173–84.
• 5. Kassirer JP. Teaching clinical reasoning: Case-based and coached. Acad Med. 2010;85(7):1118–24.
• 6. Yazdani S, Hosseinzadeh M, Hosseini Fakrolsadat. Models of clinical reasoning with a focus on general practice: a critical review. J Adv Med Educ Prof. 2017;5(4):177–84.
• 7. Norman G, Monteiro S, Sherbino J. Is clinical cognition binary or continuous. Acad Med. 2013;88(8):1058–60.
• 8. Norman G, Sherbino J, Dore K, Wood T, Young M, Gaissmaier W, et al. The etiology of diagnostic errors: A controlled trial of system 1 versus system 2 reasoning. Acad Med. 2014;89(2):277–84.
• 9. Ramani S, Leinster S. AMEE guide no. 34: Teaching in the clinical environment. Med Teach. 2008;30(4):347–64.
• 10. WolpawTerry, Daniel W, Papp K. SNAPPS: A Learner-centered Model for Outpatient Education. Acad Med. 2003;(78):893–8.
• 11. Gülpınar Mehmet Ali. İş başında/Klinikte Öğrenme, Klinik Kültür/İklim ve Olumlu Öğrenme İklimi Oluşturma. Turkiye Klin J Med Educ-Special Top. 2016;1(ı):48–58.
• 12. Jain V, Rao S, Jinadani M. Effectiveness of SNAPPS for improving clinical reasoning in postgraduates: Randomized controlled trial. BMC Med Educ. 2019;19(1):1–8.
• 13. Neher JO, Gordon KC, Meyer B, Stevens N. A five-step “microskills” model of clinical teaching. J Am Board Fam Pract. 1992;5(4):419–24.
• 14. Furney SL, Orsini AN, Orsetti KE, Stern DT, Gruppen LD, Irby DM. Teaching the one-minute preceptor: A randomized controlled trial. J Gen Intern Med. 2001;16(9):620–4.